Rozdział 13

- Eleanor, jest dobrze – usłyszała za swoimi plecami łagodny głos Nialla. Chłopak opierał się o framugę drzwi od łazienki, obserwując z ledwie widocznym uśmiechem, poczynania dziewczyny. Dłonie brunetki drżały, próbując związać włosy w schludnego koka. – Czy mi się wydaje, czy ty się denerwujesz? – zaśmiał się lekko, widząc jak współlokatorka marszczy brwi, skanując przy tym swój wygląd. 

- Ostatnim razem, jak szłam na spotkanie w sprawie nowego projektu, wyglądałam jakbym szła do komunii. Matka wcisnęła mnie w białą sukienkę do kolan, włosy zakręciła mi w loki, a na nogi kazała włożyć urocze sandałki. Ci co rekrutowali do reklamy, chyba się nade mną zlitowali, bo przecież wyglądałam jak klaun. Tym razem chcę prezentować się znacznie lepiej – odparła, nerwowo wygładzając beżową bluzeczkę. 

- Ile miałaś wówczas lat? 

- Niech pomyślę… Dwanaście? Chyba tak. Od tamtego czasu sami do mnie dzwonili. Przynajmniej mama nie ubierała mnie już jak klauna – zachichotała mimowolnie, sięgając po tusz do rzęs, którym wydłużyła swoje rzęsy. – Denerwuje się, Niall, bo tak naprawdę nigdy nie musiałam się o nic starać. Wiele rzeczy przychodziło mi z łatwością godną do pozazdroszczenia. Do dzisiaj nie wiedziałam, co to znaczy denerwować się rozmową kwalifikacyjną. Rozumiesz mnie? – spytała, odwracając się do niego przodem. 

Niall widząc Eleanor ubraną w tak elegancki, a jednocześnie bardzo skromny strój, oniemiał. Beżowa, delikatna bluzeczka z długimi rękami, idealnie komponowała się z jej zdrową karnacją; grafitowe rurki podkreślały jej szczupłe nogi; a wysoki kok, odsłaniał smukłą szyję. Makijaż nie był przesadzony. Prawie niewidoczny, a przy tym lekki i dziewczęcy. Eleanor wyglądała dokładnie tak, jak jego mama chciałaby, żeby prezentowała się każda dziewczyna. Skromnie, naturalnie, elegancko, a przy tym pewnie. Niall ani przez moment nie wątpił, że dziewczynie uda się stworzyć taki wizerunek, chociaż nie pytała się go o preferencje, jakie stosuje jego matka w kwestii wyglądu pracownic. 

- Wyglądasz naprawdę dobrze, El. Przestań się więc denerwować i chodź, nim usnę z nudów – zakomunikował zostawiając ją samą w łazience. 

Brunetka ostatni raz spojrzała w lustro. Chociaż zewnątrz prezentowała się nienagannie, wewnątrz odbywał się prawdziwy chaos. Każda myśl dotyczyła czegoś innego. Gdy rano wstała, pragnęła powiedzieć Niallowi, że dziękuję mu za pomoc, ale musi odmówić, bo nie nadaje się do innej pracy, niż chodzenie po wybiegu. Pragnęła zakopać się w pościeli, zamknąć drzwi, okno i po prostu spać, nie śniąc o niczym konkretnym. Jednak widząc szeroki uśmiech chłopaka, którym obdarzył ją o poranku, budząc ją pysznie pachnącym śniadaniem i filiżanką kawy, odrzuciła ten pomysł. Nie chciała mu sprawić przykrości. Pragnęła by chłopak się uśmiechał, nie martwił się o nią. Skoro praca miała pomóc jej w dążeniu do całkowitego porzucenia narkotyków, była w stanie przekonać siebie, że warto tam iść, powiedzieć o sobie kilka słów i czekać na decyzję pani Horan. 

- Eleanor! – niecierpliwy głos Nialla rozgrzmiał w całym mieszkaniu, gdy dziewczyna w dalszym ciągu stała przed lustrem, mocno ściskając krawędź umywalki, jakby była jej jedyną deską ratunku. Nerwowo przełykając ślinę, spryskała się perfumami, poczym w końcu opuściła łazienkę. – No nareszcie. Robiłaś kupę, że siedziałaś tam tyle czasu?

