Rozdział 9

Zakończenie pierwszego roku przyszło szybciej niż Harry się spodziewał. Zaraz po uroczystym apelu, na którym obecność każdego studenta była konieczna, zjawił się w mieszkaniu swoich przyjaciół by wspólnie uczcić oficjalnie rozpoczęte przez niego wakacje. Niestety prócz Eleanor, która w biegu wiązała sznurówki tenisówek i szukała kluczyków od auta, których nie było w miejscu, gdzie zawsze je zostawiała, nie spotkał nikogo więcej. Brunetka posłała mu łagodny uśmiech, gdy klęcząc na podłodze w swoim pokoju, zaglądała pod łóżko. Niestety i tam ich nie było. 

- Czego ty właściwie szukasz? – spytał, leniwie opierając się o futrynę w jej pokoju. 

- Kluczy od samochodu. Muszę jechać do Chester po paczkę, a nie mogę ich znaleźć. 

- Louis nie może ci jej przywieźć? W końcu pracuje jako kurier. 

- To nie tak, że nie mogę go o to poprosić. Chodzi o to, że chciałabym zobaczyć jak wygląda Chester – wyjaśniła, marszcząc czoło. – Poddaje się. Naprawdę nie wiem, gdzie jest to cholerstwo. 

Harry rozejrzał się uważnie po małym pokoju, w którym jeszcze do niedawna sam sypiał, gdy zostawiał na noc u chłopaków, a Louis niekoniecznie miał ochotę na spanie z nim w jednym łóżku. Brunetka prócz przemalowania ścian na fioletowo i zmienienia poszewki, nie wprowadziła większych zmian. Meble stały tak samo jak poprzednio, okno zasłaniała ta sama szara firanka, a przy biurku stał fotel, który Niall zabrał kiedyś z gabinetu ojca, w jego rodzinnym domu. Podszedł wolno do biurka, na którym prócz kilku luźnych kartek zapisanych drobnym pismem i jednej z książek ze skromnej biblioteczki chłopaków, nie leżało nic więcej. Przesuwając kartki na jedną stronę, spotkał się z pożądanym przez Eleanor przedmiotem. 

- Łap Calder! – zawołał w kierunku dziewczyny, która odwróciwszy się w jego kierunku, w ostatnim momencie złapała kluczyki nim w nią nie uderzyły. – Więc wycieczka do Chester, tak? 

- Zgadza się – skinęła potakująco głową, zakładając na ramię torebkę. – Chcesz jechać ze mną? Louis wspominał, że dzisiaj nie wróci szybciej niż o ósmej wieczorem. Po pracy chce odwiedzić rodzinę. To samo tyczy się Nialla. Mama zaprosiła go na kolację. 

- I tak nie mam nic lepszego do roboty – mruknął, wzruszając ramionami. 

Droga do Chester minęła im w absolutnej ciszy. Eleanor pilnie śledziła kolejne kierunkowskazy, które naprowadzały ją do celu podróży, a Harry z przymkniętymi powiekami słuchał radia, w żaden sposób nie wtrącając się w styl jej jazdy. 

- Gratulacje z okazji skończenia pierwszego roku – powiedziała jakiś czas później, gdy panująca między nimi cisza była dla niej zbyt ciężka do zniesienia. 

- Jesteś pierwszą osobą, która mi to mówi – odparł cicho, otwierając oczy, by na nią spojrzeć. Eleanor zerknęła na niego szybko, kiwając głową by kontynuował, poczym ponownie przeniosła wzrok na drogę. – Nawet Louis nie pofatygował się by chociażby napisać mi wiadomość, chociaż wcześniej dużo mówił o tym, co będziemy robić po zakończeniu. 

- Jestem pewna, że nie zapomniał. Może przygotował coś na jutro? 

- Jasne, że tak – sarknął, opierając się o szybę. – Byłem podekscytowany tym dniem. Gdy skończyłem liceum, wybraliśmy się na pizzę, a potem na mecz. Teraz miałem nadzieję na powtórkę, ale widać, że nadzieja jest płonna i matką głupich. 

- Nie mów tak Harry. Louisowi na tobie zależy, ale powinieneś wziąć pod uwagę, że rodzina też jest dla niego ważna. Nie możesz myśleć, że zapomniał. Masz teraz wakacje i jestem pewna, że znajdziecie czas by uczcić twój sukces – uśmiechając się do niego ciepło, przyspieszyła nieznacznie. – Więc pokażesz mi drogę na pocztę? 

- Co właściwie masz do odebrania? – spytał nad wyraz ciekawsko, spojrzeniem dziękując jej za płynną zmianę tematu. Bądź co bądź nie lubił dołować się Louisem i jego nie wywiązaniem się z danej obietnicy. Zawsze gdy coś takiego miało miejsce, zamykał się w swoim pokoju, słuchając głośno muzyki by przypadkiem myśli odnośnie tego, co właśnie robi Louis, bardziej go nie zdołowały. – Masz dobry humor, więc pewnie to co ważnego. 

