Rozdział 16

Każdemu, kto potrzebuje rozmowy z przyjacielem. 

Ich stopy co chwilę zaliczały kolejne kałuże, gdy w biegu pokonywali drogę do mieszkania Liama. Palce ich dłoni złączone w mocnym uścisku, nie pozwalały Eleanor na zwolnienie tempa, które nadał Liam, chwilę po tym gdy niebo przecięła błyskawica, a deszcz jeszcze mocniej przybrał na sile. Od pytania dziewczyny, Liam był na krawędzi by zacząć opowiadać. Niewiele do tego brakowało, ale fatalna pogoda zmieniła jego plany, zmuszając go by zabrał ją do siebie. Żadne z nich nie mówiło ani słowa; Eleanor dała się prowadzić chłopakowi, który wpatrywał się w punkt przed sobą. 

Do klatki wpadli cali zziajani. Przez moment łapali oddech po ciężkim biegu, który od nadmiaru wody stawał się niemalże niemożliwy. W nozdrza dziewczyn wpadł nieprzyjemny zapach stęchlizny, pleśni i duszności. Nie skrzywiła się jednak, podświadomie wiedząc, że mogłaby tym urazić Liama, który w końcu tutaj mieszkał. Brunet wolną ręką zapalił światło, rozświetlając ponure wnętrze. Odrapana zielona farba spadała na wyniszczone drewniane schody, które wyglądały na niestabilne. Czarne napisy na nich, nie były ani trochę kulturalne, a gruba warstwa brudu na szybach, zasłaniała widok na zewnątrz. Liam bez słowa zacząć prowadzić Eleanor w górę krętych schodów, wolną ręką trzymając się balustrady, co dziewczyna uczyniła zaraz po stanięciu na pierwszy schodek. 

Mimo tego, że oboje byli cali mokrzy, a temperatura ich ciała spadła o dobrych kilka stopni, dziewczyna czuła przyjemne ciepło, w miejscu, w którym ich dłonie się łączyły. Nigdy nie czuła czegoś takiego, chociaż nieraz trzymała chłopaka za dłoń. 

- Przepraszam za bałagan – cichy głos bruneta przeciął ciężkie powietrze, które towarzyszyło im już od jakiegoś momentu, gdy zatrzymali się pod drzwiami z numer 8, na ostatnim piętrze kamienicy. Puszczając jej rękę, wygrzebał z kieszeni klucze, wybrał z nich największy i otworzył zamek na samej górze, wpuszczając ją pierwszą. – Dam ci coś na zmianę – przekręcając zamek, ściągnął buty i zniknął w pierwszy pokoju po prawej stronie. 

Kilka minut później, oboje przebrani w suche ubrania, siedzieli w przytulnym saloniku. W dłoniach trzymali kubki gorącej herbaty, a cicho grający telewizor na jednej ze stacji muzycznych, sprawiał, że ciężka atmosfera i pogoda za oknem, nie była aż tak męcząca. Siedząc w o wiele za dużych ubraniach Liama, czuła się nad wyraz komfortowo. Właściwie zapomniała jakie to uczucie mieć na sobie coś luźnego i swobodnego. Fakt, że należały do dobrze nieznanej jej osoby, nie wpływał na to jakoś znacząco. Liam okazał się być tak wspaniałomyślny, że nawet pożyczył jej skarpetki, co by to nie musiała siedzieć w swoich i rozwiesił jej ubrania na kaloryferze. 

- Dobrze ci w rozpuszczony włosach – powiedział szeptem, sprawiając, że na policzkach Eleanor pojawiły się delikatnie rumieńce, chociaż już niejednokrotnie słyszała podobny komplement. Zdała sobie sprawę, że przy Liamie czuła się inaczej. Niepewnie. Doprowadzał ją do zawstydzenia i chociaż powinno jej to przeszkadzać, bo w końcu, powszechnie uważa była za pewną siebie; było całkowicie na odwrót. – Przepraszam, że nie mam nic z górnej półki, czy w mniejszym rozmiarze, ale..

