Rozdział 19

Każdemu, kto chociaż raz zawiódł się na swoich bliskich.

Harry wpatrywał się smutno w niebiesko-szare tęczówki swojego chłopaka, który patrzył się na niego z bólem w oczach. Ich oddechy mieszały się z zimnym czerwcowym powietrzem, przesiąkniętym deszczem. Obaj ręce mieli mocno wciśnięte w kieszenie wąskich spodni, próbując ochronić je przed chłodem, który przyszedł niespodziewanie. Zaraz po tym, jak Eleanor znalazła się na odpowiednim oddziale, a lekarze zrobili wszystko, co tylko mogli, informując ich, że pozostaje czekać, Louis opuścił szpital. Harry podążył za nim, domyślając się, o co chodzi chłopakowi. Tom w przypływie gniewu, szału, złości, a przede wszystkim przez przyjęte narkotyki, wygadał wszystko to, co ukrywał przed Louisem, tak długi czas. Mroczna część jego przeszłości, wyszła na światło dzienne. Czuł się podle, że okłamywał Louisa, mając przy tym nadzieje, że nie wyjdzie to na jaw. W końcu Tom siedział w ośrodku. Był daleko od niego; nie miał możliwości, by im powiedzieć. A jednak znalazł wyjście z sytuacji, całkiem świadomie wkopując Harrego. 

Wiatr rozwiewał ich włosy, chłód przenikał przez cienki materiał ubrań, deszcz spływał po ich ciałach. Milczeli. Nie wiedzieli, jak zacząć, jak ładnie ubrać to wszystko w słowa. Byli bezbronni, zmęczeni, bezsilni. Potrzebowali odpoczynku, ale jak na złość żaden z nich, nie powiedział, o tym na głos. Powietrze między nimi było ciężkie. Usta obu zaciśnięte w wąską linie. Oczy smutne. Bez blasku, wesołych iskierek, naturalnego podniecenia, które pojawiało się zawsze, gdy zobaczyli siebie nawzajem. 

- Dlaczego nic nie mówisz, Harry? Dlaczego, kiedy powinieneś mi cokolwiek wyjaśnić, ty patrzysz się na mnie, jak stroka w gnat? – Louis pierwszy przerwał ciszę. Ciskał słowami, niczym błyskawice na niebie. Był wzburzony, zdenerwowany. – Dlaczego ani słowem nie wspomniałeś mi, że brałeś?! – zawył, wyciągając dłonie z kieszeni. W geście bezradności, mocno ścisnął końcówki włosów, jęcząc. 

- A co ci miałem powiedzieć? Cześć, jestem Harry Styles i wiesz, kiedyś brałem co nieco, z moim rąbniętym kuzynem, który jest na odwyku? – młodszy zaśmiał się ponuro, kręcąc głową. – Nie chciałem byś już przy pierwszym spotkaniu, mnie oceniał.

- Ja nigdy tego, do cholery, nie robię! 

- Wówczas, nie miałem o tym pojęcia. Poza tym, nie chciałem o tym mówić, miałem to za sobą. Tom… odszedł, a ja mogłem, o tym zapomnieć. 

- I mam to tak zostawić? – spytał bezradnie szatyn. – Mam do tego nie wracać, bo skończyłeś z tym? Harry w związku ważna jest szczerość i zaufanie! Nie powiedziałeś mi o tym, w ogóle. Ani słowem nie wspomniałeś. Do dzisiaj, a właściwie wczoraj, nie wiedziałem nawet, że masz kuzyna, którego tak przy okazji zna Eleanor! – jego krzyk odbił się echem, po sąsiednich budynkach. – Nie widzisz, jak bardzo popieprzone to jest? 

- To nie moja wina! – Harry próbował się bronić, ale równie dobrze mógł od razu odwrócić się do niego plecami i udawać, że ta sprawa wcale nie jest tak wielka i poważna. Rzeczywistość przygniotła go. – Skąd mogłem wiedzieć, że on wróci? 

- Gdyby się nie pojawił, nadal karmiłbyś mnie kłamstwami, a Eleanor byłaby jedyną osobą, która brała. Udawałbyś, że jej nie znasz; że prócz przypadkowych pokazów mody, które były pokazywane w telewizji, nie spotkałeś jej osobiście. Gdyby nie ten wieczór, nie poznałbym prawdy. Ja naprawdę chciałbym wiedzieć, czemu mi nie powiedziałeś. 

- Uznałem, że nie musisz wiedzieć – mruknął cicho, kopiąc czubkiem buta kilka małych kamyczków. – Skoro skończyłem z tym, to nie muszę do tego wracać. 

