Rozdział piętnasty

Od matrioszki: mam wątpliwości do tego, co napisałam. po prostu nie podoba mi się to.

***

(Wrzesień/Wrocław/2012rok) 

Caroline 

„One Direction dało naprawdę dobre show na tegorocznej gali MTV VMA.”

„One Direction pokonało Justina Biebera. Zespół okazał się być bezkonkurencyjny!”

„One Direction na after party bez Louisa Tomlinsona.”

„One Direction już niedługo wydadzą nowy singiel.”

Wyłączyłam jedną ze stron na temat brytyjskiego zespołu, znacznie pogłaśniając radio, chociaż nie interesowałam się utworami, jakie grali. Chciałam tylko zagłuszyć myśli, odnośnie Louisa. Miałam nadzieje, że słowa beznadziejnie polskiej piosenki mi w tym pomogą, niestety prócz ciągłego odbijania się jego imienia w mojej głowie, niczym echo, nie słyszałam niczego więcej. Stawało się to coraz bardziej uciążliwe.

Jak miałam zapomnieć, kiedy On wciąż powracał?

Te jego nienaturalne zielononiebieskie oczy.

Ten jego szeroki uśmiech.

To jego wesołe usposobienie?

On cały…

Jak miałam żyć, kiedy w moim łonie rozwijało się Jego dziecko?

Ciężko westchnęłam, odchylając się na obrotowym krześle, przymykając powieki. W całym mieszkaniu prócz grającego radia, panował spokój. Zuza przebywała w przedszkolu, gdzie zostanie do godziny piętnastej. Rodzice wyszli do pracy, a brat nie mieszka tutaj od przeszło czterech lat. Byłam sama w czteropokojowym mieszkaniu, z pełną lodówką i pianinem w salonie. Zamiast grać na nim wolałam siedzieć przy komputerze, czytając kolejne newsy na temat mojego byłego… chłopaka.

Słysząc kolejne słowa piosenki Juli, definitywnie wyłączyłam radio online i wyszłam ze swojego pokoju, po drodze zarzucając na siebie bluzę z kapturem. Na boso przeszłam do kuchni, w której zdążyłam nastawić wody do elektronicznego czajnika, nim nie usłyszałam dzwonka do drzwi. Niechętnie przeszłam korytarzem do nich, zatrzymując się przed nimi, jakbym mogła przez nie zobaczyć, kto stoi po drugiej stronie. Niestety osoba stojąca na klatce, ani myślała przerwać dzwonienie. Przekręciłam zamek, poczym wolno otworzyłam drzwi.

Po drugiej stronie stał On. Uśmiechał się lekko, chociaż w jego niebieskich oczach dostrzec można było zagubienie. Nic dziwnego, przyleciał do miasta, którego tak na dobrą sprawę nie znał. Nim zdążyłam pomyśleć, o tym co robię, zatrzasnęłam mu drzwi przed nosem, w momencie, kiedy zrobił krok do przodu.

Proszę uznaj mnie za niepoczytalną i odejdź – pomyślałam, opierając się plecami o odgradzającą nas ścianę.

- Nie odejdę stąd, dopóki nie porozmawiamy, Carol – usłyszałam jego miękki głos.

- Nic z tego nie będzie, Tomlinson – odpowiedziałam, chociaż moje gardło było suche na wiór. Oddychałam płytko, nienaturalnie. Miałam wrażenie, że zaraz się uduszę. – Idź sobie, do cholery! – krzyknęłam, mając nadzieje, że mnie posłucha.

Nie usłyszałam jego kroków. Chciałam jakoś go ocucić, by przejrzał na oczy i zostawił mnie w spokoju, nawet jeśli miałaby mnie później uznać za idiotkę. Niechętnie, ponownie otworzyłam drzwi. Wzięłam głęboki wdech i zwyczajnie mu przełożyłam. Uważnie obserwowałam jego minę, on jednak nadal się uśmiechał, wpatrując się w moje oczy. Czułam tak dobrze znany mi dreszcz, który pojawiał się ilekroć, spojrzał na mnie. Motylki w brzuchu, zatrzepotały skrzydłami, kiedy zjechał wzrokiem na mój brzuch.

On już wie…

- Znowu przefarbowałaś włosy – zauważył z łobuzerskim uśmiechem, wchodząc do mieszkania, chociaż go nie zaprosiłam. Kiedy ja nadal stałam w progu, on w tym czasie ściągnął buty, oraz bluzę, którą powiesił na hak. – Chyba woda ci się gotuje.

To mnie ocuciło. Niechętnie zamknęłam drzwi, minąwszy go, weszłam do małego pomieszczenia. Nie chciałam mu niczego podawać, ale mama by mnie zabiła, gdybym nie poczęstowała go chociażby herbatą. Usiedliśmy w salonie, po którym walały się zabawki Zuzy, jej kredki czy różne kolorowanki.

