Rozdział 10

Szatyn pierwszy wykonał ruch. Wstał od stołu, wolno podchodząc do, wciąż stojącego w progu, chłopaka. Dziewczyna powtórzyła po nim gest, odbierając od Nialla siatkę zapewne z wspomnianym wcześniej ciastem. Nie zareagował, gdy przedmiot zniknął z jego dłoni. Jego niebieskie tęczówki utkwione były w wysokiej postaci przed sobą. Ręce co prawda zaczęły mu się trząść, a z oczu płynąć słone łzy, ale ignorował to. 

- Nie wierzę – wyrwały się z jego piersi ciche, niewyraźne słowa, które stworzyły w miarę spójne zdanie. Wierzchem dłoni, szybko przetarł spływające łzy, jakby bojąc się, że każda kolejna sekunda może spowodować, że Liam zniknie. Ale on wciąż tam stał. Stał i nie ruszając się, patrzył na niego. – Dlaczego tutaj jesteś? – zapytał inaczej, chociaż wciąż o to samo. 

- Eleanor mnie zaprosiła na herbatę, po tym jak pomogłem jej wnieść paczki. 

- Wcześniej nie mogłeś tego zrobić? – spytał cicho, spuszczając wzrok na swoje dłonie, które splótł ze sobą i teraz nerwowo się nimi bawił. W jego głosie nie było słychać złości, gniewu czy wyrzutu. Był raczej smutny i przygnębiony. – Przychodziłem do ciebie, ale ty nie chciałeś mnie widzieć. Nie wiedziałem dlaczego. Próbowałem się dowiedzieć, ale nie chciałeś mi powiedzieć. Czemu Liam, mnie, nas, od siebie odepchnąłeś? 

- Nie umiałem z tym żyć, Niall – szatyn westchnął ciężko, wplątując we włosy palce. Podobnie co Niall, był przygnębiony. – Nie chciałem cię zranić, ale…

- To zrobiłeś, Liam – powiedział twardziej, podnosząc wzrok. – Zraniłeś mnie. Poczułem się źle. Naprawdę źle. Ja naprawdę nie wiedziałem, czemu mój najlepszy przyjaciel chciał się zabić. Obwiniałem się, wiesz? – Eleanor miała wrażenie, że Niall słowo „przyjaciel” wymówił innym, obcym tonem. Jakby zwrot ten parzył go w usta. – Kiedy leżałeś w szpitalu, byłem tam. Codziennie. 

- Wiem, Niall. Mama mi o wszystkim powiedziała.

- Ale nawet wówczas, gdy wyszedłeś z niego, nie napisałeś głupiej wiadomości. Dałem ci dzień, dwa. Tydzień. Miesiąc. W końcu minęły dwa lata. 

- Nie chciałem by tak się stało, Niall. Naprawdę nie chciałem. 

- Ale się stało, Liam – szepnął. – Stało się i serio nie wiem, co teraz robić. Miałem wszystko poukładane, a ty nagle wchodzisz tutaj i tak po prostu to rozpierdalasz. Nie podoba mi się to, Liam. Nie podoba. 

Eleanor bez słowa wyszła z kuchni, zostawiając skłóconych przyjaciół samych. Szybko założyła tenisówki, poczym opuściła mieszkanie. Nie spieszyła się ze zejściem po schodach. Na każdy stopień nadeptywała obiema stopami, w myślach licząc przynajmniej do pięciu, nim nie zeszła niżej. Dopiero stojąc przed bramą zdała sobie sprawę, że właściwie nie ma dokąd iść. Nie przemyślała zbyt dobrze swojej decyzji, która opierała się głównie na zostawieniu samych Nialla i Liama. Chcąc dać im trochę prywatności po prostu wyszła z mieszkania, nie zastanawiając się nad tym, dokąd właściwie ma pójść. Nie wzięła nawet telefonu czy kluczyków do samochodu, więc wycieczka do Chester odpadała. Do tego było zbyt późno by pójść do domu Harrego, ale mimo to ruszyła w tamtym kierunku. 

Pokonując kolejne metry zastanawiała się, co właśnie robią Niall z Liamem. Kłócą się, że sąsiedzi muszą interweniować? Czy może są spokojni do tego stopnia, że w swoją stronę wypowiadają tylko pojedyncze słowa? Chciała się tego dowiedzieć, chociaż tak naprawdę nie powinna tego chcieć. Nie miała prawa wtrącać się w nie swoje sprawy. Tylko oni mogli znać przebieg swojej rozmowy. 

