Rozdział 24

Każdemu, kto pokłócił się ze swoją drugą połówką, ale boi się zacząć rozmawiać.

- Jesteś taka nieodpowiedzialna, Eleanor – usłyszała zza sobą tak dobrze znany jej głos. Przechodziła właśnie obok sklepu zoologicznego, w którym pracował Liam, gdy Tom, postanowił dołączyć się do jej spaceru. Westchnęła pod nosem, odwracając się do niego przodem. Na ustach igrał mu łobuzerski uśmiech, a oczy mieniły się czymś niezdrowym. Włosy, jak zawsze miał w nieładzie, sprawiając wrażenie, jakby już dawno zapomniał czym jest grzebień. – Dostałem twojego smsa, więc postanowiłem cię znaleźć. 

- A mówiłeś, że to ja jestem nieodpowiedzialna – mruknęła pod nosem, zerkając w kierunku witryny, zza którą dostrzegła szatyna. Payne wpatrywał się w nich z nieodgadnionym wyrazem twarzy, jednocześnie pomagając klientce, która akurat przebywała wewnątrz. – Dlaczego nadal tutaj jesteś? 

- Ponieważ, nawet gdybym chciał, nie umiem stąd odjechać, Eleanor. Coś silnego mnie tutaj trzyma i nie chce wypuścić. Czuję się uwiązany, chociaż nikt nie trzyma smyczy. 

- Odstaw to co bierzesz i zacznij żyć. Normalnie.

- Tak jak ty? Wariując? I słysząc rzeczy, które nie istnieją? Jesteś pewna, że z naszej dwójki, to ja jestem tym bardziej chorym? – spytał poważnie, aczkolwiek z nutką troski i delikatności, robiąc przy tym kilka kroków w jej kierunku. – Czy umiesz powiedzieć na głos, moja droga, że słysząc te wszystkie szepty, jesteś stu procentowo zdrowa i nikt nie namawia cię do wzięcia czegokolwiek? – jego palec przesunął się po odsłoniętym policzku, zahaczając o linię żuchwy czy warg, które jakiś czas temu całował dowoli. – Pamiętam, jak wspominałaś o głosach, więc teraz nie zaprzeczaj. Wariujesz, to prawda. A to znaczy, że niestety nie możesz powiedzieć, o sobie, że jesteś zdrowa. 

- To twoja wina, Styles – warknęła, odsuwając się od niego. – Podając mi tą cholerną heroinę, sprawiłeś, że znowu czuję się jak gówno. Jak ćpunka, która nie ma powodu, by normalnie funkcjonować. Jestem na ciebie wkurzona i cholernie mocno cię nienawidzę. 

- Nie oszukuj się, kochanie – Tom złapawszy ją za nadgarstek, zaczął kreślić różne wzory na jej delikatnej skórze, uśmiechając się w najbardziej ponury sposób jaki kiedykolwiek widziała. – Może i mnie nienawidzisz, ale jednocześnie kochasz. Doskonale, o tym wiesz, więc przestań wmawiać sobie coś, co nie jest prawdą. 

- Po prostu daj mi spokój! – krzyknęła, wyszarpując dłoń z jego uścisku. – Zniknij! Nie chcę cię więcej widzieć na oczy. Rujnujesz mnie. 

- Każdy, o tym wie, ale ty to lubisz – zauważył, robiąc krok w tył. W tle usłyszeli dźwięk dzwoneczka, który wisiał na drzwiami jednego ze sklepów. Minęła ich starsza pani, a po chwili obok Eleanor pojawił się Liam. Dziewczyna spojrzała na niego, posyłając mu jedno z najsmutniejszych spojrzeń, na co chłopak pokręcił z niedowierzaniem głową. Ręce miał upchnięte w kieszenie jeansów, a usta zaciśnięte w wąską linię. – Bohater uciśnionych się znalazł – Tom parsknął śmiechem, odrzucając głowę w tył. 

- Nie chciałbym cię martwić, Tom, ale przed momentem zadzwoniłem na policję i wspomniałem im, gdzie się znajdujesz – powiedziawszy to, mógł poczuć jak ciało dziewczyny zadrżało. Ręce niemalże natychmiast schowała w głąb rękawów, nerwowo wybijając sobie palce. 

- Straszysz mnie policją? – sarknął, wywracając oczami. – Jakie to dojrzałe. 

- Kto powiedział, że cię straszę? Mówię prawdę. Wybór należy do ciebie. Możesz się im oddać dobrowolnie, albo znowu spieprzyć, jak ostatni tchórz. To twoja decyzja. 

