Rozdział 21

Dla S.

Nie poddawaj się. Proszę. 

- Uważasz, że jestem złym chłopakiem? – spytał cicho Harry, nerwowo bawiąc się palcami, obu dłoni, za wszelką cenę unikając jej spojrzenia. Eleanor westchnęła cicho, odkładając na szafkę pudełko czekoladek, które przyniósł jej Tom, nim opuścił ich tłumacząc się jakimiś bredniami. – Sądzisz, że przez to, że nie powiedziałem Louisowi o swojej przeszłości, mogę go stracić? 

- Nie jesteś zły, Harry – odpowiedziała zmęczonym tonem, nerwowo przeczesując wilgotnie włosy. Od kilku godzin czuła się… dziwnie. Wcześniej nie zwróciła na to większej uwagi, bo gdy obudziła się po dziesięciominutowej drzemce, zmierzyła się z dwiema parami przeszywających zielonych tęczówek; obie skrywały w sobie jakąś tajemnicę, którą ona podświadomie pragnęła odkryć. Teraz, gdy jedna z nich poszła, czuła wyraźna zmianę. Na przemian było jej zimno, to znowu gorąco. Koc, którym była okryta stawał się zbędny. Palce nerwowo zaciskały się na krawędzi jej szpitalnej koszuli, a zęby mimowolnie mocno przegryzały wargę, dopóki nie poczuła na języku nieprzyjemnej kwaskowości. Gdy obaj panowie Styles siedzieli w pokoju, swoje myśli skupiała raczej na rozmowie z nimi, niż tym co dzieje się w jej duszy. Bardzo zmęczonej duszy. – Dałeś się zwyczajnie złapać w sieć, którą Tom naumyślnie na ciebie zastawił. To się zdarza – dodała po dłużej przerwie, spoglądając na ranę na lewym łokciu. – Sama to zrobiłam, więc wiem, co mówię. 

- Przez narkotyki straciłaś swoich bliskich? – głos mu się łamał i wyglądał, jakby za chwilę miał się rozpłakać, niczym mały chłopiec. Eleanor dostrzegła w nim, niedorosłego mężczyznę, który jest rozsądny, pewny siebie i bez żadnej skazy, a chłopaka, który dopiero wchodzi w życie i już popełnił mnóstwo błędów. Kiwnąwszy lekko głową, obserwowała, jak ramiona Harrego zaczynają się mocniej trząść, głowa opada, a po policzkach zaczynają spadać łzy. Jednak nie słyszy jego płaczu. – Nie odzyskam go. 

- Jeśli będziesz płakał i nadal się nad sobą użalał, jasne, że do tego niedojdzie – mruknęła, wyciągając rękę. Opuszkami palców lekko przejechała po jego bujnych i zdrowo wyglądających lokach, jednocześnie pociągając za nie, podniosła jego głowę do góry. – On cię kocha. I chociaż w tym momencie wszystko wskazuje na to, że nie masz już, o co walczyć, wcale tak nie jest. Louis jest mądrym facetem, potrzebuje tylko trochę czasu, by sobie przemyśleć kilka rzeczy. Nie skreślaj go dlatego, bo dowiedział się, że kiedyś brałeś. Daj mu czas, w którym zrozumie ile dla niego znaczysz. By zrozumiał, że bez ciebie, nie istnieje – wstrzymała na moment oddech, zasłaniając dłonią niemiłą dla oka ranę, która zaczęła ją nieprzyjemnie swędzieć. A może wcale tak nie było, tylko to jej wyobraźnia płatała jej figla? Tego nie wiedziała. – Widzisz Harry, jeśli nie liczyć Toma, nigdy nie byłam prawdziwie i szczęśliwie zakochana. Nie wiem, co to znaczy iść na spacer z ukochaną osobą, jeść z nią lunch, wygłupiać się, pić kawę o poranku. Iść z nią spać, niekoniecznie pieprząc się i budzić się wtuloną w jej ciało. Nie wiem, co znaczy rozmawiać z nią o dosłownie wszystkim i niczym jednocześnie. Ale widząc ciebie i Louisa razem, cieszących się ze wszystkich tych małych rzeczy, które robicie względem siebie, mogę śmiało powiedzieć, że miłość jest piękna. Nie zrezygnuj z niej, Harry. Powiedz mu całą prawdę i czekaj. Jeśli zniszczysz coś tak pięknego sam, to nikt ci nie pomoże tego naprawić. Rozumiesz? 

- Uważam, żebym był dla niego wystarczająco dobrym, po tym czego się dowiedział. On mnie nienawidzi. Pewnie mną gardzi i ma na mnie wyrąbane. Z całą pewnością nie chce mnie znać. 

- Skąd możesz, o tym wiedzieć, skoro nawet z nim nie rozmawiałeś? – przerwała mu, wbijając w niego ostre spojrzenie, od którego wstrząsnął nim dreszcz. – Bo rozumiem, że nie zrobiłeś tego, skoro insynuujesz coś, co niekoniecznie jest prawdą. 

