Rozdział 3

Smutna piosenka ani trochę nie poprawiała humoru Eleanor, która krzywiła się na widok grubych kropel, ścieżką spływających po szybach jej samochodu. Słońce już dawno schowało się zza kołdrą chmur, ciężko wiszących nad polną drogą, którą dziewczyna zmierzała do celu swojej podróży. Po drodze do Holmes Chapel zatrzymała się tylko raz, półtora godziny wcześniej, by upewnić się, że rzeczywiście jedzie w dobrym kierunku; skorzystać z toalety; od nowa związać włosy w koński ogon; a przede wszystkim napić się mocnej kawy, która w taką pogodę, była jej najbardziej potrzebna. Mozolnie sięgnęła do radia, by zmienić stację na jakąś żywszą. Nie miała w planach zaśnięcia za kierownicą, a tym samym spowodowania jakiegoś wypadku. Dopiero co wyszła z ośrodka i chciała zacząć żyć inaczej. Niekoniecznie w Niebie. 

Kilka kilometrów przed wjazdem do miasta, skręciła w zjazd na stację benzynową. Chcąc błądzić po miasteczku, musiała uzupełnić niedobór kawy, która przez ten czas zdążyła już z niej wyparować. Do tego nie pogardziłaby ponownym skorzystaniem z toalety, czy zakupu czekoladowego batonika, na jaki się zdecydowała na pierwszym postoju i miała nadzieje, że znajdzie dokładnie taki sam w tym miejscu. 

Po zaparkowaniu nieopodal wejścia, wyciągnęła kluczyk ze stacyjki, sięgnęła po małą torebkę leżącą na siedzeniu obok i wysiadła z samochodu, zamykając go automatycznie. W środku małego sklepiku, unosiły się dźwięki wesołej piosenki, która sprawiła, że usta Eleanor rozciągnęły się w lekkim uśmiechu. Klimatyzacja buczała gdzieś w kącie, dając lokalowi nutkę pozornego ciepła, którego nie dało się znaleźć na zewnątrz, mimo że lato trwało w najlepsze. Dziewczyna krążyła wokół skupiska słodyczy, kiedy usłyszała wesoły głos młodego chłopaka, zwracającego się do kogoś innego. 

- Ile razy mówiłem ci, że nie możesz ot tak podbierać sobie moich czekoladek? – mimo powagi w głosie, Eleanor miała wrażenie, że chłopak uśmiecha się. Zdradzała to wesoła nuta, która mieszała się z udawaną naganną. Ciekawa wychyliła się zza alejki, zauważając postać z blond czupryną, stojącą do niej tyłem, schylającą się nad kimś. Chwilę później, nieznajomy posadził na ladzie niższego od siebie chłopaka, który wyglądał jak jego mniejsza kopia. Przynajmniej z perspektywy Eleanor, która wciąż widziała tylko burzę jasnych włosów, i fragmenty odzieży. Wyższy ubrany był w jeansowe ogrodniczki, oraz białą koszulkę z krótkim rękawem, a niższy w kolorową bluzę. – Matt, jeszcze jeden taki numer i więcej ze mną tutaj nie przyjdziesz, zobaczysz – pogroził mu palcem, w tym samym momencie odwracając się przodem do lokalu, tym samym zauważając Eleanor, wciąż wpatrującą się w niego, niczym w muzealny obiekt. – Cześć! Pomóc ci w czymś? – zwrócił się do niej z nienagannym uśmiechem, machając przy tym dłonią. 

- Cześć – wymamrotała pod nosem brunetka, sięgając po pierwszego z brzegu batonika, oraz puszkę napoju energetycznego, który stał nieopodal, chociaż miała przeczucie, że i tak go nie wypije. – To i mocną kawę na wynos. 

Siedzący na ladzie chłopiec odwrócił się w jej kierunku, a kiedy błękitne tęczówki natrafiły na brązowe, uśmiechnął się szeroko, zeskakując z lady, by chwilę później znaleźć się przy nogach dziewczyny. 

- El! – zapiszczał wesoło, wtulając się w jej nogi. – A już myślałem, że nigdy cię nie spotkam. Co ty tutaj robisz? – zapytał zainteresowany. 

- Cześć, Matt. A więc, rzeczywiście mieszkasz w Holmes Chapel – odparła, czochrając go po jasnych włosach. W tym samym momencie starszy chłopak wrócił z zamówioną kawą. 

- Skąd znasz Matta? – zwrócił na siebie ich uwagę, kasując batonika i energetyka. 

- Niall, to ta dziewczyna, o której ci mówiłem. Pamiętasz? Litości, musisz pamiętać! 

