Rozdział 25

Dla każdego, kto codziennie podejmuje trudne decyzje.

- Eleanor? – ciszę w pokoju przerwał spokojny głos terapeuty. Siwy mężczyzna wpatrywał się w zgarbioną sylwetkę pacjentki, która zajmowała jeden z foteli. Twarzą zwrócona była w stronę okna, z którego rozpościerał się widok na spokojny krajobraz Bolton. Rękawy beżowego swetra, miała mocno zaciągnięte na zmarznięte dłonie. Milczała, sporadycznie kiwając głową. – Powiesz mi, co się dzisiaj wydarzyło? 

Panna Calder spojrzała na niego kątem oka, podnosząc lekko lewy kącik ust ku górze. 

- Tom powiedział, że mam ładne oczy – wymamrotała wbrew oczekiwaniom mężczyzny, z powrotem patrząc na szybę, wzdychając przy tym cicho. – Podobno lubi brązowookie dziewczyny. 

- Spodobał ci się ten chłopiec? 

- Mam wrażenie, że jest… nieodpowiedni dla mnie. To znaczy, ja też w końcu ćpałam, ale jest w nim coś… złego. Jakaś ciemna aura. Jednak muszę przyznać, że jest przystojny. Mam słabość do takich – powiedziała, wywołując u terapeuty minimalny uśmiech. Była to w końcu jej najdłuższa wypowiedź ze wszystkich, dotychczasowych. – Lubię jego oczy. 

- Zielone – wtrącił mimowolne. – O czym rozmawiacie? 

- O niczym konkretnym. 

- Eleanor? Dlaczego ukrywasz przede mną tyle informacji? 

- Nie lubię z panem rozmawiać. Właściwie z nikim nie lubię rozmawiać. Imprezowałam, ćpałam, trafiłam tutaj. Poco to drążyć? Co to właściwie zmieni? 

- Chcesz wyjść z uzależnienia? 

- Narkomani zawsze pozostają narkomanami, więc jaki jest sens w terapii? 

- Może ona ci pomóc w poznaniu innej drogi. 

- A jeśli na tej drodze, zawsze pojawi się ktoś, kto nie będzie chciał naszego zdrowia? 

- Masz kogoś konkretnego na myśli?

- Dzisiaj nie, ale kto zna przyszłość? Nie może mi pan obiecać, że po wyjściu stąd, nie będę czuła pragnienia by sięgnąć po prochy. Nie umie pan przewidzieć, że rzeczywiście, już nigdy nie pomyślę o wzięciu czegokolwiek. Pan może uzdrowić moje ciało, w tym momencie, ale później… Przyszłość jest niejasna. 

- Dlaczego masz takie pesymistyczne myśli, Eleanor? 

- Bo boję się nowego początku. 

Leżała na swoim łóżku, zwinięta w kulkę, z kołdrą naciągniętą na sam czubek głowy. Wciągała zapach świeżej pościeli, oraz mimowolnie słuchała rozmowy Harrego i Louisa. Nie była pewna, czy nadal siedzieli w kuchni, czy przenieśli się do pokoju szatyna i zwyczajnie zapomnieli zamknąć drzwi, ale mogła zrozumieć każde słowo. Nie krzyczeli na siebie mocno, jak w czasie, gdy siedziała razem z nimi, ale mówili głośno, przez co czuła, że prędzej mogą się rozstać na zawsze, niż dojść do jakiekolwiek porozumienia. Nie miała jednak sił, by wstać z łóżka i poprosić ich, by mówili ciszej. Pod kołdrą, było jej dobrze. Ciepło i bezpiecznie. Czuła się prawie, jak w domu, gdy w czasie weekendów mogła spać do południa i odpoczywać. 

Dodatkowo wspomnienie jednej z niewielu rozmów z terapeutą z Bolton, wywołało u niej potężnego kaca moralnego. Jej terapeuta, sanitariusze, pielęgniarki czy inni psychologie starali się jej pomóc. Nie pozwalali myśleć o narkotykach. Za każdym razem gdy widzieli, jak dziewczyna zatapia się w swoich myślach, znajdowali się obok niej, by przenieść jej myśli na inny tor. Nie chcieli by rozpamiętywała przeszłość. Ale teraz… Teraz, nikt nie mógł jej niczego zabronić, prawda? 

Coraz bardziej mi się to wszystko podoba.

- Niszczysz mnie – szepnęła do siebie, podnosząc się na łokciu. 

Wyciągnąwszy rękę spod kołdry, sięgnęła ją do szuflady w szafce nocnej, którą następnie wysunęła. Szczupłymi palcami pochwyciła wąskie pudełeczko tabletek nasennych. Nigdy się z nimi nie rozstawała; jeśli nie liczyć czternastomiesięcznego odwyku, na którym jedyną prywatną rzeczą, jaką mogła posiadać, była bransoletka z muliny, którą w szkole podstawowej dostała od koleżanki na koniec szkoły.