- Jest w porządku, Liam – przerwała mu w pół zdania, uśmiechając się ciepło. – Jest naprawdę dobrze, nie martw się – upijając łyk herbaty, pozwoliła sobie zlustrować wnętrze pokoju. Czekoladowe ściany pozajmowane były przez starą komodę, na której dostrzec można było kilka ramek z rodzinnymi fotografiami, czy figurkami, które musiały być pamiątkami z podróży; biblioteczką, która uginała się od nadmiaru książek; oraz segmentu, na którym stał telewizor. Skromnie, ale z klasą. Właściwie zauważyła, że wszystko było uporządkowane i zadbane. Nie to co w jej mieszkaniu, gdzie można się zabić o bokserki Nialla czy spodnie Louisa. – Ładne mieszkanie. 

- Och, dziękuję. Prezent po dziadkach – wyjaśnił, opierając nogi o niski stolik, który stał na środku salonu, tuż przed kanapą, na której oboje siedzieli. – Zakładam, że trudno było ci się przeprowadzić z przestronnego apartamentu, który miałaś tylko dla siebie, do malutkiego pokoiku w trzypokojowym mieszkaniu, które teraz dzielisz z dwójką facetów. 

- Nie było tak źle – zaprzeczyła, kręcąc głową. – To właśnie w apartamencie się dusiłam. Jego powierzchnia była dla mnie za duża. Miałam zbyt wielką przestrzeń, jak na jedną osobę. Nie umiałam jej zagospodarować. Z pokojem jest łatwiej. Na określonej powierzchni, umiem się odnaleźć – wyjaśniła, małymi łyczkami pijąc herbatę. 

- Muszę ci, Eleanor powiedzieć, że śledziłem twoją karierę. Uważnie oglądałem każdy twój pokaz, wywiad, kontakt z fanami. Byłaś beztroska, uśmiechnięta, pełna życia. Olbrzymim szacunkiem darzyłaś ludzi, którzy cię otaczali. Gdy media podali, że trafiłaś na odwyk, nie mogłem w to uwierzyć. To było coś niemożliwego. Zadawałem sobie pytanie, jak dziewczyna, która zna takie osoby, może wpaść w takie gówno?

Brunetka przełykając nerwowo ślinę, odstawiła kubek na stolik, bojąc się, że przez nerwy jego zawartość może wylądować na ubraniach, bądź kanapie. Bawiąc się palcami, podniosła niepewnie wzrok na twarz chłopaka, który patrzył na nią z ciepłem, zrozumieniem i cierpliwością. Nie naciskał, by cokolwiek mu powiedziała. Chciał by zrobiła to spokojnie, bez nerwów. 

- Kiedy zaczyna do ciebie docierać, że jesteś jedną z osób, na której opiera się pokaz, ogarnia cię stres, spowodowany presją. Wszystko dookoła, co jeszcze przed momentem, sprawiało, że się uśmiechałeś, znika. Zdenerwowanie bierze nad tobą górę, a ty zastanawiasz się, co zrobić, by żołądek przestał ci się zwijać w supeł. Ktoś z obsługi pokazów, miał skręta. Dał mi go, mówiąc, że pomoże. Pomogło. Naprawdę pomogło. Ale potem nastąpiło after party, na którym wzięłam inne prochy. Resztę już znasz – wymamrotała ciszej, przełykając nieprzyjemną gulę w gardle. 

- O to przykład na to, jak jedno pieprzone wydarzenie, może zmienić nasze życie. 

- To trudne, ale trudniejsze jest umieć sobie z tym poradzić – wzdychając, założyła brązowego loka za ucho. – Co się z wami stało, Liam? 

Szatyn odstawił swój kubek tuż obok tego Eleanor, poczym usiadł po turecku, twarzą zwróconą do niej. Za oknem co chwilę błyskało, a deszcz z nieprzerwanym impetem uderzał o parapet. Ich oczy wpatrzone były w siebie nawzajem, niemo próbując dowiedzieć się historii, którą Liam z Niallem ukrywali przed światem. 