- Nie, Harry – Louis pokręcił głową – jesteśmy razem; powinieneś mi powiedzieć. Naprawdę powinieneś. Wiesz, co czułem, gdy słyszałem to wszystko z jego ust? Jakby ktoś kopnął mnie w brzuch. W przeciwieństwie do Eleanor, nie wiedziałem, co się dzieje. Ona wiedziała, prawda? Znała cię osobiście? 

- To nie jest ważne, Louis. 

- Znowu to robisz, Harry! – krzyknął szatyn, ciężko wzdychając. – Znowu ukrywać coś, co dla mnie jest istotne. Znowu uważasz, że fragment twojej przeszłości, nie jest ważny. Dlaczego skazujesz mnie na coś takiego? Nie masz do mnie zaufania?

- Ufam ci – odparł szeptem, nawet na niego nie patrząc. – Ufam – powtórzył pewniej, przegryzając wargę – ale nie chcę ci mówić, by cię nie martwić. 

- Ale chcę się martwić, Harry. Kocham cię i mnie kurwica bierze, jak nie wiem, co ci dolega; co ci było; dlaczego to wszystko się wydarzało. Czemu ten koleś chciał ją zabić? Czemu był w tym klubie. Cholera, mam tyle pytań, na które tylko ty w tym momencie możesz mi odpowiedzieć. Więc, Harry – Louis zrobił krok w przód, chowając policzki chłopaka w swoje dłonie; niebiesko-szare tęczówki patrzyły w ciemnozielone z determinacją i mocnym błaganiem – proszę, odpowiedz mi na nie. Odpowiedz, bo oszaleje. Chcę wiedzieć. 

Harry wziął głęboki oddech, wytrzymując ciężkie spojrzenie Louisa. Jego dłonie przykrywszy ręce Louisa, oderwały je od swoich policzków. Powoli pocałował każdą kostkę na obu dłoniach, nie spuszczając wzroku Louisa. Kochał go. Chciał mu powiedzieć dosłownie wszystko, ale nie mógł. To było dla niego za ciężkie. Wypuścił palce starszego chłopaka ze swojego uścisku, pochylił się lekko do przodu i całując go w czoło, szepnął:

- Nie mogę, Louis – ból w jego głosie był, aż za bardzo wyczuwalny. Ostatkami sił, powstrzymywał się, przed uronieniem łez, które od jakiegoś czasu napływały mu do oczu. Szatyn patrzył na niego z niezrozumieniem. – Przepraszam – dodał, nim w pośpiechu nie oddalił się od niego. 

Uciekł. Jak ostatni tchórz. 

***

Przez szklaną ścianę dostrzec można było bladą twarz śpiącej dziewczyny. We śnie wyglądała spokojnie, beztrosko, niczym mała dziewczynka. Na jej bladych ustach widniał słaby, ledwo widoczny uśmiech. Długie rzęsy w towarzystwie, wpadającego przez okno Sali, księżyca, rzucały cień na jej policzki. Rozpuszczone włosy kłębiły się wokół głowy, sprawiając wrażenie, umyślnego ułożenia ich w taki sposób. Do lewej dłoni Eleanor, przymocowana została kroplówka, umożliwiająca nawadnianie jej organizmu. Aparatura monitorująca jej czynności życiowe, pokazywała niskie ciśnienie i słaby puls. Jeszcze nic nie było pewne. Lekarze uprzedzali ich, że jej stan może ulec zmianie. Na gorszy. 

- Możesz usiądziesz, Niall? – odezwał się spokojny głos Liama, siedzącego na podłodze, tuż obok ciągu plastikowych niewygodnych krzesełek, z których zszedł kilka minut wcześniej. Blondyn od dłużej chwili stał przy szybie, z umieszczoną na niej dłonią, wpatrując się w nieprzytomną twarz przyjaciółki. – Od twojego wzroku nie obudzi się szybciej. 

- Nie wiem, co robić, Liam – powiedział sfrustrowany, odrywając spojrzenie od brunetki. Usiadł obok przyjaciela, wtulając się w jego bok. – Nie powinna tam leżeć. 

- Nie powinna – zgodził się z nią, patrząc na jego twarz. 

