15. Co powstanie, kiedy połączymy ze sobą przyjaciół? Niam!

od matrioszki: notka końcowa na dole :)

***

Dochodził wieczór, kiedy Zayn zapukał do drzwi domu Payne’ów. Otworzył mu wyraźnie przygnębiony Niall, który na widok mulata wybuchnął płaczem. Nie wiedząc, o co chodzi spojrzał na stojącego za nim Liama, który tylko gestem wprosił go do środka. Zamknął za sobą drzwi, odwiesił kurtkę z bluzą na wieszak i wszedł w głąb domu, spodziewając się zobaczyć Kayę, ale prócz Liama, Nialla, Harrego, oraz Louisa, nigdzie jej nie widział. 

- Gdzie Kaya i dlaczego Niall płacze? – zapytał, przerywając ciszę. 

- Ona.. wyszła. Nawet nie wiemy kiedy! – jęknął blondyn, wtulając się w stojącego nieopodal Liama, który uspokajająco gładził go po plecach. Zayn spojrzał na przyjaciela, z wysoką podniesioną brwią, wyrażając tym swoją opinię na zachowanie Payne’a. Liam tylko wzruszył ramionami. 

- Dobra, Louis, Harry zbierajcie swoje dupy; idziecie ze mną jej szukać – zarządził głosem, nie znoszącym sprzeciwu. Para niewiele myśląc ubrała się i wraz z Zaynem wyszła na zalane ulice miasta. 

Ledwo zatrzasnęły się za nimi drzwi, Niall ponownie wybuchnął płaczem, jakby Kaya co najmniej zaginęła, a oni nigdy mieli jej nie znaleźć. Liam cierpliwie go uspokajał, sadowiąc się z nim na kanapie. Czując przy sobie ciało blondyna, był pewien jednego: chciał, żeby tak było zawsze. Było mu dobrze. Nie znał innego słowa, które odpowiednio by podkreślało to, co czuł. A czuł naprawdę wiele: między innymi szybkie bicie serduszka Nialla; jego drżące ciało, którym wstrząsnęły kolejne dreszcze; przyjemne ciepło, które rozlewało się po jego wnętrzu, kiedy Niall mocniej go objął, jakby był jego ostatnią deską ratunku; krótkie farbowane włosy Irlandczyka, łaskoczące go w nos. Nie wierzył, że kiedykolwiek poczuje się w ten sposób w ramionach najlepszego przyjaciela swojej siostry. Że kiedykolwiek przytuli go do siebie w ten sposób i pocieszy, próbując wesprzeć w trudnym momencie. Nie wierzył, że kiedykolwiek dotknie ustami czubka jego głowy, jak to zrobił w tym momencie. Gdyby ktoś kilkanaście tygodni wcześniej powiedział mu, że wydarzy się coś takiego, pewnie roześmiałby mu się w twarz, mówiąc, że najmocniej na świecie kocha Danielle i nie widzi siebie przy boku Nialla. Teraz było inaczej. Siedząc z Niallem na kanapie, czując bicie jego serca, słysząc swoje własne, zdał sobie sprawę, że tylko przy nim może się czuć szczęśliwy. Była to samolubna myśl zważywszy na to, przez co w tym momencie przechodził; przeżywał nieobecność swojej przyjaciółki, a on… 

- Oszalałem – powiedział na głos, zwracając na siebie uwagę Nialla, który niemalże natychmiast odskoczył od ciała Liama, jak poparzony. – Hej, spokojnie Niall, jeszcze sobie krzywdę zrobisz i będzie trzeba pogotowie wzywać. 

- Ja.. przepraszam Liam.. nie powinienem.. ja.. może pójdę.. przepraszam – jąkał się zmieszany zaistniałą sytuacją, czerwiąc się przy tym. Liam uznał, że te rumieńce są urocze. Tak samo jak cały Niall. 

- Jeśli teraz wyjdziesz, załamię się emocjonalnie i będziesz miał mnie na sumieniu. Chcesz ponieść takie konsekwencję? – zapytał poważnie Liam, podnosząc wzrok na chłopaka, w którym co raz mniej widział przyjaciela, a więcej kogoś z kim mógłby być. 