- Liam? – Eleanor słabo pociągnęła za krawędź jego bluzy, pokazując palcem na jakiś punkt. – Chyba jadą – dodała poważniej, dostrzegając światła policyjnego samochodu. BMW w żółto-niebieskie barwy zatrzymało się na krawężniku, kilka centymetrów przed nimi, oświetlając ich sylwetki. Gdy przenieśli spojrzenie na miejsce, w którym jeszcze przed chwilą stał Tom, zdali sobie sprawę, że chłopaka nie ma. – Zniknął – szepnęła do siebie. 

Brunetka znowu znalazła się na zapleczu kolejnego sklepu ze szklanką wody w dłoniach. Cierpliwie czekała, aż Liam złoży zeznania i wyjaśni dlaczego ich wezwał. Wzrok utkwiony miała w drżących rękach, które w za nic nie chciały się uspokoić, chociaż starała się do tego doprowadzić. Liam przyszedł kilka minut później. Usiadł obok niej, bez słowa patrząc na nią. 

- Jak to jest, że on zawsze cię znajdzie? 

- Nie jestem wróżką. 

- Ale jesteś moją przyjaciółką i ciekawi mnie dlaczego masz kontakt z osobą, która cię zniszczyła. Dlaczego chcesz z nim przebywać zdając sobie sprawę, co ci zrobił i co może zrobić? 

- Może dlatego, że mimo wszystko, go kocham i w jakiś sposób czuję się z nim związana? Nie pomyślałeś, o tym, że mimo tego wszystkiego, mogę coś czuć do takiej osoby? Powinieneś wiedzieć, że miłość nie wybiera.

- Ale to toksyczne. 

- Widocznie to co powiedział Tom, jest prawdą – zauważyła ponuro, odstawiając na stolik szklankę z wodą. – Jestem wariatką, Liam.

- Tylko wariaci są coś warci.

***

Do mieszkania wróciła kilka minut po drugiej. Zmęczona po poważnej rozmowie z Liamie i pustych obietnicach poprawy swojego zachowania, miała ochotę na powrót do łóżka i zakopanie się w odmętach pościeli. Nie miała sił na spędzenie czasu z Louisem, który wyjrzawszy z kuchni na przedpokój, dostrzegł ją, proponując obiad. Niechętnie się zgadzając, dołączyła do niego, szybko będąc otoczoną przez zapach kurczaka i rockowe kawałki, które leciały z radia. Szatyn śpiewał pod nosem, co jakiś czas dorzucając do głębokiej patelni kolejne przyprawy, czy składniki.

- Louis? – Eleanor odezwała się cicho, wbijając wzrok w sylwetkę chłopaka, który powoli odwracał się w jej kierunku, trzymając drewnianą łyżkę w dłoni. Kiwnąwszy głową, poprosił niemo, by kontynuowała. – Rozmawiałeś z Harrym?

- Nie, ale… Zaprosiłem go na obiad. Chcę z nim wszystko wyjaśnić.

- Dobrze. Nie będę wam przeszkadzać. Zjem coś na mieście i…

- Miałem nadzieje, że zostaniesz – przerwał jej, patrząc na nią wzrokiem szczeniaczka. 

- Dlaczego chcesz bym została? To wasze prywatne sprawy. Nie mogę się w to wmieszać jeszcze bardziej, niż dotychczas. 

- Proszę – jęknął żałośnie, jednocześnie odwracając się z powrotem w stronę kuchenki, by przypilnować kurczaka. – Potrzebuję cię, Eleanor. Potrzebuję byś nam powiedziała, że będzie naprawdę dobrze i to nic nie zmieni w naszej relacji. Że przeszłość tylko nas wzmocni. Proszę.

- Mam cię okłamać, Louis? 

- Jeśli będzie trzeba, to tak. 

- Okłamię, ponieważ nie wiem, czy przeszłość was nie zmieni. Okłamię, ponieważ nie jestem pewna, czy dzięki temu będziecie silniejsi. Okłamię, ponieważ nie znam się na związkach i nie wiem, czy będzie dobrze. Okłamię, ponieważ was nie znam i nie wiem, przez co naprawdę przeszliście. Ale powiem ci jedną rzecz: coś na pewno się zmieniło. 

- Lubię twoją szczerość – przyznał wprost. 

- Nienawidzę swojej osobowości – mruknęła w odpowiedzi. 

***

Harry pojawił się godzinę później. W białej bluzce z długimi rękawami, z kieszonką po lewej stronie, oraz naprawdę wąskimi spodniami, prezentował się doskonale. Jego włosy, jak u każdego napotkanego chłopaka, były w całkowitym nieładzie, a usta rozciągnięty w grzeczny uśmiech. W dłoniach trzymał butelkę czerwonego wina, którą bez słowa oddał Eleanor, gdy ta otworzyła mu drzwi. 

Obiad z początku mijał w napiętej atmosferze. Louis z Harrym spoglądali na siebie co jakiś czas, nie mówiąc przy tym ani słowa, ani tym bardziej nie uśmiechając się, jak poprzednio. Eleanor bardzo niechętnie obserwowała to wszystko, w myślach odliczając czas, by zmyć się stąd i dać im zasłużoną prywatność. 