- Jesteś taka pewna siebie – zauważył, wstając z łóżka. Wolno podszedł do okna, z którego rozpościerał się widok na kawałek skweru. Prócz kilku ławek, dwóch drzew i drobnych białych kwiatów, nie było w nim nic szczególnego. Ręka Harrego przesunęła się po szybie, pozwalając palcom nakreślić imię swojego lubego. – Nigdy nie chciałem zacząć brać. Zawsze uważałem, że narkotyki to zło. Nie chciałem skończyć jak Tom. W mojej rodzinie się o nim nie mówiono. Stał się tematem tabu, a wiadomo, że to o czym się nie mówi, dla gówniarza staje się czymś naprawdę ciekawym. Spotkałem go pewnego dnia, czystym przypadkiem zaczepił mnie, gdy wracałem ze szkoły. Porozmawialiśmy chwilę i nim się obejrzałem, paliłem z nim trawkę nieopodal opuszczonych budynków, pod mostem. Nie przejmowałem się konsekwencjami. W tamtym momencie, miałem gdzieś, co pomyślą i powiedzą rodzice, gdy domyślą się, że paliłem.

- Szybko cię w to wciągnął?

- Nawet nie masz pojęcia, jak – zakpił, nie patrząc na nią. – Nie wiem ile to trwało. Na jednej z imprez, na którą zaciągnął mnie Tom, spotkałem Perrie. Oboje już coś zdążyliśmy wciągnąć. Nie wiedząc kiedy, pierzyliśmy się w łóżku rodziców kolesia, który organizował tą imprezę. Kilka tygodni później, może miesięcy – urwał, przełykając gorzką gulę – Zayn znalazł mnie naćpanego w jakieś melinie. Były już wakacje i tak właściwie nikt by nie pytał, gdzie jestem, bo uważaliby, że zwyczajnie wyjechałem na jakiś czas. Zayn, wraz z moimi rodzicami, zmusili mnie do odwyku. Zależało mu, chociaż nie wiem czemu. Nie znosiliśmy się. Zawsze odnosiliśmy się do siebie z dystansem. Gdy go, o to zapytałem, odpowiedział tylko, że nie mógłby pozwolić by pozostali stracili przyjaciela. 

- Zayn jest twoją siłą, Harry. Powinieneś być mu wdzięczny, że zrobił wszystko by uratować ci dupę – uśmiechnęła się słabo, odrywając dłoń od rany, którą cały czas tam trzymała. – Teraz powinieneś mnie zostawić – powiedziała ciężko z trudem odciągając wzrok od śladu po igle. 

- Eleanor…? – chłopak usiadł obok niej, chwytając w swoje duże duże, jej wątłe chude palce. – Dlaczego mam wrażenie, że coś przede mną ukrywasz? 

- Wydaje ci się, Harry – mruknęła, mimowolnie mocniej ściskając jego palce, jakby pragnęła się przekonać, że on nadal tutaj siedzi. – Jestem zwyczajnie zmęczona. 

- Uznajmy, że ci wierzę – uśmiechnął się lekko, spoglądając na telefon, który wyciągnął z kieszeni wąskich rurek. – Muszę iść, Eleanor. Obiecałem mamie, że wrócę na obiad, a już dochodzi druga. 

- Och, w porządku – pokiwała głową, puszczając go. – Jak wrócisz do domu? 

Nim Harry zdążył udzielić jej odpowiedzi na pytanie, do pokoju wpadła trójka roześmianych chłopaków. Nie byłoby w tym nic dziwnego, gdyby nie to, że wśród nich był Matt. Blondynek z uśmiechem wdrapał się na łóżko, poczym rzucił się jej na szyję, całując w policzek na powitanie. 

- Co wy tutaj robicie? – spytała, trzymając ośmiolatka przy swoim boku. Matt bawił się jej włosami, nie pozwalając uśmiechowi zejść z twarzy; Niall usiadł na krawędzi łóżka, a Liam stał z Harrym w jego nogach, przyglądając się im w milczeniu. – Nie odpowiecie? 

- Matt się za tobą stęsknił. Pomyśleliśmy, że fajnie będzie cię odwiedzić – wyjaśnił Niall. – No i my też chcieliśmy zobaczyć, co u ciebie. 

- Dobrze, że przyjechaliście. Właśnie miałem wychodzić – wtrącił Harry. 

- A jak wrócisz do domu? – zapytał Liam, używając dokładnie tych samych słów, co Eleanor, na które nadal nie uzyskała odpowiedzi. 

- Tak samo, jak zawsze gdy jechałem czy wracałem z uczelni. Busem. To na razie chłopaki. Eleanor, dzięki za radę – pocałowawszy ją w policzek, zostawił ich czwórkę. 

- Radę? W czym mu pomogłaś? – zapytał Liam, zajmując miejsce na niskim stołku. 