- Ja, Niall, Louis, Harry, Zayn, Perrie i Danielle byliśmy przyjaciółmi – zaczął cicho, uważanie dopierając kolejne słowa – jednak ja z Danielle i Niallem, mieliśmy znacznie bliższy kontakt niż z pozostałymi. Można powiedzieć, że byliśmy ze sobą bardziej zżyci. Danielle była bliską kuzynką Nialla. Mieszkała z nim, a ja często gościłem u nich w domu. Pewnego wieczoru wracaliśmy z imprezy. Padał deszcz, wiał silny wiatr, nic nie było widać. Niall z Danielle rozpraszali mnie, byli pijani i wciąż było im mało zabawy. Rozkojarzony wpadłem w poślizg. Dachowaliśmy, kończąc w rowie. Ja miałem złamaną nogę i uszkodzony bark; Niall coś z kręgosłupem, ale nie było to na tyle poważne, by musiał jeździć na wózku; a Danielle… Zmarła. 

- Londyn. Dlatego Perrie nie chce tam jeździć – powiedziała pierwsze, co przyszło jej do głowy, chociaż było to tak absurdalne i nie na miejscu, że gorszego zdania już powiedzieć raczej nie mogła. Liam tylko przytaknął, nie komentując jej potknięcia. – Targnąłeś się na własne życie, bo obwiniałeś się o śmierć osoby, którą lubiłeś. Niall wpadł w bulimię, bo stracił członka rodziny. 

Nie pytała. Stwierdzała fakty. Kolejne elementy układanki, którą przypadkiem poznała, zaczęły wpasowywać się na swoje miejsce. Słowa Louisa, gdy powiedział, że oboje stracili kogoś ważnego, znalazły wyjaśnienie. Wszystko się zgadzało. Mroczna przeszłość Liama i Nialla została rozwiązana, ale ona nie czuła z tego powodu żadnej ulgi. Nadal miała ciężar na barkach, z których nie tyle co musiała sobie poradzić, a chciała. Pragnęła przynieść ulgę ich przyjaźni. Spróbować naprawić to, co wypad popsuł. 

- Nie znałam was, ani Danielle przed wypadkiem – odezwała się, zamykając duże, ciepłe dłonie Liama, w swoich małych i zimnych – ale mam wrażenie, że nie byłaby zadowolona z tego, jak w tym momencie wygląda wasza znajomość, bo o przyjaźni nie ma co tutaj mówić. Powinniście o to walczyć, Liam – powiedziała poważnie, wzmacniając uścisk na jego dłoniach. – Jesteście wyjątkowi. Jedyni w swoim rodzaju. Pamiętam, gdy po raz pierwszy cię zobaczyłam. Stałeś obok piekarni, naprzeciwko ich bloku. Wpatrywałeś się w okno. Nie widziałam dokładnie twojej twarzy, ale śmiało mogę powiedzieć ci, że Niall był smutny. Z niewyjaśnionego dla mnie powodu, w jego oczach pojawił się też ból. 

- Obwiniał siebie – wymamrotał – po tym wszystkim, wcale nie zrzucił na mnie winy, a na siebie. Mówił, że gdyby mnie nie rozpraszał, nic by się nie wydarzyło. Gdyby próbował uspokoić nie tylko siebie, ale i Danielle, ona nadal by żyła. Przez to czułem się jeszcze gorzej. 

- Kiedy to się wydarzyło? – spytała ciężko, patrząc mu prosto w oczy. 

- Pierwszego lipca minie dwa lata. 

Stała w oknie, z kubkiem świeżej herbaty, której ciepło ogrzewało jej dłonie. Mimo że wpatrywała się w widok zza oknem, nie patrzyła na nic konkretnego. Jej myśli szalały wewnątrz głowy, uderzając o czaszkę pojedynczymi słowami, które usłyszała podczas całej rozmowy. 

Londyn. Deszcz. Wypadek. Danielle. Dwa lata. 

Nie chciała nawet sobie wyobrazić, co czuje osoba, gdy w ciągu kilku sekund traci dla siebie kogoś ważnego. Swojego przyjaciela, bratnią duszę. Mimowolnie zadrżała, gdy oczami wyobraźni zobaczyła roztrzaskany samochód, ciała trzech osób, w tym jednego trupa. Nieżywą młodą dziewczynę, która była radosnym duszkiem, dla tych dwóch obecnie smutnych osób. Widziała dużo krwi, pomieszanej ze słonymi łzami i okrutnym deszczem. Słyszała przeraźliwy krzyk bólu, wymieszany z pretensją. Na sam ten dźwięk, chociaż był tylko wymysłem wyobraźni, jej żołądek wywinął fikołka.

