Rozdział 22

Dla każdego, kto chce zmian, ale się ich obawia.

- Widzę, że zdążyłeś już przywłaszczyć sobie mój wóz – Eleanor powitała z ironiczną uwagą, czekającego na nią, Liama. Szatyn opierał się o bok samochodu, czubkiem buta kopiąc kilka małych kamyczków. Wargi wykrzywione miał w łobuzerskim uśmiechu, a oczy zwrócone ku stojącej przed nim dziewczynie. Eleanor po blisko dwugodzinnej rozmowie ze specjalistą od narkotyków i policjantem w sprawie Toma, mogła w końcu opuścić szpital. Według samej siebie spędziła w nim zdecydowanie za dużo czasu. – Skoro jestem już sprawna umysłowo, a w moim organizmie nie ma, ani grama dragów, czy możesz oddać mi kluczyki i grzecznie zająć miejsce pasażera? 

- To ja tutaj po ciebie przyjeżdżam, a ty mnie zrzucasz z tak wygodnego siedzenia? – spytał chłopak, udając oburzenie, co dziewczyna skomentowała wywróceniem oczami. Wrzuciwszy torbę na tylnie siedzenie, zajęła swój ulubiony fotel, wzdychając przy tym. – Tylko orgazmu nie dostań z tej przyjemności.

- Jakiś ty się uszczypliwy zrobił, Payne – poprawiła oba lusterka, chwilę pobawiła się radiem, szukając czegoś ciekawego i gdy oboje zapieli pasy, odjechali spod szpitala, z szerokimi uśmiechami. – Powiesz mi, czy tych dwoje upartych sukinsynów, w końcu ze sobą porozumiało czy nie? – spytała wjeżdżając na autostradę. 

- Twoje słownictwo jest godne pozazdroszczenia – sarknął Liam, na co Eleanor wzruszała lekceważąco ramionami. – Nie wiem, czy gadali. Przez ostatnie trzy dni, w ogóle się z nimi nie widziałem. Pracowałem po dwanaście godzin, ledwo miałem siłę by dostać się do mieszkania.

- Kupię ci wóz na urodziny – powiedziała całkowicie poważnie. – I może jakieś modniejsze ubrania. Kto widział by stary piernik, non stop, chodził w kraciastych koszulach? 

- Serio, Eleanor? Czy moja garderoba to twój największy problem? Masz zeznawać w sprawie Toma Stylesa i wierz mi, zrobię wszystko, by do tego doszło. Temu sukinsynie nie może to ujść na sucho. 

Eleanor spojrzała na niego całkowicie zaskoczona. Słowa jakimi ją obdarował, sprawiły, że inaczej na niego patrzyła. Zależało mu na niej? Może nie tak dosłownie, ale jednak. Bo przecież, gdyby było inaczej, nie powiedziałby czegoś takiego, prawda? Nie byłby niemal wkurzony wspominając o jej zeznaniach, a nazwiska Toma, nie wypowiedziałby z jadem. Zależało mu. Ta myśl sprawiła, że usta dziewczyny rozciągnęły się w szerokim i może lekko przerażającym uśmiechu.

- Wszystko okej, Eleanor? Czy powinienem się bać twoimi nagłymi zmianami nastrojów? Wiesz, że to nie jest normalne, prawda?

- Liaaaam? – specjalnie przeciągając samogłoskę, mijając przy tym kilka aut. – Zależy ci na kimś takim jak ja? Na takiej… Nie wierzę, że rozmawiamy o czymś takim w samochodzie. To trochę popieprzone. 

- Twoja osobowość, jest popieprzona. Jesteś bipolarna. 

- Chyba masz rację. Ale wiesz, to chyba prawdziwa ja. To znaczy bez tych wszystkich narkotyków, imprezowania, pokazów czy przesadnej nieśmiałości. Od kiedy pamiętam mówiłam wprost, nie owijałam w bawełnę i trochę przeklinałam. Po wyjściu z ośrodka zamknęłam się w sobie, wyciszyłam się i cóż sam wiesz najlepiej, jaka byłam/jestem. 

- Podoba mi się ta wersja ciebie, Eleanor Calder – w odpowiedzi, uśmiechnęła się do niego słodko, nie zapominając o delikatnym rumieńcu, który pojawił się na jej bladych policzkach. 

***

W fioletowym pokoju, z wąskim łóżkiem i biblioteczką po brzegi wypełnioną książkami, nic się nie zmieniło. No może nie do końca nic. Na parapecie zauważyła fioletową doniczkę ze skrzydłokwiatem, którym zajmowała się przez jakiś czas, a na pościeli zasuszony bukiet stokrotek, związany fioletową wstążką. Wszędzie fiolet, ale nie narzekała. Lubiła ten kolor. Sięgnąwszy po drobne kwiatki, zaciągnęła się ich przyjemnym zapachem, mimowolnie się uśmiechając. 

- Podobno lubisz stokrotki – odezwał się Liam, wchodząc do pokoju z jej torbą. 