- W sprawie jego i Louisa. Nie radzi sobie ze stresem. Poleciłabym mu zapalenie papierosa, ale nie wiem, jaki wpływ ma na niego nikotyna. Może ty wiesz?

- Niby skąd? Nie jestem jego niańką. 

- No tak – przytaknęła, przenosząc wzrok na Nialla. – Jesteś niańką kogoś innego. 

- Czy jesteś pewna, że z tobą wszystko dobrze? Gadasz głupoty.

- Oj, Liam – westchnęła – oboje wiemy, że mówię prawdę. 

- El? – spytał cicho Matt, bawiąc się skrawkiem jej koszuli. – Dlaczego właściwie tutaj siedzisz? Co ci się stało? Jesteś chora? – kolejne pytania zadawał coraz ciszej, z nutką bólu i strachu. Chociaż był mały i większości rzeczy powinien nie rozumieć, tą rozumiał, aż za bardzo. Jego małe piąstki mocniej zaciskały się na koszuli, jakby nie chcąc odejść od niej, chociaż na krok. Chciał być obok i dowiedzieć się prawdy. Poznać odpowiedzi na pytania te zadane, jak i niezadane. Te, które wciąż siedzą mu w głowie i te, o których nikt nie wspomina. – Powiedz mi. Niall z Liamem, nie wspomnieli, o tym ani słowa. Czy dolega ci coś złego? Och, a może sprawiam ci jakiś ból? – mówiąc to, niemal natychmiast podniósł się, wpatrując się w nią swoimi małymi błękitnym ślepkami.

- Wszystko dobrze, smyku – powiedziała poważnie, tuląc go do siebie. Czując ciepło jego ciała, jak i bicie serca, uspokajała się. Myśli o narkotykach, odchodziły na bok, dzięki czemu mogła zająć się teraźniejszymi wydarzeniami. – Miałam drobny wypadek. Nic poważnego. Nie musisz się niepokoić, Matt – skłamała, patrząc na chłopaków, którzy słuchali jej z wielkim zainteresowaniem. – Myślę, że niedługo stąd wyjdę. 

- Mam nadzieje. Chciałbym iść z tobą na huśtawki. 

- Będzie mi miło iść z tobą gdziekolwiek. 

Matt zasnął jakiś czas później. Otulony szpitalnym kocem, spał na łóżku dziewczyny, gdy ona wraz z chłopakami, stała przy oknie w swoim pokoju. Jej wzrok obserwował rozpościerający się krajobraz zza oknem. Szare niebo ze słabo przebijającym się przez chmury, słońcem. Lekki wiatr, który smagał delikatne gałązki drzew. Odpoczywające kruki i ludzi nieśpiesznie spacerujących po ulicach. 

- Nie powinniście z nim tutaj przyjeżdżać – powiedziała poważnie, zerkając na chłopca ponad ramieniem. – Dodatkowo jest zmęczony. Czy on w ogóle w nocy spał?

- Mama mówiła, że nie może usnąć od kilku dni – wyjaśnił Niall, patrząc na niego smutno. – Do dzisiaj nie wiedziałem czemu, ale teraz widząc to, poznałem odpowiedź. 

- A mianowicie? 

- On za tobą tęsknił, Eleanor. 

- Za mną się nie tęskni – szepnęła. 

- Dlaczego jesteś dla siebie taka krytyczna? Ludzie cię lubią. Zauważ to w końcu. My cię lubimy, dziewczyno – Liam mocno złapał ją za oba ramiona, zmuszając by spojrzała mu w oczy. – Nie obchodzi nas kim byłaś i co robiłaś. Mamy w nosie to, że ćpałaś. Ważne jest to, że żyjesz, masz wolę walki i jesteś dla innych miła. 

- On ma rację. Pomagasz nam. Gdyby nie ty, pewnie nadal bym się nie odzywał do Liama. Z pewnością nadal bym zmuszał się do wymiotowania, miał wyrzuty sumienia i żył nieszczęśliwy. 

- Ja wam wcale nie pomogłam – mruknęła, niepewnie. – Sami chcieliście znowu być razem, jakkolwiek to brzmi. Ja tylko zmusiłam was do rozmowy.

- Myślisz, że inni to zrobili? Mylisz się, Eleanor. 

Zamknięta pomiędzy ich ciałami, cicho łkając, zastanawiała się, kiedy ostatni raz czuła, że miała prawdziwych przyjaciół, którym bezinteresownie zależało na jej zdrowiu i szczęściu, a nie pieniądzach, za które mogłaby kupić kolejne działki. 

Szczęście, różne ma imiona, prawda Eleanor?

_________________________________________________

Przepraszam za beznadziejność tego rozdziału. 

Starałam się napisać coś zjadliwego, ale wyszło mi chyba coś ciężko. 

Mimo to mam nadzieje, że nie zabijecie mnie. 

Nowy 24 sierpnia. 

Kocham Was, matrioszkaa! xx

pytania.