- Widzę, że żaden z was nie chce zacząć tej, jakże poważnej rozmowy, więc może ja przyjmę pałeczkę? – Eleanor przerwała nieprzyjemną ciszę, podnosząc się z miejsca, całkowicie ignorując srogie spojrzenie jakie posłał jej Louis. – Obiad był naprawdę dobry. Kurczak w sosie słodko-kwaśnym i brązowym ryżem, to idealny zestaw dla ludzi, dbających o zdrowe odżywianie, tak przynajmniej sądzę. Ale jeśli w tym momencie, jakkolwiek nie zaczniecie rozmawiać, resztki tego, co zostało, znajdzie się na waszych głowach. Naprawdę nie mam ochoty tutaj siedzieć. Powiedzcie sobie, co macie do powiedzenia i pozwólcie mi zająć się rujnowaniem swojej psychiki, okej?

- Naprawdę kazałeś jej tutaj siedzieć? – Harry zakpił, przesuwając talerz na środek stołu. – Dlaczego? Miałeś wątpliwości, że nie zechcę ci powiedzieć prawdy lub odpowiedzieć na nurtujące cię pytania?

- Potrzebuję kogoś, kto sprawi, że zaczniesz w końcu mówić. Ostatnio spierdoliłeś, niczego mi nie wyjaśniając. Mam dość tej pojebanej sytuacji, Styles!

- Świetnie, zaczęliście rozmawiać – ucieszona Eleanor, klasnęła w dłonie, szczerząc się przy tym, jak nienormalna. – Czy teraz mogę opuścić tą gęstą atmosferę?

- To jak Louis? Puścisz ją, czy każesz jej słuchać moich słów, zwróconych do ciebie? Momencik, w końcu to, jakby nie patrząc też jej dotyczy, prawda? Narkotyki nie są jej obce, więc zawsze może ci wyjaśnić, o co chodzi.

- Przez te kilka dni brałeś lekcje jakby być sarkastycznym dupkiem? 

- To nie ja, zachowuje się jak poprany, każąc osobie trzeciej, być przy naszej rozmowie – Harry odchylił się na krześle, zakładając dłonie na piersi.

- Zachowuje się tak, bo cholernie mi na tobie zależy i chcę wiedzieć, co było grane, okej? Dlaczego nie umiesz tego zrozumieć?

- Ponieważ, to już się skończyło i nie jest warte rozgrzebywania.

- Obaj jesteście idiotami – dziewczyna wtrąciła się, wywracając teatralnie oczami, ściągając tym samym na siebie uwagę chłopaków. – Kochacie się. Jesteście ze sobą naprawdę długi czas. Przechodziliście przez wiele. Nie wierzę, że pozwolicie takiej sprawie, zniszczyć to uczucie. Musielibyście być wielkimi durniami, by na to pozwolić – widząc ich miny, uśmiechnęła się triumfem, powoli wycofując się z kuchni. – Pozwólcie, że was zostawię i oddam się nicnierobieniu. Tylko jeśli wylądujecie w łóżku, zamknijcie drzwi. Nie mam ochoty słuchać waszej orgii. 

- Jesteś milutka, jak ta osa, która tylko szuka okazji by kogoś ukąsić – zironizował Harry, nie spuszczając wzroku z Louisa.

- Przynajmniej nie owijam w bawełnę, tylko wprost mówię, co mi nie pasuje.

____________________________________________

Bardzo podoba mi się Harry w tej koszulce. Niestety nie znalazłam innego zdjęcia, które oddawało by całość tego zestawu. Innego manipu z Liamem i Eleanor, też nie znalazłam, a zależało mi na tym, by ich Wam tutaj wcisnąć. Jednak ostatnie zdjęcie wywołuje u mnie, aż nadmiar emocji, chociaż nie jestem shipperką Larrego. 

Tak, doszło w końcu do spotkania Louisa i Harrego. Jak się ono skończy? Och, mam nadzieje, że nie zaczną rzucać w siebie sztućcami ;) Mogę od razu usprawiedliwić wtrącenie Eleanor? Ona naprawdę nie chciała zostawać. To wina Louisa, że nie wytrzymała i powiedziała kilka słów. 

Mam nadzieje, że mimo braku akcji (w następnych rozdziałach, też raczej na nią nie liczcie), rozdział chociaż w minimalnej części Wam się spodobał ;) 

Życzę Wam wszystkiego dobrego i do zobaczenia, za tydzień - o ile biologia, angielski i matematyka nie zjedzą mnie żywcem, haha! xD 

Kocham Was, skarby. 

matrioszkaa! xx

p y t a n i a(?)

(bohaterowie się nudzą)