- Menadżer wysłał mi rzeczy z Londynu. Całe moje życie zostało zamknięte w kilku pudłach – wyjaśniła, zjeżdżając na drogę prowadzącą w stronę centrum Chester. – Mam nadzieje, że nie zapomniał o książkach. 

- Więc top modelka lubi czytać, huh? – rzucił żartobliwie pokazując jej ulicę, w którą ma skręcić. Eleanor pokręciła z dezaprobatą głową, kręcąc kierownicą by idealnie wpasować się w wąski prostokąt pomiędzy dwoma wielkimi autami przed budynkiem poczty głównej w Chester. – Zostanę tutaj, jeśli pozwolisz. 

Kiwnąwszy potakująco głową, wysiadła z auta, uprzednio wyciągając kluczyki ze stacyjki, gdy upewniła się, że Harry nie będzie miał z tym problemu. Po wejściu na pocztę, rozejrzała się po niej niepewnie, nie bardzo wiedząc, w którym kierunku powinna iść. Harmider otaczał ją ze wszystkich stron. Podniesiony głos gości poczty mieszał się ze spokojnym pracowników. Nerwowe stukania butem o kafelkową posadzkę irytował zapewne nie tylko panie w okienku, ale także Eleanor, która stała przed drzwiami jak słup soli, dopóki nie zobaczyła znajome jasnobrązowe kosmyki odstające we wszystkich stronach. Szybko skierowała się w jego stronę, nie chcąc by zniknął z jej pola widzenia. 

- Louis! – krzyknęła w stronę chłopaka, który naciskał klamkę od jednych z wielu drzwi w tym budynku. Szatyn na dźwięk swojego imienia odwrócił się w jej kierunku, uśmiechając łobuzersko, puszczając klamkę. – Boże! Odnaleźć się tutaj to zadanie dla mistrzów. 

- Nigdy nie byłaś na poczcie? – spytał głupkowato. 

- Umm… Czy naprawdę muszę odpowiadać na to pytanie? 

- Serio, El? Nigdy? – dopytywał, udając, że nie dostrzega jej zażenowania. – W czym ci w takim razie mogę pomóc, kochana współlokatorko? 

- Mam paczkę do odebrania. Nie wiem, do którego mam podejść okienka. 

- Rozumiem, że czytać także nie umiesz? – zapytał żartobliwie, uśmiechając się chłopięco, na co dziewczyna wzruszyła leniwie ramionami, kątem oka rozglądając się po pomieszczeniu. – Okienko numer sześć. Akurat nikogo przy nim nie ma. Wiesz, że mogłem ci ją dostarczyć, prawda? 

- Nie chciałam ci robić kłopotu. Poza tym, chciałam pozwiedzać – uśmiechając się do niego lekko, zrobiła kilka kroków w tył. – Harry czeka w moim samochodzie. Jest mu przykro. Podobno mieliście razem obchodzić zakończenie roku. Pogadasz z nim? 

- Zależy ci na tym? 

- Pytanie brzmi: czemu tobie na tym nie zależy? Nie naciskam, ale ja na twoim miejscu bym wyszła do niego na kilka minut i zapewniła, że to naprawię. Decyzja należy do ciebie, Louis – odwróciwszy się do niego plecami, podeszła do wskazanego przez niego okienka. 

Wszystko to co zostało w Londynie zostało szczelnie zapakowane do dwóch dużych kartonów, nadanych równy tydzień wcześniej, przez samego Paula. Oba kartony były ciężkie i pewnie gdyby nie, pomoc Harrego, który bez problemu zabrał obie paczki na raz i wpakował je do bagażnika, nie poradziłaby sobie z nimi tak łatwo. Następnym celem ich podróży była knajpka, w której postanowili zjeść obiad. El w ramach prezentu gratulacyjnego chciała Harremu coś kupić, ten jednak nie miał zamiaru niczego od niej przyjmować. Jak sam w czasie obiadu powiedział, czułby się bardzo niezręcznie, gdyby osoba, dla której wcześniej był niemiły, coś mu kupowała tylko dlatego, że ukończył rok. 

- Dlaczego… - zaczęła gdy przemierzali alejki parku, do którego wybrali się po posiłku. Zaraz jednak urwała niepewna czy oby na pewno może zadać tak osobiste pytanie. 

- Dlaczego co? – podchwycił, nalegając by kontynuowała. 

- Dlaczego byłeś zaskoczony, gdy kilka dni temu wróciliśmy do domu i zastaliśmy w nim Louisa z Zaynem i Perrie? 

