Prolog

Nigdy nie chciała wylądować w tym zawodzie, ale pchana wolą rodziców w końcu się poddała i wieku jedenastu lat udała się na casting do reklamy płatków śniadaniowych. Casting wygrała i tak przez kolejne trzy miesiące każdy mógł oglądać jej twarz, kiedy to ze wystudiowanym uśmiechem, oraz wyuczonym tekstem zagrała pogodną córeczkę, cieszącą się, że na śniadanie może jeść płatki kukurydziane. Po tej reklamie przyszła pora na promocję odzieży dla dziewczynek w jej przedziale wiekowym. Nikt nie mógł uwierzyć, że urocza dwunastolatka w przeciągu kilku chwil rozumie, o co chodzi reżyserowi i gra dokładnie tak, jak on widział to w swojej głowie. Była miła, słodka, ładna i każdy, chociaż była młoda i pokazała się dopiero w dwóch reklamach, chciał z nią pracować. Z czasem chodziła na coraz więcej castingów, czasami propozycje same ją znajdywały, ale zawsze dostawała to, do czego dążyła. Była najlepsza, od kiedy pamiętała. 

Kiedy w wieku czternastu lat dostała propozycję zostania modelką dla znanej marki, która na rynku miała zadebiutować z linią dla nastolatków, wahała się. Wówczas przy świetle nocnej lampki z katalogiem firmy na kolanach, po raz pierwszy miała wątpliwości, czy aby na pewno tą drogą powinna kroczyć. Nigdy nie uważała siebie za kogoś wyjątkowego. Była posiadaczką zwyczajnych kręconych, ciemnych włosów; równie ciemnych oczu; malinowych ust; wachlarza gęstych rzęs i łuków czekoladowych brwi. Nie miała talii os, czy wystających kości. Była przeciętna. Zastanawiała się więc, czemu chcą ją, a nie kogoś bardziej znanego, twarzowego, fotogenicznego? Odwiedź była prosta: potrzebowali ofiary, którą ona stała się wkrótce potem, chociaż tak naprawdę chciała prowadzić normalne, poukładane życie. Jednak kiedy przyszła pierwsza, poważna oferta jej mama nalegała, prosiła, namawiała, a nawet błagała i tak w końcu, przez swoją naiwność, oraz miękkie serce, stała się produktem gotowym na sprzedaż. 

Mając lat szesnaście przestała pojawiać się w szkole. Jej priorytetem stała się kariera modelki, liczne pokazy mody, sesje zdjęciowe do eleganckich pism, imprezowanie wśród najgłośniejszych nazwisk. Czuła, że nie pasowała do tego świata, ale nie narzekała. Nie chciała by rodzice, a szczególności matka byli zawiedzeni, jej postawą. Z cierpliwością dawała się czesać, malować, czy ubierać w co raz bardziej wymyślne stroje, znanych projektantów, którzy mieli nadzieje, że zbiją na nich fortunę. Ona jednak przeczuwała, że nawet połowa z nich nie sprzeda się w ilości, w jakiej ci tego oczekują. 

Kiedy zdmuchnęła osiemnaście świeczek, była już tak zaznajomiona w tym świecie, że śmiało mogłaby uczyć debiutantki jak się w nim odnaleźć, ale niekoniecznie przetrwać. Świat, w którym się obracała nie miał litości dla słabych jednostek, którą ona była kiedyś. Kiedyś, to dobre słowo opisujące ją w momencie, kiedy z kamienną twarzą, kroczyła po wybiegu w Mediolanie, przed dziennikarzami, gwiazdami, czy menadżerem. Kiedyś zapewne nie brałaby udziału w imprezach, organizowanych po pokazach, bawiąc się na nich nie tylko przy dobrej muzyce, czy doborowym towarzystwie, ale także z małą nutką szaleństwa, czy niebezpieczeństwa, jakimi były różnokolorowe pastylki, biały proszek czy tutki po brzegi wypełnione bliżej nieokreśloną substancją, którego składu nikt nie chciał wiedzieć. Kiedyś zapewne od razu by odmówiła, ale żeby przeżyć w tym świecie, trzeba się zmienić. Tak przynamniej wmawiały jej dużo bardziej doświadczone koleżanki, które by jakoś egzystować i kompletnie nie oszaleć, brały co popadnie. Wszystko dla nutki zapomnienia. 

W wieku dwudziestu jeden lat wylądowała na odwyku. Była młoda, głupia i naiwna. Nie chciała myśleć o tych wszystkich rzeczach, jakie zrobiła do tego czasu. Nie chciała pamiętać imprez na których piła drogi alkohol, brała narkotyki, czy pieprzyła się z milionerami. Chciała się wyleczyć i dlatego dobrowolnie zgodziła się na odwyk, który zaproponował jej menadżer. Jedyna osoba, która w całym w tym szaleństwie okazała jej kawałek jakiegoś uczucia. Będąc przy nim, czuła bijące od niego ciepło i po prostu wiedziała, że nic jej przy nim nie grozi. W głębi duszy była usatysfakcjonowana, że komuś zależy na niej, jako człowieku, a nie na pieniądzach jakie zarobiła. 

W wieku dwudziestu dwóch lat wyszła z odwyku, z tylko jedną jedyną myślą: zacząć od nowa.

_________________________________

dzień dobry, misie! :*

przed Wami taki sobie prolog, w którym nie wiadomo do końca, o co chodzi. ot takie o streszczenie czyjeś biografii (te osoby, co czytały zapowiedź, wiedzą doskonale, o kogo chodzi). dlaczego właśnie Ona? odpowiedź jest banalnie prosta: pasowała mi do tej "roli", oraz chciałam przedstawić ją w trochę innym świetle. wiem, że tytuł opowiadania jest zwyczajny, niespecjalny itp, ale mimo to, mam nadzieje, że przynajmniej jednej osobie się ono spodoba. 

kiedy nowy rozdział? a kiedy chcecie? może w środę? pasuje wam? do przodu mam napisanych raptem 3 rozdziały. tym razem wstawiam jeszcze nie skończone opowiadanie - kolejna różnica między "WOH" czy "CMCTDS" :)

miłego czwartku i do napisania! 

matrioszkaa! :*