- Chciałabym, żeby to była kupa – mówiąc to parsknęła śmiechem, zakładając sandałki, które według wskazówek nieznającego się na modzie Nialla, pasowały do całości. 

- Twoje żarty, są godne pozazdroszczenia – zauważył wesoło, schodząc po schodach. Eleanor uśmiechnęła się w odpowiedzi, kierując się w stronę auta. – Mogę prowadzić? 

- A posiadasz prawo jazdy? Mam to auto od kiedy pamiętam, nie chcę go później ściągać z jakiegoś drzewa – Niall fuknął coś w odpowiedzi, zabierając od niej kluczyki, którymi leniwie się bawiła. – Będziesz płacił za naprawę. 

- Nic się nie stanie. Prawko mam od czterech lat. Po prostu nie mam na razie kasy na samochód – wyjaśnił, zapinając pas. Eleanor zrobiła dokładnie to samo, poczym włączyła radio, gdy blondyn wyjeżdżał z podwórka. 

Kwiaciarnia pani Horan znajdowała się na parterze, piętrowego budynku. Po obu stronach drużki, która prowadziła do drzwi, rosły różnokolorowe kwiatki – w tym, bratki, stokrotki, tulipany, narcyzy, fiołki i inne. Niskie, młode drzewka, które dopiero rozpoczęły swój żywot i ciemnozielone krzewy, które tylko z pozoru nie pasowały do całości. Wszystko jednak tworzyło spójną całość. Każda roślinka była zadbana, kraczki podcięte, a drzewka otoczone wysokimi patykami, które podtrzymały je w pionie. Eleanor mimowolnie uśmiechnęła się. Pracując w takim miejscu, można by poczuć się jak w raju. 

Wewnątrz, kwiaciarnia prezentowała się jeszcze lepiej. Na lawendowych ścianach, wisiały doniczki z paprotkami i pelargoniami, na przemian z obrazami czy zdjęciami przedstawiającymi kwiaty o różnych gatunkach, kolorach czy wielkości. Delikatne zapachy mieszały się ze sobą tworząc spójną harmonię. Maurę znaleźli obok wysokiego papirusa w żółtej doniczce, przecinająca krańce łodyg czerwonych tulipanów, które stały nieopodal. 

- Dzień dobry, mamo! – zawołał pogodnie Niall, przytulając od tyłu swoją rodzicielkę, całując ją w przy tym w policzek. Maura uśmiechnęła się szeroko do swojego syna, czochrając jego starannie ułożoną fryzurę. – Jak mija poranek? – zapytał grzecznie, robiąc kilka kroków w tył. 

- Dzień dobry, Niall – odpowiedziała lekko, wsadzając kwiaty z powrotem do wysokiego wazonu. – Całkiem przyjemnie. Witaj ponownie, Eleanor – zwróciła się do brunetki stojącej z boku, raptem kilka kroków od drzwi. – Powinnam się bać, skoro zdecydowałeś się odwiedzić mnie tak wcześnie?

- Eleanor jest chętna by podjąć się pracy u ciebie – powiedział prosto, kiwając w kierunku dziewczyny, która na jego bezpośredniość, nieznacznie się skrzywiła. Niall swoim temperamentem zaburzył jej lichy plan. Najpierw chciała spokojnie porozmawiać o kwiatach, bukietach, drzewkach, sadzonkach i innych podstawowych rzeczach, by następnie powoli przejść do właściwego tematu. Teraz wszystko się popsuło i miała więcej wątpliwości do pracy tutaj, niż wcześniej. Dodatkowo mina Maury nie wróżyła niczego dobrego. Brwi były złączone, twarz poważna, a usta zaciśnięte w wąską linię. – Macie miny jakbyście co najmniej ducha zobaczyły. 

- Przepraszam cię kochanie, za mojego nadpobudliwego syna. Czasami, a nawet dość często, najpierw mówi potem myśli – odezwała się ciepłym głosem, natychmiast zmieniając mimikę. Teraz uśmiechała się lekko, a jej oczy błyszczały. – Więc chcesz tutaj pracować? 