Milczałam, uparcie wpatrując się z bursztynowy napój, w którym widziałam swoje odbicie. Wychodziłam z założenia, że skoro pofatygował się, aż do Polski, miał ku temu wyraźny powód. Nie będę tą, która zacznie pierwsza. Nie miałam mu nic do powiedzenia.

- Olivia…

- Nie powinna się w to mieszać – przerwałam mu, chociaż chciałam by mówił dalej, więcej. Przez te trzy miesiące, kiedy nie mogłam go słyszeć na żywo, bez przerwy puszczałam ich piosenki, oczywiście robiłam to tylko wtedy, kiedy nie było moich rodziców, bądź już spali. Przy nich grałam twardą, na łzy pozwalałam sobie w nocy. – Tak właściwie, to dlaczego tutaj przyleciałeś? Dlaczego nadal tutaj jesteś, skoro zatrzasnęłam ci drzwi przed nosem i dałam w twarz? Dlaczego chcesz cokolwiek wyjaśniać?

- Kto powiedział, że chcę cokolwiek wyjaśniać? – spytał wyraźnie zainteresowany.

- Och, proszę cię, kto normalny, tak nagle przylatuje do innego kraju bez wyraźnego powodu? Zawsze jakiś jest.

- Przynajmniej się do mnie odzywasz – zauważył sucho, na co moje serce wydało z siebie dziwne drganie.

Nigdy nie słyszałam w jego ustach takiego tonu. Zawsze radosny, pełny życia.

Boże, co ja z nim zrobiłam?!

- Dlaczego bez słowa wyjechałaś? Dlaczego nie zostawiłaś mi żadnej informacji? Dlaczego mnie ignorowałaś? Dlaczego… Pamiętasz, jak pewnego wieczoru kazałaś mi zadawać pytania, które spędzały mi sen z powiek? Pamiętasz, jak sama nalegałaś, bym pytał o twoje życie, by lepiej cię poznać?

Wbrew sobie, kiwnęłam głową, odstawiając na stolik kubek z herbatą. W końcu musiało do tego dojść. Powtórka z rozrywki, dała o sobie znać. Louis także odstawił swoje naczynie, stawiając je na drugim końcu stołu. Złapał moje dłonie, palcami muskając bransoletki, które widniały na nadgarstkach. Wiedziałam, że tym gestem, sprawdzał, czy przypadkiem nie przybyło mi ran. Nie, nie cięłam się. Było to moje ciche postanowienie, dla rodziców, Zuzy, brata, ale przede wszystkim dla tej kruszynki, która rozwijała się we mnie.

- Chcesz prawdy? – spytałam drżącym głosem, wciąż czując na swoich rękach, jego uścisk. Odważyłam się podnieść wzrok. Wpatrywał się we mnie, a z jego oczu bił spokój, oraz… miłość. Uczucie w tak silnej postaci, że mógłby góry nią przenosić. Poczułam się okropnie. Po tym wszystkim, co mu zrobiłam, on nadal coś do mnie czuł. – To posłuchaj mnie bardzo uważnie, bo dwa razy nie będę powtarzać – ostrzegłam, przybierając nie tylko poważny ton głosu, ale także poważny wyraz twarzy. Musiałam złamać mu serce, żeby się wreszcie obudził. Żeby dał mi święty spokój. Żeby… zapomniał. – Nienawidzę cię, do diabła! Byłeś skokiem w bok. Oderwaniem się od rzeczywistości. Przelotnym romansem. Nigdy cię nawet naprawdę nie kochałam.

- Przestań – poprosił słabo.

Wyszarpnęłam dłonie z jego uścisku, wstając z miejsca.

- Nie przestanę, bo wszystko się skończyło, Louis. Śmiech, łzy, marzenia, pocałunki.. One nie mają żadnego znaczenie. Nie kocham cię – powtórzyłam, zadając nam obu kolejne dźgnięcie pełne bólu. – Wyjdź stąd.

Nie zarejestrowałam momentu, kiedy opuścił moje mieszkanie. Jego brak zauważyłam dopiero w momencie, kiedy usłyszałam dźwięk swojego telefonu. Wytarłam oczy, chociaż mój rozmówca i tak nie mógł zobaczyć mojej twarzy, poczym wydobyłam telefon z kieszeni swoich luźnych dresów. Po numerze poznałam, że dzwonili z przedszkola, Zuzy.

- Słucham? – powiedziałam spokojnie, siląc się na wesoły ton, chociaż wcale nie było mi do śmiechu. Wręcz przeciwnie, miałam ochotę płakać tak długo dopóki starczy mi sił, by po krótkiej przerwie, zacząć płakać od nowa. Bolała mnie głowa, wszystkie mięśnie, ale najbardziej cierpiało serce, które w tym momencie było roztrzaskane o podłogę na kilkanaście drobnych kawałków.

- Karolina? – usłyszałam po drugiej stronie zmartwiony głos przedszkolanki.

