Rozdział 26

Dla każdego, kto mimo strachu, robi to co słuszne.

Eleanor rzadko była gościem na komisariacie policji. Rzadko zdarzały się sytuacje, w których musiała osobiście stawić się na posterunek by w jakieś sprawie złożyć zeznania; kiedy już musiała to robić, były to głównie rutynowe czynności, mające na celu potwierdzenie jej słów. Nic poza tym. Jednak z każdej wizyty na nim zapamiętała jeden szczegół. Posterunek mieszczący się w centrum Londynu był olbrzymi. Z wielkimi oknami wychodzącymi na różne części miasta, z ponad setką pracujących na nim policjantów i zapewne kilkunastoma miejscami na celę, których nigdy nie widziała, a tylko o nich słyszała. Przez swój narkotykowy problem miała awersję do policji. Ilekroć mijała ich na ulicy, bała się, że na moment karzą jej pokazać torebkę, którą dokładnie przeszukają w celu sprawdzenia, czy nie czai się w niej żaden narkotyk. I chociaż wiedziała, że jej myśli są bezpodstawne, nie tylko dlatego, że policja nie ma prawa przeszukać jej bez zezwolenia, to także dlatego, że nie widzieliby powodu, dla którego mieliby to robić. Eleanor praktycznie w ogóle nie trzymała przy sobie dragów; zawsze dostawała je na miejscu jakieś imprezy czy miejsca spotkania, gdzie szybko je przyjmowała, nie zostawiając nic na później. W domu przechowywała jedynie trawkę. 

Budynek policji w Chester był mniejszy niż londyński. Kilka biurek poustawianych obok siebie, sprawiały wrażenie, że pomieszczenie było małe i źle wygospodarowane. Pracujący przy nich policjanci nie zwrócili na nich uwagi, dopóki Eleanor sama nie poinformowała ich z jakiego powodu przyszli. Nie musiała długo czekać, by inspektor Cowell przyjął ją i Liama w swoim gabinecie na pierwszym piętrze. Podał im po kubku wody, wskazując miejsce przed mosiężnym biurkiem, sam zajmując fotel naprzeciwko przed laptopem, gotowy do wysłuchania słów, jakie była modelka miała do przekazania. 

Wzdychając ciężko, spuściła wzrok na trzymany kubeczek, przegryzając poranioną wargę, z której niedługo potem z wewnętrznej strony pociekła krew. Milczała dobrych kilka minut, w głowie próbując poukładać sobie wszystko, co mogłaby powiedzieć. Nie chciała źle dla Toma, mimo wszystko, czuła do niego sympatię, chciała tylko się od niego uwolnić. Pomóc im obojgu. Osobiście wskazać mu drogę, którą powinien się udać, by naprawić to co, przez narkotyki sam zepsuł. Spoglądając w lewo dostrzegła Liama, który wpatrując się w nią, uśmiechał się ciepło, kiwając głową, co zapewne miało ją zmobilizować do zaczęcia historii. Ona jednak dla niej nie była taka prosta i łatwa, jak się niektórym wydawało. Mogli mówić, że Tom Styles był zły, nieuczciwy, ponury, niekochający jej, uzależniony, chamski, egoistyczny. Mogli mówić, że bez większego trudu ją zniszczył i ona zdawała sobie z tego sprawę, jednakże uczucia, które do niego czuła, przytłaczały ją każdego dnia. Namawiały by nic nie mówiła. By na niego nie donosiła. Ona jednak miała ich wyraźnie dość. Za wszelką cenę chciała się ich pozbyć i wiedziała jak powoli to zrobić. Zeznania, według niej, miały być tego początkiem. 

Kolejnym.

- Dobrze, więc – odezwał się Cowell, który powoli zaczynał tracić cierpliwość do milczącego świadka. Wziął do ręki jedną z białych teczek, które leżały po lewej stronie komputera i otworzywszy ją, kontynuował – panno Calder…

- Eleanor – wtrąciła brunetka, uśmiechając się lekko do policjanta. – Proszę mi mówić po imieniu, panie Cowell.

- W porządku – skinął głową, wracając do przerwanego wątku. – Proszę opowiedzieć mi wszystko, co wiesz o panu Stylesie. 

