Rozdział 12

Brązowe tęczówki utkwione były tylko w jednym punkcie. Małej prostokątnej tabletce, która bez najmniejszego problemu była by wstanie ukoić jej wewnętrzny ból. Wokół pojedynczej rzeczy, rozsypane były ich cała garść, a nawet i więcej. Brązowe tęczówki przeskakiwały z jednej na drugą, z drugiej na trzecią, czterdziestej na czterdziestą pierwszą. Oddech miała płytki, nieregularny. Czuła strużkę potu spływającego po odkrytej szyi, słyszała irytujące drgania zegarowych wskazówek. A do tego dochodził ten głos, którego słyszeć nie chciała. Głos, który mieszał jej w głowie. Który powodował drżenie całego jej ciała. Który znowu sprowadził ją na kraniec. Który znowu próbuje ją zgładzić; pokonać swoją przebiegłością. 

Białe tabletki wołały ją. Czuła mocniejsze bicie serce, które biło silniej, ilekroć na nie spojrzała. Gdy odwracała wzrok, miała wrażenie, jakby organ przestawał bić. Białe tabletki w tym wypadku były jej pomocą. Kołem ratunkowym, które rzuca Uzależnienie by jej pomóc. Potrzebowała pomocy, ale znajdując się na skraju przepaści, która prowadziła do powrotu do ośrodka, nie była pewna czy o taką pomoc jej chodzi.

Dlaczego nie weźmiesz? Wcześniej nie miałaś z tym problemów. 

Nie miała. Ale obiecała sobie poprawę. Dlaczego więc, chce do tego wrócić? Czemu połykając dzieło szatana, chce znowu to na siebie sprowadzić? Dlaczego ponownie daje się omamić Uzależnieniu? Innego rozwiązania nie ma? 

Nie oszukuj siebie, kochanie. 

Słyszała kpinę w głosie Uzależnienia. Czuła jego oddech na swoim spoconym karku. Była w dole, z którego tylko cudem umiałaby wyjść. 

Jej drobne palce złapały podłużny antybiotyk. Oczy uważnie się jej przyjrzały, dokładnie badając każdą, nawet najmniejszą, rysę. Gładka tabletka o równych bokach, kredowej barwie, bezwonna. O gorzkim smaku, który czuła nieraz. Tabletka, która niektórym ratuje życie, jej własne – rujnuje i miała tego świadomość. 

Położyła ją na inną, równie idealną, tworząc tym samym małą wieżę, do której zaczęła dokładać kolejne elementy. Zachowywała się jak psychicznie chora osoba, która nie chce czegoś brać, chociaż zdaje sobie sprawę, jak bardzo może poprawić jej to życie. Czuła się fatalnie, widząc jak kolejne części małej wieży upadając z cichym echem na czystą powierzchnię stołu. 

Jesteś moją własną psychicznie chorą marionetką, Eleanor.

Przez wpatrywanie się w swoje małe fatum, nawet nie zauważyła, gdy ktoś pojawił się w progu kuchni. Jej oczy utkwione w tabletki, nie zaobserwowały, gdy ktoś usiadł naprzeciwko niej i robił dokładnie to samo, co ona. Zauważyła tą osobę dopiero w chwili, gdy przemówiła. A właściwie przemówił. 

- Patrząc na nie mam ochotę ponownie je połknąć i odpłynąć – mówiąc to wziął kilka na dłoń, dotykając je swoimi opuszkami. – Odlot jest przyjemny, nie uważasz? 

Eleanor wyprostowała się na krześle, mrużąc oczy na gościa, który zachowywał się całkowicie swobodnie. Jego czekoladowe oczy spojrzały na dziewczynę, lustrując uważnie jej twarz. Głębokie cienie pod oczami, przekrwione białka, zeschnięte krople łez na policzkach. Nie wyglądała na zdrową, jak wczoraj. Była chora. Na umyśle. 

- Odlot jest zły – powiedziała niepewnie, obrzucając tabletki chłodnym spojrzeniem. 

- Nie jesteś tego stu procentowo pewna – zauważył chłopak, stukając jednym z elementów o stolik. – Chcesz wziąć, ale się boisz. Resztki twojego zdrowego rozsądku walczą z pragnieniem ucieczki stąd. Uzależnienie cię dogania. I dogoni. Wierz mi, Eleanor. 

- Dlaczego mówisz takie rzeczy?! – krzyknęła żałośnie, wyrywając sobie włosy z głosy. – Dlaczego, Liam, tutaj w ogóle jesteś?! – spytała tym samym tonem, pozwalając łzom śmiało spływać po swoich policzkach. 