Minąwszy dom należący do Harrego i jego mamy, skręciła w prawo, zmierzając wąską drogą, którą do tej pory nigdy nie szła. Widziała ją jednak, gdy odwoziła Harrego. Nie pytała wówczas dokąd prowadzi, ale widząc na horyzoncie las, sama sobie odpowiedziała na to pytanie. Był niewielki. Mogła to śmiało stwierdzić po rzadko rosnących drzewach, które nawet nie spotykały się ze sobą koronami; cienkie gałązki nie plątały się ze sobą tworząc baldachim, który zaobserwowała będąc w Bolton. Gęste liście, grube gałęzie budowały podłużny parasol, pod którym można było się skryć gdy zaczął padać deszcz, a ona akurat wraz z pielęgniarzem czy innymi pacjentami wybrała się na spacer. Wówczas siadali na idealnie suchej trawie i wsłuchując się w odgłosy przyrody, milczeli. Rozkoszowali się spokojem, nie myśleli o powodzie swojego pobytu w ośrodku. Przyroda była ich przyjacielem i nawet pracownicy ośrodka wyglądali na odprężonych czy zrelaksowanych. Pacjenci nie stwarzali im problemów, więc mogli trochę odpuścić. 

W towarzystwie deszczu, zwierząt, wiatru toczyły się najcichsze, pełne mocy i obietnicy rozmowy, które tylko z pozoru nie wnosiły niczego nowego do życia pacjentów. Ale zarówno Eleanor jak i inni, umieli odkryć drugie dno wypowiadanych przez pielęgniarzy słów, którzy namawiali ich do zmiany. Zmiany nie tylko na lepsze swojego rozwalonego życia, ale także do zmiany przyzwyczajeń. Zamiast spać do dwunastej w południe, lepiej wstać wcześniej i udać się na poranny spacer. Wciągnąć zapach rannej rosy, pooddychać rześkim powietrzem, a przy odrobinie szczęścia, zobaczyć wschód słońca. Eleanor starała się zastosować do tych rad. Teraz będąc w Holmes Chapel miała zdecydowanie ułatwione zadanie. Nie posiadała żadnych obowiązków. Właściwie jej nowe życie, przypominało ciągłe wakacje. Nie pracowała, nie studiowała. Mogła robić rzeczy, o których do tej pory tylko myślała. 

Idąc w głąb lasku, mimowolnie pomyślała o rodzicach. Zastanawiała się co robią. Kim są? Jak sobie radzili, gdy ona siedząc w ośrodku, nie musiała się niczym zamartwiać? Czy mieli jakieś nieprzyjemności z jej powodu? Jak prasa ich potraktowała? Myśląc o prasie, zdała sobie sprawę, że poza przypadkowym zobaczeniu wiadomości w dniu powrotu do Londynu, nie oglądała ani tym bardziej nie czytała niczego z informacjami. Nie wiedziała co dzieje się nie tylko w show biznesie, ale także na świecie. Może gdzieś wybuchła bomba; był napad na jakiś bank. Może premier Wielkiej Brytanii leży w szpitalu, a księżna Kate jest w kolejnej ciąży. Skąd mogła to wiedzieć, skoro nawet nie kupuje żadnej gazety? Była odseparowana od społeczeństwa z własnej woli. Nikt jej do tego nie zmuszał, ale myśl, że nawet nie wie, co się dzieje w kraju i za granicą w pewien sposób ją dotknęła. Nawet w ośrodku oglądała telewizję; co prawda raz w tygodniu, ale przynajmniej wiedziała o problemach na giełdzie, pożarze w zachodniej części Australii, wypadku na autostradzie w stanie Kalifornia, czy o powodzi we Włoszech. A teraz? Teraz nawet nie miała pojęcia, jakiej pogody spodziewać się następnego dnia i czy przypadkiem zaraz nie zacznie padać. 