- Przez pierwszy miesiąc pobytu w ośrodku nie odzywałam się do nikogo. Chodziłam na terapie indywidualne, jak i grupowe, ale nie zabierałam głosu. Myślałam tylko o wyjściu stamtąd, wzięciu prochów i udaniu się na jakąś imprezę. Nie chciałam tam siedzieć. Nie widziałam sensu w terapii, zamykaniu mnie w czymkolwiek. Po miesiącu, po raz pierwszy przyszłam na stołówkę; do tej pory przynoszono mi jedzenie do pokoju. Wzięłam jakąś breję i usiadłam w najdalszym stoliku. Nie patrzyłam na nikogo. Ani na innych pacjentów, lekarzy, ochroniarzy, czy tym bardziej na jedzenie. Tom zagadnął do mnie pierwszy; podszedł do mojego stolika ze swoim posiłkiem i zaczął opowiadać mi, o swoim przedpołudniu. Szczerze mówiąc gówno mnie to obchodziło, ale on i tak mówił. Tamtego dnia wyglądał tak… niewinnie. Był uroczy. Zielone oczy świeciły się mu, ilekroć wspominał o jakieś pochwale ze strony swojego terapeuty. Ciemne włosy zawsze były w nieładzie, a dołeczki w policzkach widoczne przy każdym szerszym uśmiechu. Wówczas sądziłam, że naprawdę chce stamtąd wyjść. Że mu zależy – na wspomnienie Toma, jakiego poznała przy pierwszym spotkaniu, po policzku spłynęła jej samotna łza, której nie starła. Pozwalając jej spaść na nogi, westchnęła biorąc łyk zimnej wody. – Pomyliłam się, panie Cowell. 

- Co masz na myśli? – zainteresował się, podbierając się łokciami o biurko, a brodę układając na złączonych palcach. Przeczuwał, że zeznania panny Calder będą dłuższe, niż jakiekolwiek innej osoby. – Tom się zmienił?

- Cały czas był sobą – powiedziała, a widząc pytający wyraz twarzy inspektora, pośpieszyła z wyjaśnieniami. – Był sobą przed innymi ludźmi z ośrodka, tylko przy mnie grał miłego, czarującego, zabawnego, uroczego i właściwie mogłabym tak wymieniać w nieskończoność, aż miałby pan dość. 

- Jak odkryłaś jego grę?

- Tom nigdy nie zerwał z narkotykami. Rzadko przyjmował gości, średnio raz na dwa miesiące, może czasami częściej. Pewnego dnia, odwiedził go jakiś chłopak. Nie wiem, kim był dla Toma. Właściwie mnie nic to nie obchodziło. Siedziałam obok niego, w pokoju odwiedzin, gdyż mój… menadżer, postanowił złożyć mi krótką wizytę. Chociaż byłam zajęta rozmową z Paulem, mogłam wyraźnie usłyszeć jak Tom drze się na swojego kolegę, bo ten mu czegoś nie przyniósł. Był bardzo agresywny. Walił pięściami w stół, który następnie przewrócił; do tamtego dnia, nie wierzyłam, by ktokolwiek był w stanie zrobić coś takiego. Ale on to zrobił. Gdyby nie ochrona, strach by pomyśleć, jak skończyłby jego kolega. Wówczas sądziłam, że Tom się po prostu zdenerwował, każdy ma prawo do tej emocji, ale gdy inna pacjentka ośrodka powiedziała mi, że to jest jego prawdziwa natura, nie chciałam jej wierzyć. Już wtedy powinna mi się zapalić czerwona lampka. 

- Ale tak się nie stało – wtrącił Liam, chwytając jedną z dłoni Eleanor, by dodać jej wsparcia. Brunetka w odpowiedzi posłała mu smutny uśmiech, kręcąc przecząco głową. 