- Szantażujesz mnie? – spytał słabym głosem Niall, za wszelką cenę starając się uniknąć oczu Liama, ale nadaremno. Sarnie tęczówki przyciągały go siebie, magnetyzowały swoim blaskiem i barwą. Niall miał naprawdę wielkie problemy by skupić się na swoim rozsądnych myślach, które mówiły mu jasno i wyraźnie: wiej! 

- Nazywaj to jak chcesz – Liam wzruszył ramionami, rozsiadając się na kanapie – ja tylko nie chcę byś gdziekolwiek szedł, a już na pewno nie w taką pogodę. 

- To nie najlepszy pomysł bym tutaj siedział, Liam – powiedział Niall, rozglądając się nerwowo na boki, jakby szukał drogi ucieczki. 

- Sądziłem, że już to sobie wyjaśniliśmy, Niall – szatyn westchnął, pociągając blondyna z powrotem na kanapę. – Nie zrobię niczego, czego byś sobie nie życzył. 

- Ale problem w tym, że ja chcę zrobić rzeczy, na które ty nie koniecznie masz ochotę – wyjaśnił cicho blondyn, spuszczając wzrok na swoje dłonie. 

- A mianowicie? – zapytał zainteresowany szatyn. 

Niall westchnął cicho, podnosząc wzrok na spokojną twarz przyjaciela. W myślach policzył do dziesięciu, tym samym dając sobie czas na ewentualną ucieczkę. Jednakże mięśnie nóg, ani myślały wykonać jakikolwiek ruch. Zamiast tego jakaś niewidzialna siła, poruszyła jego dłońmi, które pewnie złapały policzki Liama. Kciukami kreślił kółka, sprawiając, że szatyn automatycznie się zaczerwienił, nie spuścił jednak wzroku; uparcie wpatrywał się w tęczówki Nialla, spokojnie oczekując na jego kolejny krok. Niall lekko musnął wargi Liama, niepewny, czy oby na pewno będzie w porządku jak to zrobi. Ledwo się od niego odkleił, kiedy szatyn z powrotem przyciągnął go siebie, całując znacznie mocniej, głębiej, oraz namiętniej niż blondyn. Ich języki wykonywały dziki taniec, walcząc o dominację. Żaden z nich nie chciał się poddać. To było jak wyzwanie – wygra silniejszy. Niall czuł się pewniejszy niż kiedykolwiek; Liam szczęśliwszy niż dotąd. Kiedy kilka chwil później, oderwali się od siebie opierając się jednak o swoje czoła, obaj mieli przyspieszone oddechy, zaczerwione policzki, a źrenice powiększone z zaskoczenia. Niall rozkoszował się bliskością chłopaka, którego kocha, a o którym do tej pory mógł tylko marzyć; Liam przez/dzięki temu pocałunkowi wiedział już co powinien zrobić. Tego właśnie mu trzeba było. Małej pomocy niewidzialnej siły. Musiał zerwać z Danielle, by na dobre cieszyć się bliskością Nialla. Nie chciał ranić dziewczyny – w końcu tyle ze sobą byli, ale pora na nowe uczucie. Tylko pocałunek z Niallem wzniecił w jego sercu prawdziwy pożar. Całując się z Danielle, czuł się dobrze i sądził, że właśnie tak powinno być; ale z Irlandczykiem, wszystko było mocniejsze, intensywniejsze. 

- Wow – wydusił Niall, lekko zachrypniętym głosem. – To było coś. 

- Nie sposób się z tym nie zgodzić, Nialler – odparł Liam, przejeżdżając opuszkami palców, po jego rozgrzanym policzku. – Powinienem zadzwonić do Danielle i zerwać z nią, ale także podziękować – uśmiechnął się do blondyna z czułością. 

- Podziękować? – powtórzył niepewnie Niall, przegryzając dolną wargę. 