- Ach, to – kiwnął głową, wsadzając ręce w głąb kieszeni jeansów, by ukryć zdenerwowanie. – Nie będę udawał, że między naszą dwójką jest cudownie i kolorowo. Mamy na pieńku. Kiedyś miałem z jego żoną pewien epizod, którego nie może mi wybaczyć, chociaż wówczas nawet z nią nie chodził. No cóż podkochiwał się z niej, a ja wiedząc o tym, przystawiałem się do niej. Spałem z nią – skończył grobowym głosem, spuszczając wzrok na buty. 

- Spałeś z nią? – powtórzyła głucho, przykładając dłoń do ust, by nie wydać wyższego dźwięku. – Ale przecież… To ty nie jesteś gejem? 

- Nie, Eleanor. Nie jestem gejem – zaprzeczył, uśmiechając się ironicznie. – Jestem biseksualny. Podobnie co Louis, który tak przy okazji wie, co zrobiłem. Zresztą wówczas nie byliśmy parą. Zayn ma do mnie żal, że go ubiegłem jeśli chodzi o Perrie, ale jak widać, ona i tak wybrała jego, więc nie wiem, o co się jeszcze spina. Zyskał dziewczynę, o której marzył, ślinił się do niej i miał dziwne fantazje erotyczne. Grrr… - na wzmiankę o ostatnim skrzywił się, zerkając w jej kierunku spod przydługiej grzywki. – Wiem, że sprawił ci przykrość, ale nie przejmuj się nim. On wszystkich traktuje powierzchniowo. Dopiero z czasem się do kogoś przekonuje. Albo nie – dodał lekko, jakby mówił co najmniej o pogodzie. 

- On się tylko o was martwi – zauważyła pewnie. 

- Chyba o dupę Nialla i Louisa – sarknął. – Zayn to arogancki i egoistyczny dupek. Jeśli ktoś mu robi na złość, jest wkurzony na maksa i z twojego życia potrafi zrobić koszmar. Ale jeśli on sam tobie zrobi coś złego, to zawsze po tym udaje niewiniątko. Jeśli będzie trzeba, to nawet przed innymi będzie grał dobrego kumpla i ci pomoże, żeby inni widzieli, że mu na tobie zależy. Zayn to intrygant jakich mało. Może i kocha Perrie teraz, ale to nie znaczy, że ona będzie z nim szczęśliwa już zawsze. 

- Nie lubisz go. 

- Nie będę udawał, że jest inaczej. Przyczepił się do mnie i nie chce odczepić. 

- Może myśli, że wciąż masz chrapkę na jego żonę? – rzuciła żartobliwie, dźgając go w żebro, na co Harry zaśmiał się gardłowo, tym samym rozładowując napiętą atmosferę. 

Kolejne dwie godziny spędzili w parku, na opowiadaniu sobie nawzajem wesołych historii ze swojego życia. Chociaż te opowiadane przez Eleanor nijak miały się do tych Harrego, chłopak śmiał się do rozpuku, gdy dziewczyna wspomniała o pękniętej sukience na kilka minut przed rozpoczęciem pokazu, czy butach, które były na nią za małe o dwa rozmiary. Historie chłopaka były takie, jakie powinno się opowiadać. O imprezach, na których zawsze ktoś zrobi z siebie głupka i później wstyd mu było pokazać się w szkole; czy o ściąganiu na jakimś sprawdzianie, gdzie zostało się przyłapanym i za karę wysłanym do dyrektora, który z miną męczennika skazywał delikwenta na kozę. Eleanor musiała przyznać, że Harry wcześniej wydawał się jej grzecznym chłopakiem, który raczej nie wpakowywał się w kłopoty. Słuchając jednak jego historii zmieniła zdanie, określając go mianem buntownika. Doszła także do jeszcze jednego wniosku: polubiła go. 

Wracając z Chester, odstawiła Harrego pod jego domem przy okazji poznając jego mamę, która wyszła na ganek by przywitać się z synem. Podobnie co Maura, pani Styles wydała się Eleanor ciepłą i miłą kobietą, która swojego syna kocha ponad wszystko i chce dla niego jak najlepiej. Po uściśnięciu sobie dłoni i życzeniu dobrej nocy, pożegnały się. Harry wówczas zrobił coś, czego Eleanor nawet nie oczekiwała. Pocałował ją w policzek, uśmiechając się przy tym chłopięco. Odwzajemniając uśmiech wsiadła do samochodu, odjeżdżając z piskiem opon. 

- Pomóc ci? – usłyszała zza swoimi plecami cichy, niepewny głos chłopaka, gdy wpatrywała się w pudła znajdujące w bagażniku jej auta. 

