Rozdział 15

Każdemu, kto zgubił gdzieś kawałek swojej osobowości. 

Dwudziestu-dwulatka stawiała delikatne kroki na żwirowej drodze, pozwalając muzyce płynącej z otwartego auta, zawładnąć jej ciałem. Jej samotny taniec był smutny, przeciążony masą negatywnych emocji, wspomnień czy myśli, jakie wróciły gdy tylko weszła na grząski grunt, jakim była przeszłość. Brązowe kosmyki wyszły z niedbałego kucyka, gdy jej głowa wykonała mocniejsze obroty, kreśląc coś co, zapewne miało być znakiem nieskończoności. Spod przymkniętych powiek, co kilka chwil wypływały pojedyncze krople słonej wody, kreśląc wąską ścieżkę, przez zaróżowione policzki. Była smutna. Nie lubiła cofać się wstecz. Patrzeć na to, co było, ale gdy ktoś prosi ją, by o tym opowiedziała, nie umiała odmówić. Była zdruzgotana tym co się wydarzyło w jej życiu i gdy chciała już zamknąć ten rozdział, osoby z poza jej otoczenia, przypominają jej o tym ponownie. Nie winiła ich. Oni zwyczajnie chcieli ją poznać. Dopasować elementy układanki, którą stworzyli media. Chcieli znać prawdę, a nie kłamstwa, którymi karmiła ich praca. Mogła tylko podejrzewać co właściwie ludzie czytali o niej, w gazetach. Nic wartościowego. Same fałsze. Nie podobało się jej to, ale nic nie mogła na to poradzić. Była kolejną znaną osobą, która przez swój wzrost popularności, wbrew swojej woli, stała się ofiarą mediów. Nie ona pierwsza i nie ostatnia.

- Eleanor – usłyszała swoje imię, dobiegając do niej zza pleców. Wyprostowała zgarbioną sylwetkę, robiąc obrót by spojrzeć na osobę, która ją wolała. Brązowe tęczówki, spotkały się z niebieskimi, pełnymi żalu i bólu. Nie myśląc na tym, co właściwie robi, pokiwała głową, robiąc kilka kroków w tył. Jej ciało natrafiło na przeszkodę w postaci samochodu, o który się oparła. Chłopak podszedł do niej, wyraźnie niepewny tego, co właściwie ma zrobić czy powiedzieć. – Dobra mowa – powiedział ciężko, siadając obok niej, w wystarczającej odległości by ich ciała się nie stykały, a by wciąż siedział na masce samochodu. – Chyba się domyślam się, o co ci chodziło na końcu. 

- A mianowicie? – spytała cicho, nerwowo bawiąc się dłońmi. To prawdopodobnie była najbardziej niezręczna sytuacja, w jakiejkolwiek się znalazła. Niall mimo swojej choroby, wciąż był dla niej niewinnym chłopakiem, który mieszkając w małym miasteczku, nie miał okazji spotkać się z tym wszystkim, co ona. Po prostu skrupulatnie ominął to, z czym ona nie umiała sobie poradzić. Ale jaka tak naprawdę jest prawda, tego Eleanor nie wiedziała. Wolała więc wierzyć, że Niall jest bezgrzeszny, jakkolwiek dziwnie i staroświecko to brzmiało. – Niall, posłuchaj mnie – zaczęła, gdy blondyn milczał od dobrych kilku minut, wpatrując się w swoje buty. Eleanor wstała z maski, stając przed nim. Palcem uniosła jego podbródek zmuszając go tym samym do spojrzenia w jej oczy. – Kiedy do ciebie dotrze, że jesteś słaby? Bez przyjaciół skończysz na dnie. Dlaczego nie chcesz zrozumieć tego, że jesteś dla nich kimś naprawdę wyjątkowym i boli ich to, ilekroć słyszą jak wymiotujesz? Powiedz mi, Niall, a dam ci spokój i obiecam, że już więcej nie będę drążyć tego tematu. 

Chłopak przez moment był zaskoczony jej pewnym i ostrym głosem. Do tej pory nie słyszał, by dziewczyna mówiła takim tonem, w jakiejkolwiek sytuacji. Zazwyczaj używała cichego, nieśmiałego szeptu, jakby obawiała się, że ktoś może na nią nakrzyczeć, jeśli tylko podniesie go o ton. Teraz, stojąc przed nim z dłońmi założonymi na piersi, ze wzrokiem utkwionym w jego własne, wyglądała na pewną siebie. 

- Jesteś bipolarna? – spytał nagle, brzmiąc przy tym jednak niezwykle poważnie. 