Zaśnij kochanie i obudź się w lepszym miejscu. 

Eleanor wycisnęła na dłoń cztery malutkie tabletki, na które patrzyła przez kilka minut, nim jednym szybkim ruchem nie wsadziła ich sobie do ust, połykając bez popijania. Kładąc się na plecach, złączyła na piersi palce obu dłoni, zamykając przy tym oczy. Zdawała sobie sprawę, że rano może czuć ogromne wyrzuty sumienia, ale w tej chwili, liczyło się tylko ukojenie, którego potrzebowała nade wszystko. 

Jutro przyjdzie czas na konsekwencje. Dzisiaj pora na sen.

***

Eleanor uśmiechnęła się lekko, gdy następnego dnia, jej rozbudzone oczy, zauważyły parę chłopaków, przytulonych do siebie, jakby za chwilę mieli się rozstać i więcej już nie spotkać. Wyższy z nich opierał brodę na czubku głowy niższego, uśmiechając się przy tym uroczo. 

- Dzień dobry, panowie – przywitała się z nimi, wchodząc w głąb kuchni, całkowicie świadomie przerywając ich chwilę. – Cieszę się, że się pogodziliście. 

- Cześć, El! – zawołał radośnie Louis, odrywając się od Harrego, który sapnął niezadowolony. – To chyba dzięki tobie. To znaczy gdyby nie ty, pewnie byśmy nadal siedzieli w milczeniu przy stole i zabijali się spojrzeniami. Pchnęłaś nas do tego i…

- Nie dziękuj – przerwała mu, wyciągając z lodówki jogurt pitny. – Miłego dnia.

- Już wychodzisz? – spytał Harry, patrząc na nią z wyraźnym zainteresowaniem. – Sądziłem, że zostaniesz na śniadaniu. Poza tym jest dopiero dziesiąta.

- Muszę raz na zawsze zamknąć pewien rozdział, Harry, a żeby to zrobić powinnam wyjść z domu. Im szybciej, tym lepiej – puszczając im obu oczko, wróciła się jeszcze do pokoju, po torebkę i kluczyki do samochodu i wołając rozbawiona: - tylko niczego nie spalcie! – opuściła mieszkanie. 

Drogę do sklepu zoologicznego pokonała w piętnaście minut, po drodze zahaczając o kawiarnię, w której kupiła dwie duże kawy na wynos i czekoladowe donuty. W sklepie prócz matki z kilkunastoletnią dziewczynką, nie kręcił się nikt więcej. Liam przywitał ją pocałunkiem w policzek, nie zapominając przy tym dodać, że wygląda na wypoczętą, co w ostatnim czasie, nie zdarzało się jej za często. 

- Hej, ty jesteś Eleanor Calder! – pisnęła dziewczynka, pokazując na nią palcem, szczerząc się przy tym w szczerbatym uśmiechu. Gdy brunetka nieśmiało skinęła głową, mała podbiegła do niej, wtulając się w jej nogi. – Zastanawiałam się, co się z tobą dzieje. Cieszę się, że wszystko w porządku i nie masz problemów. 

- Staram się trzymać od nich z daleka – odparła.

- Nie wchodź w to znowu – poprosiła, puszczając jej nogi. – Mogę prosić o zdjęcie? Jesteś taka śliczna i właściwie marzę, o tym od…

- Ellie, proszę – odezwała się jej mama. – Pani z pewnością jest zajęta. 

- Ależ nie ma problemu – zapewniła, podając Liamowi podstawkę z kawami i papierową torebkę, w której czaiły się pączki. Kucając obok Ellie, pocałowała ją w policzek co jej mama uwieczniła na zdjęciu. – Uważaj na siebie, słoneczko – dodała poważnie, posyłając jej uśmiech. 

Gdy obie panie opuściły sklep, Liam przyniósł z zaplecza krzesło dla niej. Eleanor jednak nie usiadła na nim. Z kubkiem kawy podeszła do jednego z wielu akwarium z małymi rybkami. Uśmiechnęła się pod nosem.

- Jak byłam mała, miałam rybkę. Nazwałam ją Filemon – zaczęła, biorąc łyk kawy – zdechła, bo ją przekarmiłam. Nigdy nie miałam ręki do zwierząt. Właściwie mam wrażenie, że do niczego nie miałam ręki. 

- Nie mów tak. Byłaś całkiem dobrą modelką – odpowiedział Liam, odgryzając kawałek donuta. – Każdy ma prawo popełniać błędy.

- Ostatniego wieczoru połknęłam na raz cztery tabletki nasenne, bo chciałam przestać myśleć o Tomie. Mój błąd trwa kolejny miesiąc, Liam, i nie mam sił by z nim skończyć. 

- Czego ode mnie oczekujesz, Eleanor? – spytał spokojnie, całkowicie ignorując jej słowa odnośnie tabletek nasennych. 

