Rozdział 7

Brunetka bacznie obserwowała powolne, aczkolwiek dokładne czynności wykonywane przez Nialla, następnego ranka. Po blondynie ani trochę nie było widać, by w nocy cokolwiek zaszło. Zachowywał się jak zawsze i właśnie to niepokoiło dziewczynę najbardziej. Mijając ją w przejściu, cmoknął przelotnie jej policzek, wrzucając drugie śniadanie do torby, która wisiała na jego lewym ramieniu. Chciała coś powiedzieć, poprosić by został dzisiaj w domu, ale ubiegło ją lekkie trzaśnięcie drzwiami, sygnalizujące, że nici z rozmowy. Wzdychając ciężko, weszła w głąb pomieszczenia, wstawiając wodę na herbatę. 

Louis przywitał się z nią kilka minut później. Flanelowe spodnie luźno opadały mu na biodra, podkreślając ich wąską budowę. Nie miał ubranej koszulki, ale to w żadnym wypadku mu nie przeszkadzało. Czuł się swobodnie w jej towarzystwie. Podobnie co jego przyjaciel, przywitał się z nią całusem w policzek, poczym sięgnął do szafki po swój ulubiony kubek. 

Eleanor stała w milczeniu, już drugi raz w ciągu niespełna dwóch godzin obserwując kogoś. Mimowolnie przygryzała dolną wargę, chociaż już nie raz próbowała pozbyć się tego złego nawyku. Pamiętała jak makijażyści na każdym kroku narzekali na jej suche wargi, nakładając przy tym zbyt dużą warstwę błyszczyków, pomadek i innych dupereli, których nie lubiła, a które i tak niedługo później zlizywała, przez co trzeba było powtarzać czynności. Pamiętała gdy menadżer prosił ją, by przestała tak katować swoje usta, bo później źle wychodzą na zdjęciach. Jednak nieważne, jak mocno się starała i tak wkrótce potem, zostawała pokonana. Teraz było podobnie, chociaż powstrzymywała się, by nie naznaczać ust zębami i tak to robiła. 

- Wydusisz to z siebie sama, czy mam ci w tym pomóc? – spytał spokojnie Louis, który od dobrych kilku chwil przyglądał się Eleanor, czego ona, przez rozkopywanie przeszłości, nie zauważyła. Jej idealnie cienka brew podniosła się w pytającym geście, na co chłopak pokręcił z dezaprobatą głową, zalewając oba kubki wrzącą wodą. – Wyglądasz jakbyś chciała się o coś zapytać, ale nie wiesz, czy wypada – wyjaśnił, słodząc swoją herbatę. – Możesz pytać, o co tylko chcesz. 

- Nie chodzi o to, czy mam wątpliwości co do zadawanego pytania – zaczęła się tłumaczyć, na co Louis uśmiechnął się troskliwie – ale, o to czy chcę poznać odpowiedź. Czasami odpowiedzi są naprawdę trudne do zaakceptowania, a ja osobiście mam dość trudności w swoim życiu na najbliższe kilkanaście lat. 

- Poznanie odpowiedzi pomaga też zrozumieć to co nas otocza. Zrozumieć niektóre zjawiska. Kto pyta nie błądzi. 

- Czasami wolę się gubić we własnych myślach niż pytać, o cokolwiek i wchodzić na grząski grunt – jej chudy palec wolno jeździł po obwodzie kubka, gdy usiedli przy stoliku. Louis w dalszym ciągu nie spuszczał z niej wzroku, czekając aż dziewczyna zdecyduje się na zadanie pytania, które ją męczy. 

- Zadawanie pytań pozwala uwolnić się od natłoku myśli – nalegał, nie wzruszony jej milczeniem. – Za chwilę przyjdzie Harry, może to jego wolisz się zapytać, o to co nie daje ci spokoju? 

Na wspomnienie chłopaka o mocno kręconych włosach i przebijających na wylot duszę, zielonych oczach, wstrząsnął nią dreszcz. Szczupłe palce mocniej zacisnęły się na ceramicznym kubku z łosiem, który był pierwszym na jaki trafiła w szafce nad zlewem. Nie miała uprzedzeń do Harrego. Właściwie go nie znała. Spotykając go w ośrodku nie rozmawiała z nim za wiele. Tak na dobrą sprawę w ciągu tych kilku spotkań poznała tylko jego pełne imię i nazwisko, częściowe zainteresowanie, orientację seksualną i ulubiony gatunek muzyczny. Nie chodziło tutaj o strach. Raczej o tajemnicę, która w pewien sposób ich ze sobą łączyła. Nie chciała z nim przebywać, bo w ten sposób nie myślała o tym, aż tak bardzo. 