- Chcesz odpłynąć? Znowu poczuć to co czułaś, nim nie wysłali cię na odwyk? Poczuć się wolna, beztroska, szczęśliwa? Znowu móc lewitować w swoim wyśnionym scenariuszu? Eleanor, mogę to zrobić razem z tobą. Może ja ponownie spróbuję spotkać się ze Śmiercią? Jest całkiem miła. Wystarczy się z nią dogadać i nie ma z nią problemów. 

Wpatrując się w leżące przed nią rzeczy, przegryzała dolną wargę, do momentu, aż nie poczuła metalicznego smaku. Ręce jej drżały. Pot się nasilił, łzy płynęły gęściej. Była wypompowana z wszelakich emocji. Czuła się naprawdę źle. Fatalnie. Była osłabiona i jedyne co chciała zrobić to uciec. Pragnęła tego.

- Ucieczka jest w porządku – powiedział poważnie, jakby czytał jej w myślach. – Wchodzisz w to, Eleanor? Odpłyniemy razem? Odważysz się ponownie dosięgnąć dna? Tym razem z towarzyszem? 

- Czemu ty to wszystko mówisz? – jej głos był słaby. Zraniony. Pokaleczony. Miała sucho w gardle i dopiero mówiąc kolejne słowa, zdała sobie z tego sprawę. – Nie chcesz umierać. Dopiero co pogodziłeś się z Niallem – kręcąc głową na wszystkie strony, nie chciała dopuścić do siebie słów Liama. 

One nie mogły być prawdą. Chłopak wcale nie chciał się zabić. 

- Terapia nie zawsze przynosi oczekiwanie rezultaty. Wiesz, o tym najlepiej. 

- To nie ty! – krzyknęła nagle, chociaż rozmowa toczyła się raczej spokojnym torem. 

- To właśnie jestem ja, Eleanor – powiedział poważnie, zaciskając dłoń w pięści, na której wcześniej położył tabletkę i wyciągnął ją w kierunku wyciągniętej dłoni Eleanor. Biały antybiotyk upadł na miękką skórę. – Smacznego. 

Wpatrując się w nią, przełykała nerwowo ślinę. Jej myśli wariowały. Umysł szalał. Serce biło za mocno. Wszystko wokół niej wirowało, a jeszcze nic nie wzięła. Już kierowała ją w stronę swoich ust, gdy jej oczy mimowolnie spojrzały na Liama. Brunet uważnie się jej przyglądał. Dłonie zaciskał w pięści na skraju stołu, jakby niepewny tego, co zrobi. W jego wzroku zobaczyła to… coś.

Tabletka upadła na stolik. Krzesło powędrowało w dal, gdy Eleanor z impetem wstała od stołu, zrzucając z niego wszystkie tabletki. Oddychała ciężej niż poprzednie. Ręce wciąż drżały, umysł w ułamku sekundy stał się pusty, jak kuchenny blat. Wpatrywała się w Liama, który nie wyrażał żadnych emocji czy uczuć. Jego twarz była pusta. Założył maskę. 

- Dlaczego to zrobiłaś? – pytanie tylko na pozór zostało zadane spokojnie. Tak naprawdę przemawiało przez nie więcej emocji, niż czaiło się w głowie dziewczyny. 

- Ja wciąż walczę – mówiąc to spojrzała przerażona na leżące na podłodze rzeczy. Na ich widok zalała się nową falą łez. – Nie wrócę tam. Nie dam się znowu zamknąć. 

Drżąc ponownie, osunęła się na ziemię. Jej wątłe ciało spoczęło między rozrzuconymi kołami ratunkowymi, które miały pomóc jej ocalić życie. Nie poddała się ich wpływowi. Była silna. Silniejsza niż chłopak, podnoszący jej ciało i zmierzający z nią do właściwej sypialni. Była odważna, ale wciąż wiele przed nią. Nadal musi się nauczyć jak przetrwać w tym świecie pełnym kuszenia. Diabłów. 

- A teraz się prześpij, Eleanor – szepnął, składając na jej czole pocałunek, tak gorący jak jej ciało. Przykrył szczelnie jej ciało i uchyliwszy okno, wyszedł z pokoju.

Przyszedł by zaproponować Niallowi wypad na mecz, a wyszedł z poczuciem, że zrobił coś dobrego dla kolejnej bezbronnej duszy. Dla kolejnej ofiary życia, która tylko z pomocą innych, była w stanie normalnie funkcjonować. Jeśli będzie trzeba, pomoże jej. Stanie się jej przyjacielem. Ale tylko w momencie, gdy sama będzie tego chciała. Nie zrobi niczego wbrew jej woli. 