- Muszę się przyznać, że sama wpadłam w tą znajomość. Powinnam zerwać z nim wszelkie kontakty, znowu się wyciszyć i unikać każdego, kto mógłby mnie znowu wpędzić w kłopoty. Tak się jednak nie stało. Z czasem, gdy minęło kilka tygodni, zaczęłam się w nim zakochiwać, a on to zauważył. Miłość nie wybiera. Nie jestem pewna, czy on chociaż przez chwilę, chociaż czasami czuł to samo co ja; chociaż mam nadzieje, że tak było. Zdarzały się sytuacje, kiedy Tom nie pozwalał swojej czarnej i ponurej osobowości przebić się przez mur, które budowały pozytywne uczucia, w momencie, kiedy był ze mną. Lekarze mówili, że Tom, dzięki przyjaźni ze mną, odzyskuje pragnienie wyjścia z nałogu. Jednak tych dobrych chwil było naprawdę mało. Tom często bywał agresywny. Gdy nikogo nie było obok, a my siedzieliśmy obok siebie, wyżywał się na mnie; całą swoją złość wyrażał poprzez kolejne ciosy w głowę, nogi, brzuch. Gdy zaczęłam coraz częściej chodzić w długich spodniach i bluzach z długimi rękawami, lekarze zauważyli to. Kiedy zobaczyli moje siniaki, chcieli poznać osobę, która mi to robi. Będąc zakochana w Tomie, nie chciałam na niego zrzucać winy. Nie chciałam go obarczać, chociaż był winny. Skłamałam. Powiedziałam, że sama to sobie robię. W końcu takie rzeczy się dzieją. Zrobiono mi badania i stwierdzono, że mam skłonności do samookaleczenia się, jednak poza licznymi siniakami, nie zobaczyli u mnie żadnej blizny spowodowanej cięciem się; jeśli nie liczyć oczywiście tych sprzed trafienia do ośrodka. 

- Jak zareagował Tom, gdy się dowiedział, że uratowałaś mu tyłek? 

- Nie zareagował w sposób, w jaki chciałam by zareagował. Nie powiedział czegoś w stylu: dobra robota czy dzięki. Właściwie wyszłam na idiotkę, która niepotrzebnie pomogła. A nie, przepraszam, na psychiczną idiotkę. Dowiedziałam się, że samookaleczenie zalicza się do autoagresji, która jest zaburzeniem psychicznym. Więc nie tylko byłam narkomanką, zakochaną idiotką, ale i psychiczna. A to wszystko na własne życzenie. Bo chciałam się rozluźnić przed pokazem, poznałam Toma i dobrowolnie mu pomogłam. 

- Jak ten epizod zmienił waszą relację? 

- Tom pozostawał niezmienny. Kiedy miał dobry humor, bywał miły, uśmiechał, a czasami nawet coś nucił; wystarczyła jednak chwila, jakieś nieodpowiednie słowo, czy nawet krzywe spojrzenie jakieś osoby, a jego humor się zmieniał i znowu był taki jak zawsze. Jednak moje uczucia nie umiały się zmienić. Wówczas… naprawdę zaczęłam robić sobie krzywdę. Skoro i tak lekarze stwierdzili u mnie autoagresję, co mi stało na przeszkodzie do potwierdzenia tej tezy? Niczego nie traciłam, w końcu i tak znajdowałam się w zamkniętym ośrodku. Miłość do Toma, mnie wykańczała, ale nie wiedziałam, że chłopak miał dla mnie… „niespodziankę”.

- Co masz na myśli? 

- Jakieś pół roku później, może siedem miesięcy – nie wiem, nie pamiętam – Toma olśniło. Według niego, jako że byłam znaną osobą, która ćpała, z całą pewnością znałam wielu dilerów, którzy gotowi byli by przyjechać do Bolton, byle by sprzedać mi towar. Nie miałam pieniędzy i nawet gdybym jakoś zadzwoniła do nich, nie wiedziałabym jak go kupić. Tom rozwiązał i ten problem. Kasą miałam się nie przejmować; miałam mu tylko załatwić towar. No więc dzwoniłam po kilku osobach, od których kupowałam go już wcześniej i wracałam do środka, gdzie przekazywałam Tomowi.

- Co z ochroną?

- Tom rozpracował ich zmiany przy tylnim wejściu. Prócz tego, nie mam zielonego pojęcia jak, ale pewnie pomógł mu kumpel spoza ośrodka, dorobił do nich zapasowe klucze, z których kilkukrotnie korzystałam. Każdą kolejną paczuszkę dostarczałam mu z tym cholernym, słodkim uśmiechem totalnej idiotki. Zakochanej, psychicznej idiotki. Nie wiem ile to trwało. Czas w takim miejscu przestaje mieć znacznie. Po jakimś czasie odmówiłam mu kolejnej działki. Nie chciałam się już narażać; wówczas zaczęłam powoli przekonywać siebie do głębszej terapii. Proszę mnie źle nie zrozumieć, siedziałam w ośrodku odwykowym, chodziłam na terapię, ale nie wierzyłam, bym miała kiedykolwiek opuścić ośrodek. Byłam w nim, bo mimo braku dostępu do dragów, czułam się bezpiecznie; jeśli oczywiście pominiemy Toma i jego osobowość, która po tym jak mu odmówiłam, weszła na jeszcze wyższy poziom. Bardziej niebezpieczny.