- Tak, ale ja nie mam żadnego doświadczenia z kwiatami. Nie wiem, jak je układać, odpowiednio pielęgnować i… - przerwała, gdy usłyszała cichy chichot. 

- Przepraszam, kochanie, ale twoje zdenerwowanie jest urocze. Nigdy bym nie pomyślała, że dziewczyna, która ma takie podejście do dzieci i jest w stanie bawić się z ośmiolatkiem w berka, może się tak denerwować. 

- Nie rozumiem – przyznała po jakimś czasie, ciężko wzdychając. Jedno wiedziała na pewno, rodzina Horan nie była do końca normalna. – Ja tylko nie chcę by pani zatrudniała kogoś, kto się nie zna na kwiatach.

- Po pierwsze: jeszcze raz powiesz do mnie „pani”, a nie dam ci żadnej szansy. Po drugie: moim zdaniem masz dryk do roślin. W dniu, kiedy się spotkaliśmy, zapytałaś mnie o sklep ogrodniczy. Osoba, która nie zna się na kwiatach, nawet by się ich nie tykała. A ty to zrobiłaś. Bo inaczej, po co miałabyś iść do ogrodniczego? 

- Jesteś dobrym obserwatorem, Maura – powiedziała pewniej, niż poprzednio. 

- Takie rzeczy się kochanie, pamięta. Dobrze, zobaczymy czy rzeczywiście nie wiesz nic o kwiatach – matka Nialla wyłożyła na blat kilka różnych kwiatów, dodając do nich nożyce, wstążki i nabłyszczasz do liści. – Zrób z tych kwiatów bukiet. Nie musisz używać ich wszystkich, ale możesz dodać do nich cokolwiek zechcesz. 

Brązowooka uważnym spojrzeniem zeskanowała każdą znajdującą się na blacie rzecz. Najpierw starannie połączyła ze sobą kolorowe róże, do których dodała jeden duży liść paproci, całość wiążąc dwiema wstążkami w kolorze złota i srebra, których końce skręciła w serpentyny. Pozbywszy się kolców w dolnej części łodyg, całość spryskała wodą. Nie mając pomysłu na nic innego, oddała bukiet pani Horan. 

***

- Mówiłem ci, że nie będzie tak strasznie! – zawołał radośnie Niall, gdy piętnaście minut później znaleźli się w przytulnej lodziarni, nieopodal nowego miejsca pracy Eleanor. Dziewczyna spełniła oczekiwania właścicielki kwiaciarni, gdy po wykonaniu pięknego, a zarazem skromnego bukietu, rozpoznała nazwy poszczególnych kwiatów, a także trafiając z środkami, jakie użyłaby do ich pielęgnacji. Maura obiecała, że podszkoli ją w robieniu bukietów, grunt, że posiadała podstawy, które umożliwiają jej pracę w kwiaciarni. – Znam się na tym. Powinnaś mi dziękować. 

- Czy nie wystarczy ci ten wielki pucharek lodów czekoladowych i rurka z bitą śmietaną? – spytała, przegryzając przy tym dolną wargę. Niall pewnie pokręcił głową, na co El wywróciła teatralnie oczami. – Czego jeszcze twój brzuch potrzebuje? 

- Kawy mrożonej – odparł pewnie, wsadzając do buzi wielki kęs lodów. – Ale to za chwilę. Najpierw chciałabym pogadać – głos Nialla nagle spoważniał, oczy stały się matowe, a z warg zniknął zawadiacki uśmiech. Po takiej zmianie w zachowaniu, Eleanor szybko zrozumiała, że rozmowa wkroczyła na naprawdę poważny tor. – Czy wczoraj, jak Liam ci pomógł, mówił ci coś, o tym… jak próbował się zabić? 

- Niall – dziewczyna cicho westchnęła, przesuwając swój pucharek na bok, by bez problemu móc spleść palce obu dłoni na blacie. – To trudne pytanie. Kiedyś jesteś opętany przez demony przeszłości, nie pamiętasz detali. Nie skupiasz się na tym co się dzieje wokół ciebie w tym momencie. Cała twoja uwaga krąży wokół myśli, które zmuszają cię do złego. Pamiętam tylko tabletki, wiele tabletek. Liam chciał chyba bym je z nim wzięła. Zapomniała. On wówczas był takim demonem. Niby złym, a jednak pragnącym mi pomóc. Domyślam się, że jego próba samobójcza miała wspólnego coś właśnie z tabletkami. Brał je do dłoni i patrzył na nie, jak na coś w rodzaju skarbu. 