Niall przymknął powieki, palce zaciskając na krawędzi swojej koszulki. Blond czupryna opadła na ramię Liama, włosami łaskocząc go w nos. Uśmiechał się ciepło, chociaż chłopak nie mógł tego zauważyć. Jeszcze nie tak dawno nie odzywali się do siebie, a teraz czuł ciepło jego ciała. Gdy pierwszy raz spotkał Eleanor, nie sądził, by mogła wprowadzić wielkie zmiany do jego życia. Była kolejną osobą w małym miasteczku. Uważał, że zatrzymała się tutaj na chwilę; by wziąć głęboki wdech, odpocząć i na spokojnie pomyśleć co dalej. Według niego Holmes Chapel było dla niej, tylko przystankiem w długiej podróży do szczęścia. Ale stało się inaczej. Ta niepozorna dziewczyna z powrotem wprowadziła do ich życia uśmiech, pokój, słońce, a przede wszystkim pomoc. 

Przymykając powieki zobaczył uśmiechniętą Danielle. Burzę jej czekoladowych loków, z którymi nigdy nie umiała sobie poradzić. Jej szeroki uśmiech. Duże karmelowe oczy. Wiecznie wesoła, zawsze w dobrym humorze. Posiadaczka najlepszych pomysłów na nudę. Nie wyobrażalnie za nią tęsknił. Była jego najlepszą przyjaciółką, a Niall przyjacielem. Nawet wtedy, gdy nie rozmawiali ze sobą, mijali się bez słowa na ulicy, ignorowali przypadkowe spotkania; on troszczył się o niego. Przychodził pod stację benzynową i patrzył na niego. Na cień człowieka, jakim był dopóki państwo Horan nie zaadoptowali ośmioletniego chłopca. Wraz z pojawieniem się Matta, w Nialla wstąpiła nowa siła. Uśmiech zaczął pojawiać się częściej. Dzięki niej, dziewczynie, która leży teraz nieprzytomna, w szpitalnym łóżku po podaniu śmiertelnej dawki heroiny. 

- Szpital to nieodpowiednie miejsce na romanse – usłyszał ochrypły głos. Znał go, chociaż dawno nie miał z nim do czynienia. Odwracając głowę w jego kierunku, zauważył Zayna, który przypatrywał się im z obojętnością wymalowaną na twarzy. – Cześć, Payne. Dawno się nie widzieliśmy. 

- Co ty tutaj robisz, Malik? – spytał, gdy odzyskał zdolność mówienia. 

- Harry do mnie zadzwonił i wyjaśnił wszystko, jednocześnie prosząc o podwózkę do domu. Przyjechałem z Perrie, ona zabrała go z powrotem do Holmes Chapel, a przyszedłem tutaj. Louis siedzi w kawiarni. O, co się pokłócili?

- Przecież Harry wszystko ci wyjaśnił – zauważył, próbując wstać, co z Niallem na ramieniu nie było łatwe. – Pomożesz czy zamierzasz się tak na mnie patrzyć? – Zayn wywrócił teatralnie oczami, łapiąc blondyna pod pachy, czego nawet nie zauważył. – Jedziemy do domu. 

- Poczekaj, Liam – zatrzymał go, owijając jedno z ramion Nialla wokół swojej szyi; Liam zrobił dokładnie to samo, dodatkowo podtrzymując go w talii. Spojrzawszy w czekoladowe tęczówki mulata, poprosił go by kontynuował – Harry powiedział mi tylko, że siedzi w Chester, nie ma podwózki do domu i naprawdę nie chce mu się tłumaczyć, dlaczego ty, Niall i Eleanor siedzicie w szpitalu, a on pokłócił się z Louisem. Czyli jak widzisz, nie wiem nic. Dlaczego, do kurwy, panna Calder jest przytomna? Nie żeby, mnie to jakoś specjalnie interesowało, ale wiesz… 

- Mogę ci to na spokojnie wyjaśnić w domu? Proszę? – popatrzył na niego błagalnie. Zayn skinął po chwili głową, podejmując marsz w stronę samochodu Eleanor. 

- Masz kluczyki? – spytał mulat, gdy zatrzymali się przy wozie, po drodze zgarniając Louisa, który w dłoniach trzymał do połowy opróżniony kubek kawy. Wyglądał naprawdę fatalnie. Idealnie wystylizowane włosy, były w nieładnie; ubrania pogniecione; a wyraz twarzy żałosny. Szczęście porządnie kopnęło go w dupę. – Głupio pytam; przecież nieprzytomna Eleanor nie mogła prowadzić samochodu. 

- Macał jej kieszenie, gdy sanitariusze w biegu pokonywali odległość z klubowej łazienki do parkingu – rzucił z teatralnym śmiechem Louis, siadając na przednim siedzeniu, obok kierowcy. Liam z Niallem usiedli z tyłu, a Zayn na miejscu kierowcy. 

- Dokąd mam was zawieść? 