- Nie chcę od ciebie niczego, Liam. Zrobiłeś dla mnie naprawdę wiele, ale – przerwała, nerwowo przegryzając dolną wargę – czy… pojedziesz ze mną na komisariat w Chester? Chyba powinnam na zawsze skończyć pewien rozdział. 

- Jesteś tego pewna? 

- Chyba nigdy nie będę tego pewna, Liam – przyznała, stając naprzeciwko niego, opierając dłonie o ladę. – Kocham Toma, wiem jak absurdalnie to brzmi, ale nic na to nie umiem poradzić. Nie wiem, jaki to rodzaj miłości, ale na pewno nie ten romantyczny, o którym wszyscy mówią czy piszą. Może kocham go za to, że po prostu był, obok mnie w ośrodku, rozmawiał ze mną i nie osądzał, jak inni. Może kocham jego uśmiech, oczy, nieułożone włosy czy czułe słówka, które czasami wypowiadał w moim kierunku. Nie wiem, ale wiem, że dłużej tak nie mogę. Tom Styles mnie niszczy. Komórka po komórce, doprowadza mnie do autodestrukcji, skazując mnie na cierpienie. Nie chcę tak żyć, Liam. Nie chcę wciąż patrzeć się zza siebie w obawie, czy on tam stoi i nie uśmiecha się łobuzersko, jak to ma zwyczaju. I chociaż serce łamie mi się na pół, gdy o tym mówię czy myślę, to jednak nie mam wyboru i po prostu muszę go wydać, by odnaleźć spokój ciała. Nazwij mnie egoistką.

- Nie jesteś egoistką, panno Calder – odezwał się ciężkim głosem Liam, podnosząc się z miejsca, by znaleźć się bliżej niej. Z czułością ścierał z policzków łzy, które mimowolne po nich spływały. Nawet się nie zorientowała, kiedy zaczęła płakać. – W końcu zobaczyłaś, że też masz prawo być szczęśliwa. Tom musi trafić do więzienia, albo do ośrodka zamkniętego, w którym będą próbowali mu pomóc. Ty nie musisz się już nim przejmować. Żyj, Eleanor. Pokochaj siebie. Zakochaj się. Uśmiechaj się. 

- Liam? – spytała załamanym głosem. 

- Tak?

- Dlaczego musisz być taki wyrozumiały? 

- Może dlatego, że ludzie potrzebują zrozumienia? A ty w szczególności.

- Nie wyróżniaj mnie – poprosiła słabo. 

- Chodź tutaj, Eleanor – Liam rozłożył swoje ramiona, zapraszając ją do siebie. Trzymając jej wątłe ciało, mocno zacisnął ramiona wokół jej szyi, czując jej zapach, miarowy oddech i szybkie bicie serca. Dawał jej poczucie bezpieczeństwa i nieświadomie obiecywał, że będzie w porządku. – Nie pozwolę ci odejść, więc nawet nie próbuj pakować walizek. 

- Nie chcę wyjeżdżać – szepnęła, mocniej się w niego wtulając. – Ale mam wrażenie, że będę musiała – dodała ciszej, co Liam jednak usłyszał. Odczepił się od niej na odległość ramion, patrząc pytająco prosto w jej tęczówki. – Nie patrz tak na mnie. 

- Nie rozumiem tego, co właśnie powiedziałaś. Jakie odejść? Dokąd? Dlaczego? 

- Liam – jęknęła żałośnie, odwracając się do niego plecami, nerwowo przegryzając przy tym wargę. Nie chciała patrzeć w te jego smutne sarnie oczy, w których czaiła się troska. Nie umiała się do niej przyzwyczaić, a widząc ją teraz, czuła ogromne wyrzuty sumienia, które ją zabijały. – To wszystko, to dla mnie za dużo. Potrzebuje pomocy psychologa, bo sama się z tym nie uporam. Prędzej się zabiję, niż wyjdę na jakąkolwiek prostą. 

- Nie jesteś słaba, Eleanor – powiedział pewnie, lekko dotykając jej ramion.

- Jestem słabsza niż ci się wydaje, Liam.

_____________________________________________

Jakby ktoś się nie połapał: w pierwszej części pojawia się wspomnienie z jednej z wielu terapii Eleanor w ośrodku Bolton. Chciałam Wam pokazać jakie nastawienie u niej dominowało, by trochę rozjaśnić Wam w głowie z tymi wszystkimi jej myślami. 

Poza tym... Larry znowu razem. Mam nadzieje, że teraz będziecie mogli spać spokojnie. Liam i Eleanor ponownie mieli poważną rozmowę, a Niall się nie pojawił. Za co oczywiście przepraszam, ale uzbrójcie się w cierpliwość. Wkrótce znowu się pojawi.

PS. Przypominam o dodatkach do mojego pierwszego opowiadania "Whisper of hope" :)

p y t a n i a