- Niall ma bulimię? – chociaż było to pytanie, bardziej zabrzmiało jak stwierdzenie. Tym razem to smukłe palce Louisa zacisnęły się mocniej na kubku, a wzrok spoczął w napoju. Eleanor miała wrażenie, że jego oddech stał się płytszy, jakby zaczynał walczyć o każdy kolejny oddech. – A Liam próbował się zabić? Czy to ma jakieś powiązanie? No bo czemu, do cholery, tak młodzi ludzie przechodzą przez takie bagno? – pytania, które kumulowały się w niej od dnia, w którym Niall w niebezpośredni sposób przedstawił jej Liama, dały w końcu o sobie znać, atakując bogu winnego Louisa. – Przepraszam, Louis. Nie musisz odpowiadać. To nie moja sprawa – powiedziała pośpiesznie, kiedy dotarło do niej, co właśnie powiedziała. Już chciała wstać i wypić herbatę w pokoju, kiedy zatrzymał ją nad wyraz spokojny głos współlokatora. 

- Oboje stracili kogoś dla siebie ważnego. Zaraz po tym Liam całkowicie się od nas odizolował. Przestawał odbierać telefony, odpisywać na wiadomości, nie wpuszczał nikogo do domu. Nie pamiętam momentu, kiedy Niall wpadł w to gówno. Czy to było po tym, jak przestawał dostawać wiadomości od Liama, czy wówczas gdy doszła do niego informacja, że Liam nie chce mieć z nim nic wspólnego. Nie wiem, ale to było trudne. O resztę musisz się zapytać albo jednego, albo drugiego, Eleanor. 

Eleanor była jeszcze bardziej zagubiona. Chociaż poznała przyczynę złego stanu psychicznego obu chłopaków, ciężkie myśli nie odpuściły jej. Ręce drżały pod wpływem nowych wiadomości, czuła kolejne łzy spływające po policzku, a myśli tworzyły trudny do przejścia labirynt, który swój początek miał w momencie gdy zobaczyła Liama. Nie była pewna co dalej. 

Oboje stracili kogoś dla siebie ważnego… 

Odbiło się jej echem długo po tym, jak Louis zmienił smutny temat na coś bardziej weselszego, a mianowicie na głupie zachowanie swoich znajomych z pracy. Dziewczyna udawała, że słucha, chociaż tak naprawdę wciąż trwała w chwili, w której Louis powiedział jej te kilka zdań. Zapewne jej stan wciąż by trwał, gdyby nie dzwonek do drzwi, na dźwięk którego dziewczyna drgnęła. Szatyn wstał ze swojego miejsca, posyłając jej pokrzepiający uśmiech, nim nie poszedł otworzyć. 

- Harry, jak zawsze spóźniony – powiedział ze śmiechem Louis. Eleanor szybko otarła wierzchem dłoni łzy, nie chcąc dawać chłopakowi pretekstu do żartowania z niej. – El, Harry przyszedł. Możecie iść na te zakupy, o ile się nie rozmyśliłaś - dodał pośpiesznie. 

- Nie, nie rozmyśliłam – odpowiedziała grzecznie, dopijając szybko herbatę. – Cześć, Harry – rzuciła w jego kierunku, gdy minęła się z nim w przejściu. Na szarą koszulkę z krótkim rękawkiem zarzuciła czarną bluzę z zamkiem błyskawicznym. Na ramię ubrała torebkę z kilkoma drobiazgami w środku, a na stopy wsunęła tenisówki. Z nocnej szafki zabrała kluczyki od auta. – Możemy jechać. 

- Świetnie – odparł pochmurnie Harry, całując Louisa w czoło. 

- Harry ma klucze! Do zobaczenia! – zawołał za nimi, gdy wyszli na klatkę. 