- Do nas – odparł ponuro Louis – muszę się napić, a w domu Payne’a, z pewnością nie ma żadnego alkoholu. Eleanor będzie przykro, gdy rano się obudzi, a nikogo z nas przy niej nie będzie. Ciekawe dokąd poszedł Harry. Pewnie spotkać się z tym swoim kuzynem, wciągnąć coś, zajarać i…

- Przymknij się, Tomlinson – warknął Zayn, dodając gazu, gdy znalazł się na głównej drodze prowadzonej do Holmes Chapel. – Będąc niedopity jeszcze gorszy, niż wymiotujący Horan. Nieznośny. Co się z tobą w ogóle dzieje?

- Styles mnie kurewsko okłamał. Łkał w żywe oczy. Nienawidzę gnojka. 

- Kochasz go. Kurewsko go kochasz, Tomlinson. 

- Dlaczego, ty w tym momencie, nie możesz wmówić mi nieprawdy?

- Ponieważ, nie chcesz jej usłyszeć – Zayn zerknął w lusterko, spotykając się ze troskliwym spojrzeniem Liama, który nieprzerwanie głaskał włosy Nialla, uśmiechając się lekko. – Wy nie umiecie się długo na siebie gniewać; wasza najdłuższa kłótnia, o której wiem, trwała niecałe dwa dni. W końcu się pogodzicie.

- On brał prochy, Zayn. To jest coś poważnego – mruknął. – Nie wspomniał, o tym ani słowem. Kurwa, nawet nie chciał mi powiedzieć, dlaczego to wszystko się wydarzyło. Jak ja mam mu teraz zaufać? 

- Eleanor się obudzi i wszystko się wyjaśni.

- Sam w to, kurwa, nie wierzysz – warknął, odwracając wzrok od skupionej twarzy przyjaciela. – Kuzyn Harrego chciał zabić Eleanor. Kto normalny coś takiego robi?

- Widocznie, on nie był normalny, Louis – posłał mu smutne spojrzenie, którego Louis nie zauważył. Jego wzrok skupiony był na ciemności za oknem, co chwilę wzdychał, przerywając tym samym panującą w samochodzie ciszę. Zayn z uwagą wpatrywał się w słabo oświetloną drogę, mając nadzieje, że nic poważnego się nie wydarzy, a Liam spięty siedział na tylnym siedzeniu, ani na moment nie odrywając ręki od włosów blondyna. W myślach śpiewał ulubioną piosenkę, byle nie myśleć, o wypadku. – No i jesteśmy – poinformował ich Zayn, jakiś czas później, gdy zaparkował pod znaną kamienicą. 

- Dzięki, Zayn – powiedział poważnie Liam, gdy szli z Niallem na ramionach po schodach. Mulat przytaknął w milczeniu, zdając sobie sprawę, że podziękowania są znacznie poważniejsze, niż mogłoby się wydawać.

___________________________________

Łączność jak i zasięg mobilnego Internetu z Orange na moim 4 letnim maleństwu trochę szwankuję. Grunt, że w końcu, po blisko godzinnej wojnie i prawie całodziennej wycieczce do Gdyni, mogę go dodać.
Mam nadzieje, że mimo wszystko się Wam spodoba. Nie chciałam od razu rozwiązywać wątku Toma. Lubię trzymać Was w niepewności, a Tomowi dałam na razie odpoczynek. Niech wciągnie sobie kolejną dawkę, skoro jedną oddał Eleanor.

Pewnie w rozdziale pojawiła się masa błędów. Naprawdę za nie przepraszam.

Nowy rozdział dodam już 12 sierpnia, wieczorem. Akurat wrócę z wakacji, ogarnę się, może nawet prześpię w swoim łóżku i dodam. O ile będę mieć na niego wenę i go ukończę! :)

Życzę Wam udanego tygodnia. Słońca, mało deszczu (no chyba, że ktoś go potrzebuję) i mnóstwa wrażeń. Pamiętajcie, że naprawdę mocno Was kocham i nie wyobrażam sobie prowadzenia tego bloga, bez Was.

PS. Mam dla Was kilka niespodzianek w zanadrzu, ale ujrzą one światło dzienne dopiero po skończeniu tej historii :)

Ściskam Was mocno i do zobaczenia 12 sierpnia! Trzymacie się moje kochanie dzieciaki!

matrioszkaa! Xx

PS2. Śmiało możecie przyjechać do mnie na Hel. Brat właśnie uciekł do Ustronia Morskiego! Czekam na Was. Pójdziemy na plażę, na gofry i będziemy gadać o Niamie, hahaha! :*

Przypominam o możliwości zadawania pytań bohaterom: p y t a n i a ;)

PS3. ale się rozpisałam.