- Kiedy byłam mała, razem z mamą, plotłam z nich wianki. To miłe wspomnienia. Niestety mam ich naprawdę mało – odłożywszy bukiecik z powrotem na poduszkę, minęła chłopaka, przeszła przez korytarz i weszła do kuchni. - Dlaczego właściwie jesteś tutaj, a nie gdziekolwiek indziej? Mówiąc „indziej”, mam na myśli „z Niallem”. 

- Niall jest w pracy do dziesiątej wieczorem – wyjaśnił, opierając się biodrem o framugę drzwi, obserwując dziewczynę z niemałym zaciekawieniem. Najpierw niepewnie rozejrzała się dookoła siebie, jakby chcąc upewnić się, że nic się nie zmieniło. Następnie wstawiła wodę, a z szafki nad blatem wyciągnęła kubek i wsypała do niego dwie czubate łyżeczki kawy. – Więc masz zamiar uzależnić się od kofeiny?

- Nie sądzisz, że kofeina jest lepsza niż narkotyki? 

- Nic, nie sądzę. Masz jakieś plany na resztę dnia? 

- Czy powinnam powiedzieć „tak”, ze względu na to, że coś zaplanowałeś za moimi plecami? – odpowiedziała pytaniem, patrząc na niego ponad ramieniem. – Przydałby mi się prysznic i zmiana ubrań. Ale poza tym, nie mam planów, jeśli o to ci chodzi.

- Maura pytała o ciebie, Eleanor – powiedział spokojnie, zauważając jak na jego słowa zmarszczyła brwi. – Chodzi o tą pracę w jej kwiaciarni. Martwi się, że jednak nie podołasz i zrezygnujesz. 

- Nie mogę tam pracować, Liam – szepnęła, zalewając ciemny proszek wrzątkiem. 

- Dlaczego, nie? Czy przypadkiem nie chciałaś zmienić czegoś w swoim życiu? Nie chciałaś mieć „normalnej” pracy? 

- To było za nim ponownie spotkałam Toma – odparła krótko, przecinając kuchnię z kubkiem kawy w dłoni. 

Ledwo usiadła na łóżku, krzyżując nogi w kostkach, a naczynie stawiając przed sobą, gdy do pokoju wszedł Liam. Widząc jego spojrzenie, zdała sobie sprawę, że nie ma co liczyć na szybkie zakończenie tematu. Wyglądał na nieugiętego, przez co poczuła się odrobinę osaczona. Szatyn usiadł naprzeciw niej, wzdychając głośno.

- Jesteś byłą top modelką, Eleanor. Nie znam tego świata. Nie mam zielonego pojęcia, jakimi zasadami się tam posługują, ale wiem, że ty nie dałaś rady się przypasować. Nie wiem, czy to przez to, że zaczęłaś za wcześnie, czy może dlatego, że ludzie cię zmanipulowali. Jesteś słaba, sama to przyznałaś. Nie wiesz, dlaczego właściwie zostałaś modelką. Powiedziałaś, że pragniesz stabilizacji. Przynajmniej przez jakiś czas chcesz mieć normalną i stałą pracę, oraz miejsce, do którego mogłabyś przynależeć bez względu na pochodzenie, wiek, orientację seksualną, zarobki czy wygląd. Moim zdaniem, w Holmes Chapel nie pojawiłaś się przypadkiem. Coś cię tutaj sprowadziło. Może to Matt, chłopiec, którego spotkałaś na dworcu kolejowym w Bolton. A może widoki miasteczka, jakie zaobserwowałaś, gdy przejeżdżałaś przez nie w drodze do Londynu. Ale to na pewno nie był przypadek. Nie wierzę, w to gówno, Eleanor.

- Do czego ty właściwie zmierzasz, Liam? 

- Nie zrezygnujesz z czegoś, co pragnęłaś, bo spotkałaś Toma Stylesa. On nie odbierze ci szansy na nowe, lepsze życie, rozumiesz? 

- Interesuję cię moje życie?

- Stałaś się przyjaciółką, Calder.

***

Szara firanka trzepotała na wietrze, które wpadało do pokoju, przez otwarte na oścież okno. Cicho grająca piosenka Birdy, nie pozwalała ciszy przejąć kontroli nad jej umysłem, które walczyło z tornadem sprzecznych myśli i emocji. Jej oczy, bez większego zaangażowania, skanowały rozpościerający się zza jej oknem skwer. Ujrzała nieśpiesznie spacerującą parę, wtuloną w siebie. Jego czarne włosy lekko opadały mu na czoło, a jej blond, związane w koński ogon, podrygiwały przy każdym ruchu. Ubrani w niezobowiązujące rzeczy, wyglądali raczej na parę nastolatków, niż dwudziestoparolatków ze stałą pracą, innym stanem cywilnym i samodzielnością. Gdyby ich nie znała, pomyślałaby, że wciąż chodzą do liceum, mieszkają z rodzicami i wymykają się nocami, by móc się spotkać. Prawda była inna. Bardziej dojrzała i pewniejsza. Wiedzą, że spędzą ze sobą resztę życia. Nie muszą umawiać się na randki, bo są obok siebie non stop. Nie zrywają się z zajęć, ale nadal wyczekują momentów, w których mogliby się do siebie przytulić i oddać adorowaniu się siebie nawzajem. 