Nie była bipolarna. Przynajmniej nikt jej o tym wprost nie powiedział. Zanim trafiła na odwyk była bardziej impulsywna niż teraz. Bardziej pewna siebie. Wulgarna. Dużo pyskowała i odzywała się niemiło do innych. Zdarzało się nawet, że dochodziło do rękoczynów, ale nikt jej nigdy nie powiedział, że jest bipolarna. Jej charakter określali raczej jako, trudny do okiełznania. Były jednak dni, gdy spokojnie znosiła przygotowania do pokazów, czy sesje zdjęciowe. Uśmiechała się słodko; zachowywała grzecznie i kulturalnie. Czy to oznaczało, że było bipolarna? Na terapii, żaden z terapeutów czy psychiatrów, ani razu nie wymówił przy niej tego słowa. Nie wiedziała nawet do końca, co ono znaczy. Nigdy nie interesowała się specjalistyczną terminologią, więc to, że Niall tak o niej powiedział, bardzo ją zaskoczyło. 

Kręcąc głową na wszystkie strony, usiadła obok niego, wpatrując się w swoje złączone palce. Czuła się dziwnie zagubiona. Nie wiedząc to powiedzieć, po prostu milczała. Bo co miałaby mu powiedzieć? Nie wie, kim jest. Straciła siebie. Swoje człowieczeństwo. Część swojej osobowości zostawiła w Bolton. Tam, pomiędzy białymi ścianami, zakratowanymi oknami, a idealnie zadbanym ogrodem, opuścił ją jej prawdziwy charakter. Temperamentna Eleanor, która od zawsze lubiła dobrą zabawę, głośną muzykę i tańce do białego rana. Czy się nad sobą teraz rozczula? W końcu ludzie mają większe zmartwienia niż jej zagubiona osobowość, prawda? Nie wie kim jest… Nieśmiałą dziewczyną, która dwa tygodniu wyszła z odwyku? Czy szaloną, która musiała się uspokoić, by dorosnąć i stać się odpowiedzialną na nowo? Zapomniała już jak to jest troszczyć się o samą siebie. Zawsze, na pierwszym miejscu, stawiała swoich rodziców i ich byt. Kupiła im nowy dom, samochód, zapewniła pomoc domową. Sprawiła im tak wiele rzeczy, a zapomniała o tym, co najważniejsze. O swoim życiu i zdrowiu. Niall zrobił dokładnie to samo. Ona i on byli identyczni. 

- Zapomnieliśmy o samych sobie, Niall – wymówiła na głos, chociaż zdawała sobie sprawę, że blondyn jej nie zrozumie. Tym stwierdzeniem ściągnęła na siebie, jego wzrok, w którym jak podejrzewała czaiło się nieme pytanie. – Oboje skupiliśmy się na innych rzeczach, zapominając o tym, że to my powinniśmy być dla siebie najważniejsi. Nasze zdrowie, szczęście, dostatek powinno się dla nas liczyć najbardziej. Zapomnieliśmy o tym. 

- Da się jakoś to odzyskać? – spytał, rozumiejąc jej wyjaśnienia. Dziewczyna westchnęła smutno, na co chłopak złapał ją za rękę, masując kciukiem wierzch dłoni. Brązowe tęczówki spotkały się z niebieskimi. Zderzyły się ze sobą dwa, tak podobne do siebie, światy. – Da się? – powtórzył mocniej, mając nadzieje na tylko jedną odpowiedź. 

- Warto próbować. 

***

Ciemne chmurny zakryły błękitne niebo, tworząc nieprzyjemny chłód i ostry, raniący deszcz, który spadł z nich kilka chwil później. Louis z Harrym wyszli w momencie, gdy zimna woda z mocą uderzała o odkryte ramiona dziewczyny, która nic sobie nie robiła z nagłego spadku temperatury, czy pogorszenia pogody. Wciąż stała na zewnątrz samochodu, z twarzą skierowaną w stronę nieba, pozwalając zimnych kroplom, spadać w dół policzków. Czuła się dobrze, gdy woda zetknęła się z jej ciałem. Wspomnienia deszczowych spacerów, powróciły. Zazwyczaj wybierała się na nie, w środku nocy, gdy wydarzenia z całego dnia, uniemożliwiały jej spokojny sen. Była wolna. Mogła robić co chce i to dosłownie. I nawet deszcz, którego większość osób, szczerze nienawidziło, jej w tym nie przeszkodził. 

- Wrócę pieszo – rzuciła do chłopaków, którzy przypatrywali się jej z szokiem wymalowanym na twarzy. Chcieli ingerować w jej decyzję. Namówić by jechała z nimi, ale ona tylko pokręciła głową, uśmiechając się lekko. – Zaparzcie mi kawy – dodała, nim nie skierowała się w dół ulicy, którą przyjechali. 

Deszcz jej nie przeszkadzał. Śmiało mogła powiedzieć, że była odporna na chłód. Ostatnia spędzona w lesie noc, tylko to potwierdziła. Gdyby było inaczej, z pewnością przypieczętowałaby to wysoką gorączką, ostrym kaszlem i zapaleniem płuc. A jej nie było dosłownie nic. Jej kroki, mimo ciężkich od wody ubrań, były lekkie. Stąpała niczym zawodowa balerina. Pewnie i z gracją. Nawet nie zauważyła, kiedy doszła do placu zabaw, na którym bawiła się z Mattem. Na samo wspomnienie uroczego ośmiolatka, mimowolnie się uśmiechnęła. Dość dawno go nie widziała. Czy powinna jakoś się z nim spotkać i wyjść na spacer? Zanotowała sobie w głowie, by zrobić to jutro, o ile pogoda będzie ku temu sprzyjać. 