Eleanor schodziła po schodach równie szybko co Harry, bez trudu dotrzymując mu kroku. Odgłosy ich stóp mieszały się tworząc jedną spójną, głośną, całość, za którą z całą pewnością oberwaliby, gdyby zachowywali się w ten sposób w środku nocy. Stawiane przez Harrego kroki układały się w hałaśliwą, ciężką, szybką i zdecydowaną melodię; ta tworzona przez Eleanor była jego przeciwieństwem; lekka, bezgłośna, płynna i zwinna. Chociaż osobno były różne, w połączeniu dawały coś innego, dziwnego, trudnego do opisania. Współgrały ze sobą. Ale to w końcu były tylko kroki pokonujące kolejne schody, prawda? 

Pogoda na dworze zapowiadała przyjemny dzień. Otaczające się białymi, puszystymi chmurkami, które wyglądały jak stado baranków, słońce, świeciło wysoko na błękitnym niebie. Gdzieś nieopodal grupa ptaków śpiewała swoje wesołe trele, sprawiając, że Eleanor mimowolnie się na te dźwięki uśmiechnęła. W Londynie miała niewiele możliwości by móc jednoczyć się z przyrodą. Najczęściej spędzała czas w centrum miasta, na kolejnych sesjach, próbach do pokazów, czy samych pokazach. Zza miasto wyjeżdżała stosunkowo rzadko, czego naprawdę żałowała. Teraz będąc w mieście, o zupełnie innym klimacie niż stolica, nareszcie czuła się dobrze. Tak jak powinna się czuć osoba, kochająca przyrodę. 

- Który to twój samochód? – zapytał, przeskakując spojrzeniem po kolejnych autach. Eleanor podeszła do swojego, z kieszeni wyciągając kluczyki, które bez słowa podała Harremu. – Nie wiem, na co mi je dajesz, skoro nie mam prawka – powiedział, odrzucając je. 

- Serio? – spytała wyraźnie zdumiona, łapiąc je. Otworzyła drzwi, usiadła na swoim miejscu i czekała, aż chłopak zajmie swoje. – Masz klaustrofobie czy boisz się, że wjadę w jakieś drzewo? – zakpiła, uruchamiając silnik. 

- To będą długie zakupy – jęknął, gdy usiadł obok niej, zapinając pas. – Właściwie dlaczego ja się na nie zgodziłem? – spytał retorycznie, na co brunetka wzruszyła ramionami. Płynnie wyjechała z podwórka, skręcając w stronę, w którą wczoraj szedł Liam, a której ona jeszcze nie znała. Gdyby Harry nie włączył radia, ich oddechy były jednym źródłem jakiekolwiek hałasu. – Mam nadzieje, że nic mu nie powiedziałaś. 

- Nie mam powodu, by to robić – mruknęła. – Ty sam powinieneś to zrobić. Nie wiesz, co się stanie, więc lepiej nie ukrywać takich rzeczy. Zresztą Tom, to twoja rodzina. 

- Rodzina – prychnął pogardliwie, nakazując jej skręcić w lewo – rodzina, która odzywa się tylko wtedy, kiedy ma jakiś problem. Do dupy z taką rodziną. 

- Oceniasz go zbyt ostro – stwierdziła, zerkając na niego szybko. – Tom wydawał mi się miłym facetem. Po prostu wpadł, jak nie jeden z nas. 

- Nie broń go, Calder – poprosił sarkastycznie – dobrze wiesz, jaki z niego czub. Nie pamiętasz już, jak uciekł z ośrodka i wrócił kompletnie naćpany? Nie pamiętał jak uciekł, nie pamiętał co robił, nie pamiętał jak wrócił. Dragi kompletnie mu mózg wyżarły. Nienawidzę go. Ta rodzina to jakaś patologia. 

Ostre słowa Harrego sprawiły jej wewnętrzny ból. Ponownie zadrżała, dłonie mocniej zacisnęły się w pięści, gdy zza rogu wyłonił się supermarket. Harry nawet nie zauważył zmiany w jej zachowaniu. Zresztą nawet nie zdawał sobie sprawy z tego, że dziewczyna może mieć jakikolwiek powód by jakoś inaczej reagować na wzmiankę o jego kuzynie. Dla niego był to rodzinny nieudacznik. Ktoś, kto na własne życzenie zniszczył sobie życie, do tego stopnia, że nie chce już z tego wyjść. Ktoś kto postawił rodzinę w złym świetle. Eleanor nie miała ku temu żadnych wątpliwości, bo własnej rodzinie zrobiła dokładnie to samo. Jednak w porównaniu do Toma, odzyskała zdrowy rozsądek i zawalczyła. 