Zdołała przejść raptem kilka kroków, gdy na odkrytej skórze poczuła zimne krople deszczu. Mimowolnie zadrżała, automatycznie owijając ramiona wokół swojej sylwetki. Nim zdążyła schować się pod jakimś drzewem, z zachmurzonego, niemalże ciemnego nieba zaczął padać rzęsisty deszcz. Piaskowa alejka zamieniła się błotnistą drogę, w której jasne tenisówki zmieniły swoją barwę na czarną. Teraz to już miała stuprocentową pewność, że oszalała. I co z tego, że ma za sobą nocne imprezowanie w kusych sukienkach? W czasie takich wieczorów nigdy nie padało, a ona zawsze miała pod ręką parasol. O tak, na wszelki wypadek. Teraz siedziała w lesie, w krótkich szortach, wąskiej koszulce na ramiączkach i całkowicie przemoczonych butach, nie wiedząc jak wrócić do domu. Była nierozsądna. 

Noc minęła jej na omijaniu błotnistych części lasu, szukaniu suchych, myśleniu o wszystkich i niczym. Słowa, które w jej kierunku, kilka dni wcześniej, wypowiedział Zayn, wróciły. Chociaż chłopak miał rację, Eleanor mocno nie chciała mu tego przyznać. Wewnątrz siebie obrzucała go wszystkimi najgorszymi epitetami, których jeszcze do niedawna nie bała się używać. Przyznała mu rację na głos, ale w środku siebie, wciąż nie chciała tego zrobić. Miała nadzieje, że chłopak, który praktycznie jej nie zna, myli się, a ona przytaknęła z grzeczności. Jednak im mocniej o tym myślała – a miała na to całą noc – tym bardziej mu wierzyła. Nie miała żadnych perspektyw na życie. Skończyła tylko liceum i chociaż miała doświadczenie w modelingu, o prawdziwej, ciężkiej pracy zwykłych ludzi, nie miała zielonego pojęcia. Mogła iść na studia, ale miała wrażenie, że sobie nie poradzi. Że nie nadaje się do siedzenia na wykładach i słuchania profesorów, którzy w nudny sposób próbują przekazać studentom jakąkolwiek wiedzę. Mogła poszukać sobie jakieś pracy, chociaż na jej koncie w banku widniała pokaźna sumka, by chociaż trochę móc wypełnić ponurą dobę. 

Gdy znowu idzie znaną ulicą, mając za sobą wschód słońca, pod znajomym domem spotyka chłopaków, którzy jeszcze do wczoraj byli pokłóceni i naprawdę nic nie wskazywało na to, że się pogodzą. A wszystko dlatego, że jeden z nich zapomniał o zakończeniu roku drugiego. Teraz widząc ich splecionych w intymnym uścisku, całujących się namiętnie, nieprzejmujących się niczym, wiedziała, że zażegnali kryzys. Chciała przejść obok nich niezauważona, by spokojnie trafić do domu, wziąć prysznic i pójść spać. Na jej nieszczęście jeden z nich dostrzegł ją w momencie, gdy chciała przejść przez ulicę. 

- Eleanor? – usłyszała za swoimi plecami zachrypnięty głos młodszego z nich. – Co ty tutaj, do cholery, robisz? Wiesz, która jest godzina?

- Chyba niezbyt wcześnie, skoro stoisz przed domem – rzuciła ironicznie, wciąż się do nich nie odwracając. Wstydziła się? Możliwe. – Nie mam zamiaru wam przeszkadzać. 

- Och, dajże spokój – zaoponował Louis, podchodząc do niej. – Musi być jakiś powód, dla którego jesteś tutaj, w takim stanie. 

- Ja tylko zrobiłam coś złego – mruknęła, niepewnie odwracając się w jego kierunku. Niebieskoszare tęczówki szatyna rozszerzyły się w szoku, gdy zobaczył stan w jakim się znajdowała. Brązowe fale, które codziennie błyszczały, tym razem przypominały co najwyżej strąki. Czekoladowe tęczówki przybrały matowy odcień, a ciało dziewczyny drżało. Wyglądała źle, naprawdę źle. – Po prostu pójdę do domu. 

- Uważaj, bo się do niego dostaniesz – sarknął Louis, ciągnąc dziewczynę w stronę domu swojego chłopaka. – Niall wyszedł gdzieś z samego rana, chociaż mówił, że ma dzisiaj wolne i ma zamiar spać do oporu. A swoich kluczy nie wzięłaś – Eleanor otworzyła usta by zaprzeczyć, ale Louis dodał – nawet nie próbuj zaprzeczać, El. Widziałem je w kuchni. 