Deszcz, dla niektórych piękny, odżywczy, rześki, przynoszący ukojenie. Dla innych motyw powracającego cierpienia. Świadek okrutnego wypadku, który bez żadnego ostrzeżenia zabrał im bliskich. 

Pierwszy lipiec. To już za kilka dni – pomyślała, patrząc ponad ramieniem, na leżącego na kanapie chłopaka. Jego przydługie brązowe włosy wpadały do przymkniętych powiek. Z ust wydobywał się cichy pomruk, który w porównaniu do gadania przez sen Louisa, czy głośnego chrapania Nialla, był znośny. Śpiący Liam wyglądał jak małe bezbronne dziecko, nie mające za sobą tak trudnych i przykrych doświadczeń. Jak dziecko, które wciąż uczy się życia. Dziecko, które spędza czas na ciągłym śmiechu i zabawie.

- Czuję na sobie twój wzrok, Eleanor – mruknął sennie, otwierając jedno oko. Dziewczyna uśmiechnęła się lekko, zajmując miejsce na podłodze, plecami opierając się o kanapę. – Coś cię wciąż męczy. 

- Jaki był Niall przed tym wszystkim? – spytała nieśmiało, biorąc łyk herbaty. 

- Przede wszystkim, nie bał się wejść do kuchni, no i gotował dania, których mógłby mu zazdrościć sam Gordon Ramsay. Dużo żartował, flirtował z każdym na około. Robił dużo zdjęć. Jego śmiech rozbijał się echem po kątach. Był… no cóż wesoły. 

- A ty? 

- Byłem w jego cieniu. Ludzie opisywali mnie jako, najlepszego przyjaciela Horana. Byłem, gdy potrzebował kompana do zabawy, by zrobić komuś żart, skosztować jego potrawy. Znosiłem jego humorki, których mogłaby mu pozazdrościć niejedna kobieta w ciąży. Pomagałem mu w szkole, znaleźć pracę, przygarniałem, gdy pokłócił się z rodzicami. Zajmowałem się nim, gdy był chory, a akurat jego rodziców nie było w domu.

- Kochasz go – powiedziała poważnie, patrząc na niego ponad ramieniem. – Nadal. Uważasz go za przyjaciela, ale naprawdę go kochasz. 

- Skąd ten pomysł, Eleanor? – obruszył się. 

- Ton z jakim, o nim mówisz, jest piękny, Liam. Jeszcze nigdy nie słyszałam, by jakakolwiek osoba opowiadała tak, o swoim przyjacielu. Pełen ciepła, troski, miłości. Delikatnie się uśmiechałeś. Tak nie mówi się tylko o koledze z dzieciństwa, Liam. Tak wspomina się ukochaną osobę. 

- Powinnaś iść spać. Możesz zająć moje łóżku – uciął temat, mocno zamykając powieki, by dziewczyna nie mogła dostrzec jego zaszklonych oczu. 

- Wiesz, że mam rację i niestety nic z tym Liam, nie zrobisz – powiedziała, wstając z miejsca. – Pomogę wam się na nowo odnaleźć. Jestem pewna, że możecie się połączyć i stworzyć coś pięknego. Naprawdę pięknego, Liam – pochylając się nad nim, złożyła na jego czole lekki pocałunek. – Dobranoc.

______________________________________________________

Dzień dobry, Misie! :* 

Na początku zacznę od słów wyjaśnienia, odnośnie poprzedniego rozdziału.

W scenie, w której Eleanor informuje chłopaków, że się przejdzie, Niall znajdował się już w samochodzie, obserwując ją. Nie opisywałam tego, bo miałam wrażenie, że to rozumie się samo przez się. Poza tym nie martwili się o nią, aż tak bardzo, bo wiedzieli, że sobie poradzi. W końcu to nie był jej pierwszy spacer w deszczu, prawda? :)

Co do błędów, to zrozumcie, że mi samej trudno jest je wyłapać. Nie widzę ich, a nikt mi ich nie sprawdza. 

Mam jednak nadzieje, że one nie wpływają aż tak bardzo na całość rozdziału i jesteście w stanie przez nie przebrnąć :)

A jak Wam się podoba ten rozdział?

Tak to sobie wyobrażaliście, czy wręcz przeciwnie? 

Kolejny: 20 lipca! 

Całuję, matrioszkaa! Xx

pytania.