- Powinien wziąć z ciebie przykład – szepnął spokojniej i gdyby na nią nie spojrzał, Eleanor byłaby pewna, że tylko jej się to przesłyszało. Jednak łagodne spojrzenie jego zielonych tęczówek, sprawiło iż uwierzyła w ich prawdziwość. – Więc, co masz zamiar ugotować? – spytał, gładko zmieniając temat, za co była mu wdzięczna. 

- Coś lekkiego. Myślałam o rybie na parze z ryżem i warzywami – odparła, pchając wózek w głąb sklepu. – Co tym sądzisz? 

- Naprawdę pytasz się mnie o zdanie? – zapytał z niedowierzaniem, przyglądając się kartce papieru, którą wygrzebał z tylniej kieszeni spodni. 

- Znasz ich lepiej niż ja. Wiesz, co jedzą – mówiąc to wrzuciła do wózka ciemne pieczywo, sucharki, wafle ryżowe, kilka pudełek płatków śniadaniowych. 

- Myślę, że ryba będzie okej – mruknął, dorzucając do jej zakupów jasne bułki i płatki czekoladowe. – Nie miałaś kupić tylko czegoś na obiad? 

- Dawno nie jadłam niczego poza niedobrymi papkami – wyjaśniła, wrzucając do wózka kolejne produkty, na które po drodze natrafili. – Są na coś uczuleni? 

- Nie wiem – wzruszył niedbale ramionami, przebiegając wzrokiem po kolejnych punktach na liście. – Dowiedziałaś się już o Niallu? 

- Słyszałam jak w nocy wymiotował. Rano Louis powiedział mi co nieco. Powinnam się martwić? Bulimia to poważna choroba. Ja nie chcę się wtrącać, ale czy nie staraliście się mu jakoś pomóc? Wpłynąć na niego? 

- On nie chce zrozumieć, że to gówniana choroba. Dla niego to coś normalnego. Nic wartego zachodu. Udaje, że jest w porządku. 

- Ale tak nie jest, Harry – powiedziała cicho, pchając wózek w stronę kolejnych alejek. 

- Nie musisz mi tego mówić. Takich też spotkałaś? – spytał cicho, wrzucając do wózka kilka naturalnych jogurtów, paczkę sera żółtego i salami w plasterkach. Eleanor spojrzała na niego pytająco, nie rozumiejąc do czego zmierza. – Bulimików. Anorektyków. 

- Byłam w ośrodku odwykowym, a nie w szpitalu psychiatrycznym – przypomniała mu, mocniej zaciskając palce na rączce wózka. Wspominanie tamtego miejsca, było dla niej przykre. Chociaż bardzo jej pomogło, nie chciała już więcej do niego wracać. Chciała zapomnieć. – Ale tak, trafiali tam tacy, którzy korzystając z prochów chcieli zrzucić wagę. 

- Pomagało? 

- Serio się mnie pytasz, o to, czy narkotyki pomagają zrzucić wagę? 

- Tak, Eleanor. Naprawdę się ciebie, o to pytam. Więc? 

- Pomagało. Szczególnie jak bierzesz na pusty żołądek. 

- Wiesz to, ponieważ? 

- Ponieważ marihuanę brałam na śniadanie, kokainę na obiad, a LSD na kolacje.

___________________________________

No i co sądzicie o postawie Eleanor z tego rozdziału? 

Wtrąciła się. Zareagowała. Przejęła się. 

Dobrze czy źle? 

Podzielcie się ze mną, swoją opinią :)

Ten rozdział jest najdłuższy ze wszystkich dotychczas. Ma w sumie 7 stron.

Dodałam go szybciej niż zapowiedziałam, a to dlatego, że nie wiem, co przyniesie jutro. 

Nie wiem, gdzie mnie znajomi wyciągnął i, o której wrócę do domu. 

Nowy, oczywiście za tydzień. 17/18 maja. 

miłego tygodnia, misie! :*

pytania.