- Tak, to ja. Stało się coś? Coś z Zuzą? – wyrzucałam z siebie pytania, odsuwając na bok Louisa i jego wyraźnie smutne oczy. Córka była dla mnie znacznie ważniejsza.

- Źle się czuje. Ma podwyższoną temperaturę, czy możesz po nią przyjechać? Nie chcę by się męczyła w przedszkolu.

- Oczywiście – odkaszlnęłam, czując suchość w gardle, na rewelacje zaserwowane przez wychowawczynię mojej córeczki. – Będę do trzydziestu minut.

- W porządku. Siedzi z pielęgniarką. Jak przyjdziesz, powiadom mnie tylko, że ją zabierasz, dobrze? Ja muszę siedzieć z pozostałą grupą.

- Jasne, nie ma problemu. Do zobaczenia.

Rozłączyłam się, z powrotem chowając telefon do dresów. Zgarnęłam kubki z wciąż ciepłą herbatą, odstawiłam je do zlewu, poczym poszłam do pokoju, by przebrać się w coś bardziej… wyjściowego. Luźną koszulkę Huberta, zamieniłam na żółty top, na który ubrałam szeroką bluzę z kapturem, wszyscy na osiedlu i tak wiedzieli, o mojej ciąży, więc nie musiałam jej ukrywać; z drugiej strony wszyscy, którzy mnie znali, znali także moje zamiłowanie do takich ubrań. Spodnie dresowe zamieniłam na luźne bojówki; na stopy ubrałam czarne skarpetki, które raczej nie należały do najczystszych. Telefon wsadziłam do przedniej kieszeni spodni, dokumenty do tylniej, klucze od mieszkania w ręce. Gotowa wyszłam z mieszkania, dokładnie zamykając drzwi na klucz. Nie widziałam nigdzie Louisa, miałam więc nadzieje, że pojechał do hotelu i jeszcze dzisiaj, wróci do Londynu. Po tym co mu powiedziałam, nie miał powodu by zostać w tym mieście dłużej niż to konieczne.

Przechodząc ulicą, którą w czasach szkolnych szłam niemal codziennie, rozglądałam się na boki, zupełnie tak jakby zza rogu miał zaraz ktoś wyskoczyć. Przez pierwszy tydzień mojego pobytu tutaj, na każdym kroku spotykałam albo fanów Louisa, albo paparazzich, którzy przylecieli za mną. Naprawdę nie rozumiałam, dlaczego. Nie byłam ani trochę znana, a to, że miałam mały romans z Tomlinsonem, o niczym nie świadczył.

Skręciłam w prawo, skąd miałam już niedaleko do beżowo-niebieskiego budynku przedszkola, do którego i ja chodziłam. Przeszłam przez czerwoną furtkę, by następnie wejść do środka. Wszędzie panował gwar, śmiech i lekki odór potu z czymś, co dla mnie było wymiocinami. Kręcąc głową, wdrapałam się na pierwsze piętro, gdzie znajdowała się grupa druga, do której chodziła Zuza. Jej opiekunką była niewiele starsza ode mnie dziewczyna, Luiza, która była na ostatnim roku pedagogiki dziecięcej. Widząc ją całą w zielonej farbie uśmiechnęłam się szerzej, chociaż serce nadal mnie bolało. Poinformowałam ją o swoim przyjściu i ruszyłam do gabinetu pielęgniarki. Zuza leżała na kozetce, z główką zwróconą do drzwi, także jak od razu weszłam, uśmiechnęła się do mnie blado. Blond włosy, które rano zawiązałam jej w dwa warkoczyki, były rozpuszczone, przyklejone do czoła przez pot. Kucnęłam przed nią, łapiąc w dłonie, jej drobne rączki, jednocześnie gładząc ją po głowie. Była taka krucha, bezbronna. To ona w tej rodzinie cierpiała najmocniej. Pożegnałam się z pielęgniarką i z Zuzą na rękach wyszłam z pomieszczenia. Zabrałam jeszcze wszystkie jej rzeczy, poczym opuściłam teren przedszkola.

Zuza usnęła mi na rękach, nim zdążałam chociażby wejść na swoją ulicę. Jej miarowy oddech działał na mnie kojąco, uspokajając rozszalałe serce, które biło zdecydowanie mocniej, ilekroć umysł podsuwał mu obraz Louisa i jego niebieskich tęczówek. Przebudziła się, kiedy stanęłam w miejscu, widząc go przed swoim blokiem. Zuza, mocniej owinęła dłonie wokół mojej szyi, chowając twarz w rozpuszczone włosy. Louis miał rację, znowu zmieniłam fryzurę. Powróciłam do swojego naturalnego koloru, jakim był jasny blond, dodając pasemka w jasnych prawie neonowych kolorach; zielonym i różowym. Zuza ciekawym, dziecięcym spojrzeniem zerkała na chłopaka, który trzymał w dłoniach czekoladowego misia, z wielkim serduszkiem i napisem po polsku „Przytul mnie.” Wiedziałam, że raczej na pewno nie zna jego znaczenia.