- Masz mnie – uśmiechnęła się słabo, wchodząc do domu. Wokoło otaczała się przyjemna i ciepła atmosfera. Do jej nozdrzy doleciał zapach świeżo parzonej kawy, której nagle zapragnęła. Pchana przez Louisa, trafiła do kuchni, w której krzątała się mama Harrego, w biegu wrzucając do swojej torebki zapakowane kanapki i termos. – Dzień dobry, pani.

- Eleanor! – zaświergotała, cmokając ją w oba policzki. – Kiepsko wyglądasz. Dobrze się czujesz? Harry, zrób jej gorącej herbaty! Nie chcę by się rozchorowała – zwróciła się do syna, widząc jak podstawia kubki do ekspresu. – Kawę zostaw.

- Ale, mamo – jęknął, wyglądając przy tym jak mały niezadowolony chłopiec. – Chcę kawy. Jest wcześnie. Potrzebuję kofeiny by się należycie dobudzić. 

- Trzeba było spać, a nie wstawać o szóstej – pani Styles puściła mu oczko, roztrzepując przy tym jego włosy, które wkrótce po tym i tak wróciły na swoje poprzednie miejsce. Harry fuknął pod nosem, marszcząc nos, na co jego mama zaśmiała się. – Wrócę po czwartej. Posprzątaj w pokoju. 

- Nie jestem dzieckiem, mamo – mruknął lekko zdenerwowany, jednak jego oczy zdradzały prawdziwe uczucia. Radosne iskierki tańczyły w zielonych tęczówkach, rozświetlając nie tylko ich barwę, ale także całą duszę Harrego. Kobieta uśmiechając się do niego ciepło, przejechała palcem po jego policzku, cmokając go w czubek głowy.

- Dla mnie zawsze nim będziesz, Harry – powiedziawszy to, pożegnała się z nimi i wyszła, zamykając drzwi na klucz. 

- Czasami mam jej naprawdę dość – mruknął wstawiając wodę w elektronicznym czajniku. – Chcesz kawy czy herbaty? – zwrócił się do Eleanor, która spokojnie siedziała obok Louisa, ze wzrokiem wbitym w lodówkę, na której dostrzegła kolorowe rysunki, pocztówkę z małej nadmorskiej miejscowości i laurkę, którą Harry musiał wykonać jak był młodszy. 

- Herbaty poproszę – odparła grzecznie, dusząc w sobie ochotę na kofeinę. Herbata była zdecydowanie lepsza, no i zdrowsza. – Twoja mama cię kocha. Dla niej okazywanie w ten sposób miłości, jest całkiem normalną czynnością. Powinieneś bardziej się z tego cieszyć. Nie każdy ma taką matkę – powiedziała, nawiązując do jego wypowiedzi. 

- Co z twoimi rodzicami, Eleanor? – spytał Louis, zwracając twarz w jej kierunku. Dziewczyna spięła się, chowając dłonie pod stół, którymi zaczęła się nerwowo bawić. Louis przyglądał się jej, wyraźnie chcąc usłyszeć odpowiedzieć, całkowicie nie zauważając zmiany w jej zachowaniu. 

- Gdy ostatnio z nimi rozmawiałam, było w porządku. Myślę, że niewiele się zmieniło od tamtego czasu – odparła słabo. 

- Nie miałaś z nimi kontaktu od wyjścia z ośrodka? – zapytał ostrożnie Harry, stawiając przed nią kubek z herbatą i talerz z tostami. 

- Nie było powodu, dla którego miałabym to robić. Nie prosili bym zadzwoniła, gdy wyjdę, więc czemu miałabym to robić? Nie chcę się im narzucać. 

- Ale to twoi rodzice! – zagrzmiał Louis, odsuwając się trochę od stołu, by Harry mógł usiąść na jego kolanach. – Na pewno się o ciebie martwią. 

- Nie sądzę, Louis. Nie osądzam ich, ale gdyby się martwili już dawno próbowaliby się ze sobą skontaktować, nie uważasz? Poza tym przez te czternaście miesięcy, odwiedzili mnie tylko dwa razy; w święta i dwa miesiące temu. Tak jest dobrze; oni żyją swoim życiem, ja swoim. Nie wchodzimy sobie w drogę – nie była pewna, czy ostatnimi słowami próbowała przekonać Louisa czy bardziej siebie do sposobu postrzegania państwa Calder. 