Po wyrzuceniu ostatniej tabletki do sedesu, spuścił wodę. Widząc jak uzależnienie się topi, poczuł się lepiej za ich dwóch. Ulżyło mu. Teraz tylko pozostało czekać, aż Eleanor poczuje się lżej.

***

Eleanor poczuła czyjąś dużą rękę na swoich włosach, gdy kilka godzin później wybudzała się z głębokiego snu. Mruknęła coś pod nosem, na co osoba leżąca obok niej, zaśmiała się cicho, nie przestając bawić się jej kosmykami. Niepewnie podniosła powieki, spotykając się z głęboką zieloną oczu Harrego. Chłopak uśmiechnął się do niej smutno, zakładając trzymany między palcami kosmyk, zza ucho. 

- Obiecaj mi, Eleanor, że już nigdy nie wpadniesz na taki pomysł – jego ostry głos przeciął ciche powietrze, niczym piła drewno. Dziewczyna podniosła pytająco brew, nie bardzo wiedząc do czego on zmierza. – Nie udawaj głupiej, Calder. Miałem nadzieje, że będzie lepiej. Naprawdę bym chciał byś już nie ćpała. 

- Nie ćpała? Skąd ci… - urwała w połowie, zasłaniając usta wierzchem dłoni. Wspomnienie tego, co miało miejsce kilka godzin wstecz, zaatakowało ją. Czyżby Liam im powiedział? Oczywiście, że tak. W końcu to ich kumpel. Jasne, że w końcu by się dowiedzieli. Przed przyjaciółmi, nie ma się sekretów. Ale oni dla niej nie są kumplami, prawda? Przecież nawet ich nie zna. – To nie twój interes! – krzyknęła, wychodząc z łóżka jak oparzona. 

- Nie byłaby moja, gdybym cię nie poznał. Ale poznałem. I każdy twój problem jest moim problemem. To działa w dwie strony. Ile razy już pomagałaś mi i Louisowi? Kilka! Teraz ja chcę pomóc tobie. Czego tutaj nie rozumiesz? 

- Odpierdol się ode mnie, Styles! – krzyknęła spanikowana faktem, że ktokolwiek chce jej pomóc. Przebić się przez mur, który stworzyła sobie zaraz po wyjściu z ośrodka. Chciała odciąć się od wszystkich. Nie pozwolić by ktokolwiek namieszał jej w głowie, ale już się stało. Nerwowo zaczęła bawić się włosami, uważnie przy tym obserwując ruchy Harrego, który śmiało szedł w jej kierunku. – Nie zbliżaj się, Harry. 

- Jesteś… słaba. Co się z tobą dzieje, Eleanor? – spytał wyraźnie zaskoczony, delikatnie łapiąc ją za ramiona, zmuszając by na niego spojrzała. – Zachowujesz się jak opętana. Chciałaś wziąć prochy. Naprawdę, El? Po tym wszystkim co przeszłaś? 

- Dlaczego ciebie to tak interesuje, Harry? 

- Chcę być twoim przyjacielem, ale ty mi to uniemożliwiasz. 

- W ośrodku było najlepiej – powiedział nagle, odwracając się twarzą do okna. Jej głos był spokojniejszy. – Tam nie było tych wszystkich pokus. Dzień wypełniony po brzegi różnymi zajęciami. Nie było czasu na myślenie o narkotykach. Wychodząc z niego, miałam nadzieje, że będzie lepiej. Ale bardzo się pomyliłam. 

- To znowu powróciło, tak? – dziewczyna przytaknęła. – Nie bój się, El. Będę obok ciebie by ci pomóc. Nie możesz mnie odtrącić. 

- Nie chcę tego robić, Harry – szepnęła szczerze, drżące dłonie kładąc na wierzchu jego dużych. – Ale boję się, że się mnie przestraszysz i uciekniesz. 

- Przyjaciele się od siebie nie odwracają – zamknął ją w mocnym uścisku, którym zapewniał, że będzie dobrze. Że razem pokonają góry. Wzbiją się ponad innych, którzy zaczną ich podziwiać. Był dla niej. Obok niej. Wiedząc jak bardzo potrzebuje obok siebie takiej osoby. – Ale ty, choćby nie wiem co, nie możesz tego ponownie zrobić.

- Postaram się, Harry. 