- Podziękować za otworzenie mojego serca, na ciebie, Niall – odpowiedział, ponownie muskając ustami wciąż gorące wargi blondyna. 

Czwórka przyjaciół stała cicho w progu salonu z uśmiechami obserwując rozgrywającą się przed nimi scenę. Kaya w między czasie zdążyła nawet zrobić im zdjęcie i wysłać do Danielle z dopiskiem: „Przepraszam, ale chyba właśnie zostałaś singlem”. Dziewczyna odpisała: „aaaaa! Wiedziałam, że tak to się skończy (:” Przez nalegania Zayna, by Kaya natychmiast poszła się przebrać, bo inaczej zachoruje na zapalenie płuc, Liam i Niall odskoczyli od siebie speszeni obecnością osób trzecich. Ich zaczerwienione policzki, potargane włosy, szybkie oddechy potwierdzały tylko, jak żarliwy był ich pocałunek. 

- No nareszcie to się stało! – pisnęła wesoło Kaya, rzucając się bratu i przyjacielowi na szyję. – Naprawdę musiałam wyjść i się zgubić byście się pocałowali? Dlaczego nie wpadłam na to wcześniej? 

- Więc teraz prócz Larrego, Chereonore i Kayne, powstał Niam! Słodki Jezu, czy Londyn to przeżyje? – zapytał Harry poruszając brwiami, na co Niall spalił buraka. 

- Cieszę się waszym szczęściem, ale czy teraz któryś z was mógłby ją przekonać by poszła się przebrać? Zobaczcie w jakim jest stanie – wskazał na swoją dziewczynę, która nie przestawała się szczerzyć do swoich najbliższych. W tym momencie wszyscy usłyszeli ciche kichnięcie, które wydobyło się z jej ust. – No i już jesteś chora – westchnął, bez słowa przerzucając ją sobie przez ramię. 

- Puszczaj mnie, idioto! – warknęła, waląc pięściami w jego plecy. – Kocham Niama! Mogę zostać waszą shipperką? Prooooszę! Mój tumblr odżyje. 

Dwadzieścia minut później wszyscy siedzieli w salonie z kubkami gorącej czekolady w dłoniach. Kaya dodatkowo przyjęła środki na przeziębienie, by przypadkiem rano nie obudzić się z gorączką, chociaż znając jej organizm wszystko było możliwe. 

- Dorwałeś gnoja, który zepchnął mnie ze schodów i pobił Perrie? – zapytał Harry Zayna, zaraz po tym jak zanurzył usta w czekoladzie. Mulat przytaknął, mocniej zaciskając dłonie na talii Kayi, która siedziała mu na kolanach. – Kto to był? 

- Młodszy brat Josha Devine, Ben – wyjaśnił, patrząc to na Louisa to Nialla. Obaj lekko się spięli, patrząc na Malika z niedowierzaniem. 

- Jak to możliwe? – spytał słabo Louis, a wszystkie kolory uciekły mu z twarzy. – Josh nic mi nigdy nie mówił, że ma brata. 

- Może to wina tego, że Ben od paru lat ma problemy z prawem? Jego „przygoda” z znęcaniem się nad homoseksualistami zaczęła się, kiedy Josh przedstawił mu swojego pierwszego chłopaka. To trochę pokręcone – pokrótce wyjaśnił powód zachowania się dziewiętnastolatka. Louis nie mógł uwierzyć, że Josh miał kogoś takiego w rodzinie. Nikt tak naprawdę nie wiedział. Liam z Kayą, nic nie wiedzieli o nowym uczniu, chociaż wcześniej dyrekcja informowała ich o tym. Tym razem dla nich wyglądało to tak, jakby rada pedagogiczna nie chciała by ktokolwiek się o tym dowiedział. Trzymali w sekrecie, mając nadzieje, że nie wyjdzie to na światło dzienne, bo wówczas mogliby stracić w oczach. – Dostał jednak, to na co zasłużył. Nie powinien już uprzykrzać wam życia. 

- Znowu zostaniesz sam – zauważył Harry z łobuzerskim uśmiechem. – Sam wśród homo. Jak ty to Zayn przeżyjesz? 