Powoli odwróciła się w jego kierunku, spotykając się z sarnimi tęczówkami Liama, który wpatrywał się w nią ze spokojnym wyrazem twarzy. W milczeniu skinęła głową, podając mu jeden karton, sama wyciągając drugi, który odstawiła na ziemię. Zamknęła klapę bagażnika wraz z całym samochodem, poczym schyliła się po pakunek. W milczeniu pokonali schody na drugie piętro, by następnie w towarzyszącej im ciszy wejść do mieszkania numer cztery. Liam niepewnie przekroczył jego próg, stawiając pudełko zaraz nieopodal drzwi, wycofując się szybko. 

- Dzięki za pomoc. Może chcesz się czegoś napić? – spytała grzecznie, patrząc mu w oczy, które w mroku przybrały czarną barwę. 

- To nie jest dobry pomysł – mruknął, robiąc kolejnych kilka kroków w tył. 

- Louisa ani Nialla nie ma. Pojechali do swoich rodziców. Wrócą późnym wieczorem. Na herbatę chyba możesz się zgodzić. Ja nie gryzę i nawet nie będę się do ciebie odzywać, jeśli nie będziesz tego chciał. 

- Ty… - spojrzał na schody, następnie na nią i znów na schody. Eleanor już myślała, że się nie zgodzi i zwyczajnie zniknie z jej oczu, zamiast tego podszedł do niej i wyciągając przed siebie dłoń powiedział: - jestem Liam. 

- Eleanor. Miło mi cię poznać, Liam – uśmiechając się do niego ciepło, zrobiła mu przejście, by następnie zamknąć za nim drzwi. – Czego się napijesz? 

- Umm.. Herbaty poproszę. 

Siedząc w kuchni w kompletnej ciszy, wymieniali między sobą jedynie spojrzenia i niemrawe uśmiechy. Palce Liama były mocno zaciśnięte wokół ceramicznego kubka, w którym poznała jeden z ulubionych Nialla. Jego ciemne tęczówki błąkały się po stole, jakby unikając spojrzenia Eleanor, a zęby mocno zaciskały się na wargach, dotkliwie je raniąc. Oboje co jakiś czas wzdychali, jednakże żadne z nich nie rozpoczynało rozmowy. Mimo wszystko, wisząca nad nimi cisza, ani trochę nie była niezręczna. Była znośna. 

- Z Niallem wszystko w porządku? – zapytał nagle, podnosząc wzrok. 

- Czy wymiotowanie po każdym posiłku jest w porządku, Liam? 

- Wymiotowanie? On… - urwał, przełykając ślinę. – To niemożliwe. 

- Wszystko jest możliwe, Liam. Niall ma bulimię, ale nie widzi w tym nic złego. Przynajmniej tak mówił Louis i Harry. Nie wiedzą jak mu pomóc. 

- Louis zawsze się o niego martwił – westchnął, upijając z kubka kilka łyków. – Od kiedy pamiętam, traktował Nialla jak młodszego brata. 

- Ale to z tobą miał lepszy kontakt – zauważyłam cicho, bacznie obserwując jego reakcję. Szatyn skinął powoli głową, intensywnie mrugając powiekami, jakby nie chciał się rozpłakać. – Nie chcę naciskać, ale nie myślałeś nad wznowieniem kontaktów z nimi? 

- Nie chcę. To dla nas zbyt trudne. Minęło za mało czasu, by tak po prostu o tym znowu rozmawiać. Jest dobrze, tak jak jest. Jednak ty… Powinnaś wyjechać z tego miasta, nim i nad tobą zawiśnie jego ciemność. 

- Jedna ciemność już zawisła. Wątpię czy coś gorszego mnie spotka. 

- Nie rozumiesz, Eleanor – Liam pokręcił głową. – To miasto, to… 

- Wróóóóóóóciłem! – zawołała radośnie osoba, która weszła do mieszkania, trzaskając drzwiami. – I mam ciasto mojej mamy – dodał wchodząc do kuchni. Niebieskie tęczówki Nialla utkwiły w sylwetce Liama, który na widok swojego byłego przyjaciela cały się spiął, zatrzymując w płucach powietrze. – Co ty tutaj robisz?

__________________________

Jeśli są błędy, to przepraszam. 

Jeśli czegoś nie rozumiecie, też przepraszam.

Chciałam by ten rozdział był dobry, ale zapewne taki nie jest.

No cóż, cała ja. Zawsze muszę coś zjebać. 

Dziękuję za wszystkie ciepłe słowa. Jesteście kochani, że wciąż chcecie to czytać. 

Nowy rozdział postaram się dodać 1 czerwca, ale niczego nie obiecuję. 

Zaczęła mi się sesja i niektóre przedmioty mam ostatni rok, więc wypadałoby się do nich przyłożyć, nie sądzicie? Do zobaczenia, miłego weekendu, tygodnia. 

pytania.