- Uspokój się, dzieciaku – poprosiła brunetka, uśmiechając się do niego ciepło – jestem pewna, że Niall ci odpowie, jeśli tylko dopuścisz go do głosu – zauważyła, wyciągając z torebki portfel, z którego następnie wydobyła banknot dwudziestofuntowy. 

- Matt uciekaj na zaplecze – pogonił chłopca, który z miną zbitego szczeniaka posłusznie spełnił jego prośbę, znikając za jednymi z wielu drzwi. – Jestem Niall Horan, witamy w Holmes Chapel – Eleanor uścisnęła wyciągniętą dłoń chłopaka, chowając po tym wydaną przez niego resztę. – Poznałem tego dzieciaka dzisiaj rano, a już zdążył streścić mi całą podróż tutaj. Wspominał, że poznał pewną Eleanor, ale nigdy nie pomyślałbym, że… 

- Nie kończ – przerwała mu, przykładając do ust kubek z kawą – jestem tylko Eleanor i niech tak zostanie, dobrze? 

- Jasne – pokazał jej wyciągniętego do góry kciuka, na co uśmiech brunetki nieznacznie się powiększył. – Więc co cię przywiało do takiej dziury, jak Holmes Chapel? 

- Konieczność zmienienia swojego spojrzenia na świat – odparła filozoficznie – szukam jakiegoś pokoju. Cena nie gra roli, możesz mi coś polecić? 

- No pewnie! Mieszkam w tym mieście od urodzenia, nie wróć, mieszkałem do osiemnastki, potem wyprowadziłem się do Chester na studia i dwa miesiące temu wróciłem – wyjaśnił – mieszkam z kumplem w trzypokojowym mieszkaniu. Jeśli nie przeszkadza ci dzielenie mieszkania z leniem i bałaganiarzem, to możesz zatrzymać się u mnie. To znaczy u nas. 

- Chcesz, żeby dziewczyna się do was wprowadziła? Dziewczyna, której nie znasz? 

- Nie wyglądasz mi na psychopatycznego mordercę, więc czemu nie? Zawsze to jakieś urozmaicenie. Poza tym jestem naprawdę ciekawy, jak długo wytrzymasz z naszą dwójką. 

- Nie mam pojęcia – przyznała szczerze – do tej pory mieszkałam sama – zauważyła, spuszczając na moment wzrok na swój kubek z kawą – jesteś pewien, Niall? 

- Trzeba pomagać osobom w potrzebie – powiedział wesoło, skrobiąc coś na kawałku papieru – o to adres. Nie zabłądzisz. To główna ulica. Blok mieści się naprzeciwko małej piekarni. Trafisz. Mój współlokator nazywa się Louis – dodał. 

- Nie chcę, żebyś się czuł do czegokolwiek zobowiązany, Niall. Tak naprawdę mogę zatrzymać się w jakimś motelu – mruknęła dziewczyna, przyglądając się skrawkowi papieru, który ściskała w dłoni. 

- Motelu? – spytał wyraźnie przerażony jej słowami – nie wiesz, co mówisz. W mieście jest tylko jeden motel, a do tego cholernie obskurny i podejrzany. Nocami zamienia się w dom publiczny, więc nawet największemu wrogowi nie radziłbym tam mieszkać. Możesz się u nas zatrzymać, dopóki nie zdecydujesz co dalej. 

- Właściwie mnie nie znasz, a proponujesz mi mieszkanie u siebie. Czemu? 

- Matt wspominał, że jak cię poznał wyglądałaś na naprawdę smutną. Nie lubię smutnych osób, chciałbym żebyś w tym mieście, o ile to możliwe, znalazła szczęście i spokój. Kto wie, może ja ci w tym pomogę? A na razie jedź do nas i zdrzemnij się, bo tak szczerze nie wyglądasz najlepiej. 

Eleanor podziękowała mu, lekkim skinięciem i wyszła, nim zdrowy rozsądek nakazałby jej odmówić przyjęcia propozycji i zmusić by zatrzymała się w motelu. Wsiadłszy do samochodu, rzuciła torebkę na miejsce obok, włączyła radio i skierowała się w stronę miasta. Przez całą drogę zastanawiała się, czemu chłopak, który jej nie znał, proponował pokój? Czemu bez żadnego przepytywania ją, tak po prostu napisał adres i kazał jechać, by się przespała. Czy to możliwe, by już od pierwszych minut pobytu tutaj, poznała kogoś bezinteresownego? No i Matt. Urocze dziecko, które było tak bardzo podobne do swojego przyrodniego starszego brata. Na pierwszy rzut oka powiedzieć by można, że są biologicznym rodzeństwem. Są do siebie niesamowicie podobni i nie tylko z wyglądu, ale i z charakteru. Oboje żyją beztrosko. A Eleanor się to podobało. 