- Co masz na myśli?

- To ten rodzaj bólu, o jakim boisz się chociażby myśleć, bo już same myśli powodują, że cię wszystko boli. Byłam zmęczona licznymi siniakami, zadrapaniami czy bliznami, ale to w nawet minimalnym stopniu, nie równało się z tym, co zrobił gdy mu odmówiłam – przerwała na chwilę, opróżniając do końca kubek z wodą. Cowell nalał jej kolejną porcję, cierpliwie czekając, aż dziewczyna podejmie przerwaną historię. Eleanor spojrzała na Liama, który wciąż siedział obok niej, mocno trzymając jej dłoń, nie racząc jej puścić, ani na moment, ani też rozluźnić uścisku. Bezgłośnie wypowiedziała: dziękuję, poczym przeniosła wzrok z powrotem na policjanta. – Tom zaciągnął mnie do swojego pokoju. Kiedy zamknął drzwi, zaczął okładać pięściami. Bił mnie, dopóki się nie znudził, wciąż powtarzając jak bardzo się na mnie zawiódł. Ranił mnie nie tylko fizycznie, ale i psychicznie. Każde kolejne wypowiedziane przez niego słowo, bolało bardziej niż ciosy. Na koniec napluł na mnie i wyszedł, zostawiając mnie zakrwawioną, pobitą i nieprzytomną na podłodze w swoim pokoju. 

Mogła poczuć jak mięśnie Liama napięły się, a spomiędzy ust uleciało kilka przekleństw. Ona jednak siedziała spokojnie na swoim miejscu, głaszcząc opuszkiem kciuka, po wierzchniej stronie dłoni Liama. Uspokajała go, chociaż to nie on, w tej historii był poszkodowany. Nie przerywając tej czynności, bez cienia smutku kontynuowała:

- Znaleziono mnie jakiś czas później. Zawieziono do szpitala, w którym stwierdzono, wstrząs mózgu i krwotok wewnętrzny. Tom uszkodził mi śledzionę. Po tym wszystkim przeniesiono go innego ośrodka wraz z zakazem zbliżania się do mnie. Do czasu, w którym nie spotkałam go w klubie, nie widziałam go.

- W żaden sposób się z nim nie kontaktowałaś? 

- Nie miałam ku temu żadnego powodu. Chciałam o nim zapomnieć. Nie wracać do tego wszystkiego. Ale kiedy znowu się pojawił… Nie umiałam, zapomnieć. Wszystko wróciło, a ja znowu zaczęłam szaleć. 

- Nie rozumiem – przyznał szczerze. 

- Miłość do Toma była moją osobistą autoagresją. Dobrowolnie doprowadzałam swoją psychikę do szkody. Zatracałam się w uczuciu do niego, nie dostrzegając znaków. Nie chciałam widzieć tego, co on mi robi. Nie chciałam dopuszczać do siebie, że może być złym człowiekiem. Dla mnie najważniejsze było to, że czasami udawało mu się być dobry. Wyróżniałam te cechy. Miłość nie zawsze jest dobra, radosna, pozytywna, pełna uczucia. Czasami miłość jest zgubna, agresywna, zła, bez przyszłości. Taką właśnie pokazał mi Tom, a ja, że nie znałam wcześniej żadnej innej, zaufałam mu i sądziłam, że właśnie tak powinna ona wyglądać. Dopiero kiedy Toma wywieziono do oddziału zamkniętego, mój terapeuta wyjaśnił mi na czym powinna polegać miłość. Tom mnie nie kochał. On mną manipulował, doprowadzając do mojego zniszczenia. Nie chcę mieć z nim nic wspólnego. 