Przy kolacji każdy zachowywał tylko pozorny spokój. Niall przekazał Eleanor pozdrowienia od Matta, dodając przy tym, że chłopiec nie może się doczekać by ponownie się z nią spotkać. Louis wspomniał o swoim nudnym dniu, w którym prócz rozwożenia kilku małych paczek, nie miał nic większego do roboty, a Harry o rundce biliarda ze znajomymi z uczelni. Dla każdego ten dzień był kolejnym z wielu. Niall cieszył się wolnym dniem, Harry wakacjami, a Louis nudę wykorzystał na próbie dostania się na kolejny poziom w jakieś grze. Gdy Eleanor nie patrzyła na żadnego z nich, oni wpatrywali się w nią, jakby była przybyszem z innej planety. Jakby nigdy wcześniej jej nie widzieli i obawiali się, co może im zrobić. A tak naprawdę martwili się o jej stan zdrowia. 

- Ugh – odchrząknął Niall, układając sztućce na talerzu, ściągając na siebie uwagę pozostałych. Szczególnie zależało mu na uwadze brunetki. – El, moja mama prowadzi kwiaciarnię i szuka właśnie kogoś do pomocy. Może chciałabyś spróbować? To znaczy mam na myśli, że wówczas nie musiałabyś siedzieć całymi dniami sama w domu. Miałabyś towarzystwo i…

- Ale ja nie mam żadnego doświadczenia w florystyce – zauważyła, patrząc się mu prosto w oczy. – Twoja mama na pewno szuka kogoś z odpowiednimi kwalifikacjami, Niall. 

- Niekoniecznie. Dla niej każda para rąk jest ważna. Po prostu pójdź tam i zobacz. Poza tym, będziesz miała szkolenie – nie ustępował. Podświadomie wierzył w to, że Eleanor przyda się ta praca. Potrzebuje coś robić, by znowu nie spróbować sięgnąć po to. Po tym co powiedział im Liam, przestraszył się, że może ją stracić. Chociaż nie znają jej długo, zaczął się bać każdego kolejnego powrotu do domu. Myśl, że może ją spotkać nieprzytomną, bez życia, sprawiała, że w kącikach jego oczu formowały się łzy. – Proszę? Dla nas? 

- Dla was? – powtórzyła niczym echo, przenosząc wzrok na Harrego i Louisa, którzy posyłali jej nieśmiałe uśmiechy. Szczególną uwagę poświęciła Harremu, któremu w końcu coś obiecała i mimo wszystko postara się tego dotrzymać. – W porządku. To chyba będzie sprawiedliwe. 

- Pójdziemy tam jutro o dziesiątej. Pewnie nawet nie wiesz, jak się tam dostać? – rzucił wesoło Niall, któremu po usłyszeniu słów Eleanor, wrócił dobry humor. 

- Nie mam zielonego pojęcia. Byłam w sklepie ogrodowym, ale nie widziałam żadnej kwiaciarni. Wychodzi na to, że Holmes Chapel jest większe niż początkowo zakładałam. 

- Kochana! Ty jeszcze większości rzeczy nie widziałaś. Powinniśmy to nadrobić. Pokażemy ci nasze liceum, kino, piekarnie, w której Hazza pracował. Ach! Poznasz naszych innych znajomych. Mam wolne… pojutrze. Niall? – Louis wydawał się być niezwykle podekscytowany na myśl, że może pokazać komuś swoje miasto. Ponura aura zniknęła jak ręką odjął. A wystarczyło tylko zgodzić się na propozycję Nialla i obiecać, że spróbuje się więcej nie sięgnąć po narkotyki. – Mówię do ciebie, Horan! – Louis pstryknął blondyna w nos, na co ten zmarszczył brwi, pokazując mu język, niczym małe dziecko. 

- Och, jesteście tacy uroczy – zaśmiała się melodyjnie, ściągając na siebie uwagę pozostałej trójki. – Co? – spytała między kolejnymi salwami śmiechu. 

- Pierwszy raz słyszę byś śmiała się tak szczerze – powiedział Harry, także chichocząc. – To dopiero jest urocze. 

- Dziękuję – uśmiechnęła się, starając się zakryć jakoś zaróżowione policzki. 

- I jeszcze ten róż. Wyglądasz tak niewinnie – dorzucił się Louis, sprawiając, że rumieniec powiększył się. 

- Tak, jak mała dziewczynka. To naprawdę rozkoszne – Niall nie pozostawiając w tyle, dodał swoje trzy grosze, powodując, że ledwo widoczny rumieniec, zamienił się w mocny róż. – Ale to miły widok, widzieć ciebie tak beztroską, Eleanor. Więcej uśmiechu poproszę – puścił jej oczko. 

- Zobaczę co da się zrobić – odpowiedziała pewnie, nie przestając się uśmiechać.

_____________________

Nowy 22 czerwca. 

pytania. 

Co z dodatkami do WOH? Piszą się. Trochę cierpliwości .