Oczy Nialla zaszły łzami. Pojedyncza kropla, bez zapowiedzi spłynęła po jego lewym policzku, zahaczając o opuszczony kącik ust, kończąc swój bieg na spodniach chłopaka. Eleanor widząc jego smutek, bez zastanowienia chwyciła go za dłoń, mocno ją ściskając. Nie zdawała sobie sprawy, jak wiele ten drobny gest znaczył dla Nialla. Wsparcie, nieme zapewnienie, że będzie w porządku, otucha. 

- Mam rację, prawda? Połknął sporą dawkę i po prostu chciał zasnąć? 

- Yeah – mruknął, wyrywając dłoń z uścisku, wycierając ją łzy. 

- Dlaczego chciał się zabić? – spytała prosto z mostu. – Czy to samo wydarzenie doprowadziło cię do bulimii? – ciągnęła tym samym tonem. Była tak blisko dowiedzenia się prawdy, odnośnie tego, co stało się w tym gronie. Pragnęła poznać prawdę, chociaż tak naprawdę nie wiedziała, poco jej ta informacja. W końcu nie zna ich. Miała jednak nieodparte wrażenie, że jeśli się dowie, w jakiś sposób, będzie jej łatwiej, im pomóc. – Niall, proszę cię. Powiedz mi. 

- Nie mogę, Eleanor – szepnął, spuszczając wzrok. – To wciąż otwarta rana. Ona wciąż piecze. Nadal daje o sobie znać. Nie mogę, przepraszam. 

- W porządku – rzuciła pokonana, uśmiechając się łagodnie. – Może kiedyś. Może za jakiś czas, zaufasz mi na tyle, by wyrzucić z siebie cały ból. By dać sobie szanse na wyjście z tego. Słyszałam gdzieś, że jeśli podzielisz się z kimś swoim bólem, słabością, złym snem; będzie ci łatwiej się z nim rozprowadzić. Daj mi znać, jak będziesz chciał sobie ulżyć. Będę obok ciebie. 

- Nie odejdziesz? – spytał z nadzieją, podnosząc na nią wzrok. 

- Nie odejdę – obiecała.

___________________________

Obiecałam sobie, że nigdy nie będę truła dupy o komentarze. Że nigdy nie wspomnę o nich, ani jednym słówkiem. Zawsze miałam żal do innych autorów, że wymagają pisania komentarzy - już pomijam to, że niektórzy piszą coś w stylu "jak będzie 15 komentarzy, to dodam nowy rozdział". Od kiedy pamiętam mówiłam sobie, że piszę przede wszystkim dla siebie, a publikuję, bo chcę. Nie zależało mi na opinii. Jeśli pojawił się jakiś komentarz, nawet jeden - byłam szczęśliwa. 

Ale coś się stało. Sama nie wiem co. Rozumiem, że szkoła-szkołą. Praca-pracą. Czas wolny zajęty przez triliand różnych obowiązków, ale czasami... Czasami jest mi przykro, jak osoby, które obserwują mojego bloga czy chcą być informowane, nie komentują. Mam 30 obserwujących, a z tego tylko 5/6 komentuję. 

Rozumiem, że ktoś zaczął obserwować tego bloga przez "WOH", ale... Zresztą nieważne. Wiecie.. Zignorujcie ten monolog. Chcecie komentować - komentujcie. Nie chcecie - nie róbcie tego. 

Wybaczcie, że zawracam Wam głowę. Boli mnie noga i chciałam sobie trochę ponarzekać. 

Nowy rozdział 29 czerwca. 

Chcecie, to możecie zadawać pytania bohaterom - klik. 

Nie chcecie, nie musicie. 

Tyle ode mnie. 

Wciąż Was kocham, matrioszkaa! xx

Ps. Dodałam dodatki do "WOH". Jeśli ktoś jest zainteresowany, zapraszam.