- Mam jeszcze jedno pytanie, Eleanor – powiedział, kątem oka patrząc na ekran laptopa. – Skąd Tom wiedział, gdzie cię szukać? 

- Nie wiem, panie Cowell – przyznałam szczerze. – Jak mówiłam, po wyjściu z ośrodka nie widziałam go. Nasze spotkanie w klubie było kwestią przypadku, bynajmniej mam taką nadzieje. Chociaż nie zdziwiłabym się, gdyby okazało się, że zarówno w Chester jak i Holmes Chapel miał swoich ludzi, którzy śledzili mnie dwadzieścia cztery godziny na dobę. On jest takim typem człowieka, co to wszędzie ma swoje wtyki, więc z takimi naprawdę nigdy nic niewiadomo. 

- Dziękuję, Eleanor za twoje zeznania – Cowell wstał pierwszy wyciągając do nich dłoń, gdy się podnieśli. – Bardzo nam pomogłaś. Dzięki tobie, mamy w końcu wystarczającą ilość dowodów, które uniemożliwią mu szybkie wyjście. Dorzucimy do tego także próbę zabójstwa. 

- W porządku – skinęła głową. – Róbcie co do was należy. Ja już nie chcę mieć z nim nic wspólnego. Mam tylko nadzieje, że będzie dobrze pilnowany i nie uda mu się uciec.

- Nie dopuścimy do tego. Proszę mi wierzyć, że Tom Styles już nigdy nie będzie cię niepokoić – obiecał, uśmiechając się do nich. – Miłego popołudnia. 

- Nawzajem, inspektorze Cowell – pożegnał się Liam, wychodząc zza Eleanor. 

Spacerując po ulicach Chester, nie rozmawiali za wiele. Eleanor z dziecięcą ciekawością zatrzymywała się przy każdej sklepowej wystawie, uważnie lustrując wystawione rzeczy, które miały namawiać przechodniów do odwiedzenia wnętrza. Uśmiechała się, kiedy ujrzała coś uroczego, jak błękitne niemowlęce śpioszki, czy różową sukienkę z licznymi kokardkami, marszczyła czoło, kiedy zauważała rzecz podobną do tej, co w przeszłości prezentowała na wybiegu. 

- Co teraz planujesz? – zapytał Liam, gdy usiedli na ławce w parku, nieopodal fontanny. Uśmiech nie schodził jej z twarzy, kiedy obserwowała jak gromadka dzieci goni się wokół niej, śmiejąc się do rozpuku co jakiś czas zanurzając ręce w wodzie, by chlapać nią dookoła. – Brakuje ci beztroski – zauważył. 

- Brakowało – sprostowała, spoglądając na niego. – Ale teraz mogę ją w końcu nadrobić. Mogę, no wiesz… Być sobą. Co teraz planuję? Zadzwonię do swojego lekarza i poproszę go o przyjazd do Holmes Chapel. Potrzebuję jego pomocy. 

- Więc nie opuścisz nas? – spytał z nadzieją. 

- Opuszczenie was byłoby najgorszym błędem, jaki kiedykolwiek bym popełniła. Sama nie wiem, co właściwie sobie wówczas myślałam, gdy to mówiłam. Nie chcę od was odchodzić, Liam. Obiecałam Niallowi, że go nie zostawię; co jak co, ale obietnic nie łamię. To znaczy, staram się ich nie łamać – uśmiechnąwszy się do niego promiennie, wróciła do obserwowania uśmiechu, jakim sama chciała się uśmiechać.

_________________________________________________

Dzień dobry, dzieciaki!

Od rana konsumuje mleko czekoladowe, poprawiam rozdział, a w międzyczasie zrobiłam zadanie domowe z polskiego. Przez cały tydzień siedziałam w domu, więc mogłam spokojnie napisać dla Was rozdział. Co sądzicie? Czy takie zeznania Wam odpowiadają? Czy może spodziewaliście czegoś zupełnie innego? A może wolelibyście, żeby Eleanor w ogóle nie szła na posterunek? Jestem ciekawa Waszej opinii :)

Poza tym chcę się zmieścić w 30 rozdziałach plus epilog. Mam nadzieje, że mi się uda. 

Dziękuję za każde słowo i osoby, które mnie obserwują. Cieszę się, że moje pisanie komuś się podoba. 

Całuję, matrioszkaa! x

p y t a n i a