Przy Perrie, Zayn był zupełnie innym człowiekiem. Przede wszystkim uśmiechał się. Pozwalając swojej ciemnej stronie iść na odpoczynek, dopuszczał do siebie łagodność i uprzejmość. Oczy świeciły miłością, a uśmiech nie schodził mu twarzy. Perrie wcale nie musiała opowiadać mu kawału. Równie dobrze oboje mogli milczeć. Jemu wystarczyła obecność żony. Tej drobnej niebieskookiej blondynki, ze słodkim głosem i pozytywną osobowością. Osoby, która zauroczyła go od pierwszego wejrzenia. 

Zazdrościła im tego uczucia, chociaż nigdy nie odważy się powiedzieć tego na głos.

- Idealnie się do siebie dobrali, prawda? – usłyszała za sobą przygnębiony głos jednego z chłopaków. Spojrzawszy w tamtym kierunku, dostrzegła Louisa, który wolno do niej podszedł, opierając się o parapet całymi dłońmi. – Dlaczego właściwie przeciwieństwa się przeciągają? 

- Bo gdyby związały się ze sobą osoby, o takich samych upodobaniach, życie byłoby zbyt nudne. Przeciwieństwa tworzą piękny chaos, w którym chcesz się znaleźć, by rutyna i monotonia nie stały się twoimi przyjaciółkami. 

- A co jeśli chaos zaczyna nas przerastać i chcemy od niego uciec? Czy wówczas można spróbować być dokładnie takim samym, co nasz partner? 

- Dlaczego miałbyś chcieć być kimś, kto już istnieje? Czy ta rola nie została już przypadkiem obsadzona? Jeśli chcesz kimś być, bądź sobą; każdy inny jest już zajęty. 

- Mądre słowa. Może powinienem je sobie gdzieś zapisać. 

- A wiesz? To nie jest taki zły pomysł – uśmiechnęła się do niego lekko, przenosząc wzrok na doniczkę. – Czy to twoja sprawa?

- Ta roślina, której nazwy nie znam i zasuszone stokrotki? – potwierdziła lekkim skinieniem głowy, oczekując na odpowiedź. – Harry z Niallem twierdzili, że się ucieszysz, gdy zobaczysz ten kwiatek u siebie w pokoju – pokazał na stojący przed nimi skrzydłokwiat, bardzo słabo się przy tym uśmiechając. – A stokrotki były pomysłem Nialla. 

- Urocze – powiedziała pod nosem. - Powinieneś z nim porozmawiać, Louis. Kochacie się i… Tak, jesteście przeciwieństwami. Ale to dobrze. Dzięki temu wasze życie jest inne. 

- Niemonotonne i nie rutynowe. 

- Dokładnie. 

- Dlaczego sama dajesz rady innym, całkiem dobre jeśli mam być szczery, a sama żadnej sobie nie dasz? Czasami mam wrażenie, że plączesz się w swoim życiu. Nie wiesz właściwie czego chcesz. Nadal masz wiele pootwieranych szuflad i nie wiesz, którą zamknąć jako pierwszą. Wiesz, że na nas zawsze możesz liczyć, prawda? 

- Wiem, Louis – posyłając mu jeden z tych teatralnie wesołych uśmiechów, odwróciła się tyłem do okna, chcąc wyjść z pokoju. – Ale mój problem polega na tym, że nie umiem przyjąć pomocy. Musi upłynąć naprawdę wiele miesięcy, bym się zdobyła na taki krok. Jestem trudną osobą.

__________________________________________

Witam Was serdecznie z kolejnym rozdziałem. 

Okej, pewnie nic się w nim nie dzieje. Ot, kolejne nudne rozmowy Eleanor, z kolejnymi chłopakami. Jednakże podoba mi się część z Liamem. Można by powiedzieć, że jest taka... normalna(?). Jednakże, ocenę jak zawsze oddaje Wam. 

Z innej beczki: nowy rozdział pojawi się dopiero po 1 września. Nie wiem nawet kiedy dokładnie, ponieważ ostatni weekend wakacji spędzam ze znajomymi pod namiotami, a szczerze wątpię czy uda mi się napisać cokolwiek przed piątkiem. Może jeśli się zepnę, to dodam coś w czwartek, jednak nie obiecuję. Wolałabym jednak nie pisać niczego na siłę. Och, mam nadzieje, że mnie nie zabijecie. Chyba, po raz pierwszy, mam niejasno postawiony termin dodania nowego rozdziału. 

Pamiętajcie, że dziękuję Wam za wszystko. Za każdy komentarz tutaj, na blogu; każdą opinię na twitterze; oraz za pytania na asku. Jesteście wspaniali! Kocham Was, kochani. xx

Do zobaczenia i miłego ostatniego tygodnia wakacji. Mam nadzieje, że wykorzystanie go jak najlepiej, a jednocześnie, jak najrozsądniej ;)

matrioszkaa! xx

p y t a n i a