- Dopóki nie będziecie odnosić się ze swoją wielką miłością zniosę – Harry posłał Niamowi bliżej nieokreślony znak, po którym obie pary zaczęły się całować, sprawiając tym samym, że Zayn warknął coś niezrozumiałego pod nosem. – Idioci. Ja wam tu dupy ratuje, a wy tak się odwdzięczacie? Niewdzięcznicy. 

- Ja jestem tobie cholernie wdzięczna, kochanie – szepnęła Kaya, muskając opuszkami palców jego zarośnięty policzek – chociaż denerwowałam się, czy coś ci się nie stało, bo nie dawałeś mi znaku życia. Jeszcze raz taki numer, a w życiu się już do ciebie nie odezwę – powiedziała poważnie. 

- Serio? A wcześniej wspominałaś coś, że nie umiesz bez niego żyć – wtrącił się rozbawiony Niall. 

- Nie pytałam ciebie o zdanie Horan – pokazała mu język. 

- Nie potrafisz beze mnie żyć, tak? – podchwycił Zayn. 

- No coś ty? Bez ciebie? Takiego aroganckiego, egoistycznego, niemyślącego, olewającego wszystko, nieumiejącego gotować chłopaka? – spytała cicho, patrząc mu prosto w oczy. Zayn skinął głową, niezrażony jej słowami. – Byłabym stuknięta gdyby tak było. Każda komórka mojego ciała pragnie non stop być przy tobie, Zayn. Moje oczy non stop, chcą patrzeć tylko w twoje. Kocham cię i nie wyobrażam sobie życia bez ciebie. Ale jeśli jeszcze raz wywiniesz taki numer to będę musiała wymierzyć ci karę. 

- To ty też mi nie uciekaj, Kaya. Wiesz, co czułem, kiedy przyszedłem do ciebie, a ciebie nie było? – szatynka pokręciła przecząco głową – byłem rozbity. Nie wiedziałem, co się dzieje. Kiedy powiedzieli mi, że wyszłaś, poczułem się samotny, chociaż oni wszyscy byli w domu. Bez ciebie moje życie nie ma sensu. Tylko ty potrafiłaś zmienić dupka, w kogoś, kto umie kochać i dziękuję ci za to. 

Ich pocałunek był pełen uczucia i miłości, chociaż lekki z czteroma świadkami, to naturalny. Taki jaki zawsze powinien być. Kochali się. Wszyscy o tym wiedzieli, a słowami jakimi się do siebie zwrócili, tylko to potwierdzili. 

- Od tych czułości, zrobiłem się głodny – powiedział nagle Niall, a cała romantyczność poszła na spacer.

_____________________________________

Od matrioszki: No dobrze, po raz drugi piszę pożegnanie i wiecie? Nadal nie jestem pewna, czy dobrze robię, pisząc to. Postanowiłam, że tym razem nie będę się bawić w podsumowanie liczby komentarzy. Dziękuję każdemu, kto skomentował. Każdemu kto wyraził swoją opinie. Był ze mną, chociaż niekoniecznie lubi opowiadania typu bromance. Jesteście najlepszymi czytelnikami i pamiętajcie, o tym! :* Każde kolejne słowo jakie czytałam, sprawiało, że miałam łzy w oczach. Nie umiałam nad nimi zapanować, często słysząc przy tym ironiczne słowa brata, który zastanawiał się, czemu płaczę skoro nie oglądam żadnego filmu. Kocham Niama, kocham to opowiadanie i kocham to, że Wy także go w jakimiś czasie pokochaliście. Dziękuję. Cholera, powtarzam się. Wybaczcie mi :* 

Na koniec dodam: zapowiedzi nowego opowiadania spodziewajcie się na dniach. Nie umiem sprecyzować dokładnie kiedy, bo szczerze mówiąc, mam problem z napisaniem opisu opowiadania. Dla mnie to żadna nowość xD 

Miłego dnia, kochani! Mimo tego śniegu zza oknem, życzę Wam ciepła i duuuużo słońca! ♥