- Moim zdaniem powinnaś chociażby wysłać im list – nie ustępował. – Nic się przecież nie stanie, jak do nich napiszesz, prawda? Nie musisz podawać swojego adresu. Gdybym był twoim ojcem, chciałbym wiedzieć czy z tobą wszystko w porządku.

- Jesteś mądrym facetem, Louis – posłała mu słaby uśmiech, pociągając kilka łyków herbaty, która rozgrzała ją od środka. – Martwisz się, chociaż mnie nie znasz. Chcesz naprawić moje kontakty z rodzicami, chociaż nie wiesz, co się między nami wydarzyło. Doceniam to. 

- Pomagam ci, bo ty pomogłaś nam. I to bezinteresownie. Gdyby nie ty, pewnie wciąż byśmy się do siebie nie odzywali – mówiąc to pocałował swojego chłopaka w policzek, na co Harry wyraźnie się zawstydził. – Lubię gdy się rumienisz. Wyglądasz wówczas jak dzieciak. 

- Sam jesteś dzieciak Tomlinson – westchnął młodszy z nich, trzepiąc Louisa w tył głowy. – Powiesz nam co robiłaś w okolicach mojego domu? 

- Ja… - przerwała, wybijając sobie palce. – Wmieszałam się w coś, w co wyraźnie nie powinnam. Znowu. Chyba mam jakiegoś pecha do takich rzeczy. 

- Chcesz dobrze dla wszystkich – uspokoił ją Louis, podkradając tosta z talerza. Odłamał kawałek i wsadził sobie do ust, wzdychając cicho. – Chodzi o Nialla?

- Spotkałam przed domem Liama. Pomógł mi wnieść do mieszkania te dwie paczki. Zaprosiłam go na herbatę. Niall przyszedł jakiś czas później. Zaczęli rozmawiać spokojnie, ale skąd mam wiedzieć jak to się potoczyło? – spytała retorycznie, wpatrując się w herbatę. 

- Nie widziałem krwi na podłodze, więc pewnie nikt nie został zamordowany - rzucił wesoło, nieudolnie próbując rozładować napięcie. – Hej, El, nie przejmuj się tak. Nialla i Liama łączyło kiedyś coś naprawdę silnego i nawet jeśli nie odzywali się do siebie przez długi czas, nie oznacza to, że jeden z nich jest w stanie zabić drugiego. 

- On ma rację – potwierdził Harry, odrywając od kawałek tosta Louisa. – Mówię to rzadko, ale muszę się z nim zgodzić. Nikt nie ucierpiał. Możliwe, że Niall w pewnym momencie wybuchnął, ale poza tym nie narobił żadnych szkód. Poza tym zrobiłaś coś, na co żaden z nas nie miał odwagi. 

- A mianowicie? – spytała wyraźnie zaciekawiona.

- Dzięki tobie, obaj znowu się spotkali.

___________________________

Dzień dobry, misie! 

Może mi nie uwierzycie, ale ten rozdział pisałam w sumie dwa razy. 

Miałam z nim problem, bo kiedy jedna część była okej, kolejne w ogóle ze sobą nie współgrały. 

Na szczęście napisałam go i jestem nawet z niego zadowolona. A Wy, co sądzicie? :)

Ten rozdział jest ze specjalną dedykacją dla osoby, która od przeszło 5 dni próbowała ode mnie wyciągnąć, co się wydarzy. Podchodziła mnie na różne sposoby, ale nie dałam się. Mam nadzieje, że nie jest na mnie z tego powodu zła. Tak, mój uroczy Elfie, ten rozdział jest dla Ciebie ♥

Bohaterowie dziękują za każde pytanie i czekają na kolejne! :)

Nowy rozdział naprawdę postaram się dodać 8 czerwca. Trzymajcie kciuki, bym znalazła czas i chęci na napisanie go. 

A z okazji Dnia Dziecka życzę Wam, duuuuużo słoneczka, miłości, szczęścia. Każdy z nas jest dzieckiem, nieważne ile ma lat i czy wciąż mieszka z rodzicami czy już nie ;)

Kocham Was! :*

Ps. zapraszam na bloga Gosi. 

pytania!