Idąc alejką w głąb placu zabaw, zobaczyła zgarbioną postać, siedzącą na jednej z huśtawek. Powoli ruszyła w jej kierunku. Z każdym kolejnym krokiem, co bardziej poznawała w nieznajomym, Liama. 

- Cześć, Liam – przywitała się cicho, siadając na huśtawce obok, całkowicie ignorując to, że jest mokra. Brunet spojrzał na nią, pozwalając sobie na lekki uśmiech. – Jak leci? 

- Twój zakres słów jest bardzo rozbudowany, Eleanor – zauważył z nutką rozbawienia, na co ona wzruszyła ramionami. – Leci powoli. Naprawdę powoli. A u ciebie?

- Dostałam pracę w kwiaciarni pani Horan – powiedziała niezwykle radośnie, chociaż miała słuszność sądzić, że Liama ani trochę to nie interesuje. On w odpowiedzi przytaknął, odbijając się nogami od mokrej ziemi, by wzbić ponad nią. Eleanor zrobiła to samo, nie chcąc zostać na dole sama, jakkolwiek trywialnie to brzmiało. - Mogę ci zadać pytanie? 

- Pytaj, o co chcesz, Eleanor – westchnął, zatrzymując się, domyślając się, o co może jej chodzić. – Albo nie pytaj. Sam ci powiem – dodał pośpiesznie, patrząc jej prosto w oczy, na co wyraźnie się spięła. Liam zachichotał cicho na jej reakcje, wnosząc przy tym oczy ku niebu. – Mimo wszystko nie mógłbym ci pozwolić wziąć tych tabletek, Eleanor. Nieważne na co one były. Nie mogę tego zrobić – odparł poważnie, nie spuszczając z niej oka, przez co zauważył zmarszczkę pojawiającą się między oczami. – Jesteś dla Nialla naprawdę ważna, wiesz? On traktuję cię jak przyjaciółkę. Przed tobą, miał jedną… Była nim jego kuzynka. Danielle. Ale ona zmarła i on się załamał. Cóż, właściwie to obaj się załamaliśmy. 

Zmarszczka między oczami pogłębiła się. Ręce mocniej zacisnęła na łańcuchu. Liam uważnie obserwował jej reakcje na nowe informacje, które podświadomie chciała poznać. Chciała wiedzieć, co musiało się stać, że Niall wpadł w bulimię, a on próbował się zabić. Danielle. Czy to ma związek z tą dziewczyną? Miała wrażenie, jakby deszcz przybrał na sile, wiatr się wzmocnił. Ale ona nadal nic nie czuła. Wody przybywało, temperatura spadła. A ona uparcie wpatrywała się w chłopaka, który wstał z huśtawki i robiąc dwa kroki w przód, odwrócił się na pięcie. 

Czy w tym momencie miała poznać prawdę? Historię, której uparcie nikt nie chciał jej powiedzieć? Liam nie wyglądał na takiego, co to specjalnie zataja przed kimś jakieś rzeczy. Wyglądał raczej na osobę, która potrzebuje się komuś wyżalić; zupełnie jak ona w ośrodku. Czy to, do czego dąży Liam, może jakoś mu pomóc w uporaniu się z tym gównem, w które wpadł? 

- Nie mogę pozwolić, by Niall stracił kolejną ważną dla niego osobę. Mogę ci pomóc, ale ty musisz tego chcieć, Eleanor. Nie działam wbrew woli kogokolwiek. Musisz mi pozwolić się do siebie zbliżyć. Poznać siebie. Ugh… - przerwał na moment, jakby lekko zakłopotany swoją śmiałością – pozwól mi być swoim terapeutą. 

- Tylko pod warunkiem, że ja będę twoim, Liam – powiedziała szczerze, wstając z miejsca i łapiąc go za rękę. Szatyn przytaknął, mocniej ściskając jej dłoń. – Powiesz mi, co się dokładnie z wami stało?

___________________________________________________________________

Witam misie :)

Nawet nie wiem, co tutaj napisać. Nie mam pomysłu na notkę. Więc po prostu zamilknę ;)

Co sądzicie? Eleanor jednego dnia opowiedziała licealistom swoją historię, poważnie porozmawiała z Niallem, który tak przy okazji stwierdził, że jest bipolarna i spotkała Liama. 

Eleanor terapeutką? Da sobie radę, czy nie da? O to jest pytanie ;) 

Miłego tygodnia i do następnego rozdziału, który dodam 13 lipca.

Przypominam, że wciąż może zadawać pytania zarówno mi, jak i bohaterom.

Całuję, matrioszkaa! xx