Zatrzymała samochód, przy piekarni, o której wspominał Niall, zgasiła silnik, ale jeszcze nie wysiadała. Nie była pewna czy to oby na pewno dobry pomysł. Przecież ona w ogóle ich nie znała. A co jeśli ci chłopcy okażą się być w rzeczywistości niemili? Źli? Wulgarni? Takich osób miała naprawdę dość. Nie chciała więcej na takich trafić, dlatego miała wrażenie, że jej strach nie był całkowicie, nieuzasadniony. Bała się i miała do tego prawo, prawda? 

Spuściła w dół głowę, ciężko wzdychając. Po raz pierwszy, odkąd wyjechała z Londynu bała się. Prawda przygniotła ją swoim ciężarem, odcinając dostęp do tlenu, którego teraz tak bardzo potrzebowała. Zaczynała żałować, że nie została w miejscu, które chociaż jej zbrzydło, to znała. Co strzeliło jej do tego łba? Czyżby terapia, a wcześniej narkotyki wyżarły jej mózg do tego stopnia, że przestała rozsądnie myśleć? Kto normalny jedzie do miasta, którego nie zna i jeszcze przyjmuje propozycje mieszkania z totalnie nieznajomymi osobami? Że niby chce zacząć od nowa? Jeszcze wyjdzie na to, że naprawdę trafi do grobu, a swoje nowe życie zacznie w Niebie. Albo w Piekle. 

Jednak było coś w otaczającym ją krajobrazie, co sprawiało, że strach odchodził na bok, a ona sama znowu wysiadła z auta, zakładając torebkę na ramię. Z kieszeni spodni wyciągnęła kartkę, chcąc upewnić się co do adresu. 

Pigeon Street 8/4 

Pierwszy raz spotkała się z taką nazwą ulicy. Ona sama mieszkała przy znanej wszystkim ulicy, w dzielnicy opływającej z dobrobyt, elegancję, bogactwo, niezdrowy rozsądek, huczne imprezy, kłótnie, kłopoty i inne takie rzeczy, które nie zawsze są oznaką dobra i pomyślności. Miała nadzieje, że tym razem trafiła dobrze i nie będzie musiała nigdzie dalej jechać. A już na pewno nie do Manchesteru, nie do rodziców, którzy nawet do niej nie zadzwonili. Nie do miejsca, w którym to wszystko się zaczęło. Nie chciała tam wracać. Nie i koniec. 

Przechodząc przez ulicę, zdała sobie sprawę, jaka wokół panuje cisza. Nie przejeżdżało żadne auto, żadne dziecko nie płakało, nie śmiało się. Nawet ptaki nie śpiewały swoich treli, a deszcz padał jakby ciszej. Znacznie ciszej, niż w czasie drogi tutaj. Do tego nie widziała nikogo. Żadnej starszej pary, dziecka na czterokołowym rowerku, bezpańskiego psa, czy zabłąkanego kota. Deszcz znowu zaczął mocniej uderzać o chodnik, kiedy w całkowicie przemoczonych tenisówkach, weszła do bramy jednego z bloków. Na klatce schodowej paliła się tylko jedna żarówka, słaba jarzeniówka na samej górze, dająca naprawdę słabe światło na schody. Na szczęście mieszkanie numer cztery mieściło się na drugim piętrze. Stojąc pod odpowiednimi drzwiami, poprawiła ubranie, które od nadmiaru wody, przykleiło się do niej. Niepewnie zapukała do nich, a kiedy w progu zobaczyła burzę ciemnych loków i zielone oczy, zapomniała języka w buzi i powodu, dla którego tutaj była.

_______________________________

Witam Was bardzo serdecznie rozdziałem numer 3.

ostatnio zastanawiałam się, jak długo będę pisała to opowiadanie. 

ile wyjdzie mi rozdziałów. czy będę miała chęci na dalsze pisanie. 

chciałabym je skończyć, naprawdę. 

ale boję się, że zabraknie mi chęci. nie czasu, czy weny (chociaż, o to w sumie też się boję), ale właśnie chęci. lubię pisać i nie mam ku temu żadnych wątpliwości, ale... no nic, nie przejmujcie się mną. 

to tylko takie co środowe rozmyślanie. 

u mnie naprawdę wszystko w porządku. wszystko idzie powoli, ale do przodu. 

jestem zdrowa, czasami spotkam się ze znajomymi, a poza tym piszę, więc spokojnie. 

co myślicie o trójce? Niall dobrze zrobił podając jej swój adres?

a Eleanor? czy postąpiła słusznie przyjmując jego propozycję?

komentujcie! :)

do zobaczenia, 24 kwietnia, kiedy to dodam nowy rozdział :*

ps. ask (przypominam, że możecie zadawać pytania bohaterom), twitter, a nawet mój tumblr. 

wybaczcie mi jeśli są jakieś błędy.