Rozdział szesnasty

Od matrioszki: Tak na serio, to rozdział 15 został podzielony, gdyż inaczej wyszedł by za długi. 16-stka jest kontynuacją poprzedniego. Mam nadzieje, że nie zabijecie mnie za taką akcję. Przyznam się bez bicia, że nie miałam serca dłużej trzymać ich z dala od siebie.
Ten kto chce być informowany o nowych rozdziałach niech wpisze się w zakładce "informowani", co? :)
Chcę Wam jeszcze życzyć: dobrego, pogodnego i spokojnego Nowego Roku 2013. Żeby był dla Was czymś wyjątkowym, żebyście w nim spełnili swoje marzenia, pokonali niemożliwe i uwierzyli w siebie. Tak przy okazji, ja bym chciała uwierzyć w siebie.. Ech.. No nic, nie przedłużając - zapraszam do czytania i, może skomentowania?

Miłego dnia, Miśki! xx

***

                                                          (Wrzesień/Wrocław/2012rok) 

Caroline 

- Czego chcesz? – spytałam spokojnie, patrząc na punkt za nim, nie chcąc się rozpraszać widokiem jego magnetycznego spojrzenia, od którego przechodził mnie dreszcz, a serce biło znacznie mocniej niż powinno. – Chyba dałam ci jasno do zrozumienia, że masz spadać, bo… 

- Kocham cię, do cholery – przerwał mi, wymachując dłonią. – Nie pozwolę ci znowu odejść, rozumiesz? Przez ostatnie trzy miesiące, myślałem tylko o tym, co robisz. Jak się czujesz. Czy niczego ci nie potrzeba. A przede wszystkim, dlaczego odeszłaś. Przez trzy miesiące Olivia milczała jak zaklęta, niczego mi nie mówiąc. Wyleciała nawet do Irlandii, na dwa tygodnie. Na początku sądziłem, że właśnie tam siedzisz, ale Niall rozwiał moje wątpliwości, mówiąc, że odwiedzała rodzinę. 

- Przestań. 

- Nie przestanę, póki nie przetrwamy. Ja w nas wierzę, dlaczego ty nie możesz? Dlaczego nie dasz mi szansy, na bycie ojcem? – spytał z błaganiem i smutkiem w głosie. 

Spojrzałam na niego przerażona. 

- Wiem, o wszystkim. Jesteś w trzecim miesiącu ciąży. To moje dziecko? – jedyne, co byłam w stanie zrobić to kiwnąć głową. Zuza, przeskakiwała wzrokiem ze mnie, na Louisa i z powrotem, zapewne zastanawiając się, o co chodzi. Uśmiechnęłam się do niej łagodnie, tym samym dając jej do zrozumienia, że wszystko jest w porządku. 

- Niczego od ciebie nie chcę, Louis – mruknęłam, mając nadzieje, że mnie nie usłyszy. 

Zrobił kilka kroków do przodu, podając Zuzie pluszaka, którego odebrała niemal natychmiast, uśmiechając do niego promiennie. Postawiłam ją na ziemi, bo zaczęła mi się wyrywać. Podała mi na chwilę misia, wymigując do Louisa „dziękuję.” Chłopak spojrzał na mnie, zagubionym wzrokiem. 

- Podziękowała ci w języku migowym – wyjaśniłam. – A to znaczy: Nie ma za co. 

Pokazałam mu gesty, których łatwo się nauczył, pokazując je dziewczynce, na co ona, rzuciła się mu na szyję. No i niech mi ktoś teraz powie, że ona jest chora, a roześmieje się mu w twarz. Wywróciłam teatralnie oczami, obserwując jak Louis podnosi dziewczynkę z ziemi. Zuza wpatrywała się w niego, jak w obrazek, rączkami badając strukturę jego twarzy. Brwi, powieki, policzki, nos, usta. Wszystko dotykała bardzo dokładnie, jakby chciała się go nauczyć na pamięć. Oderwała na chwilę od niego ręce, wymigując mu: 

- Ładny jesteś. 

- Nie przetłumaczę ci tego. Domyśl się – odpowiedziałam na jego nieme pytanie. 

- Jak mam się domyślić? To czterolatka, na Boga! – krzyknął, chociaż nie było to konieczne. – One mają inny sposób komunikacji i przekazywania swoich myśli. 

- Szczególnie głucha czterolatka – rzuciłam cierpko, zakładając ręce na piersi. – Louis, zostaw mnie i moją rodzinę w spokoju. Ładnie cię, o to proszę. Nie potrzebuję twoich pieniędzy, twojej obecności. Mogę sama wychować dziecko, w końcu mam już w tym wprawę. 

- Spędź ze mną ten dzień – poprosił łagodnie, całkowicie ignorując moje słowa. – O nic więcej cię nie proszę. Jeśli pod koniec nadal będziesz chciała, bym zniknął; zrobię to, na zawsze. Nigdy nie zadzwonię, nie napiszę. Postaram się zapomnieć. Ale mam jednak nadzieje, że zmienisz zdanie i pozwolisz mi zostać w swoim sercu, bo wierzę, że mimo wszystko nadal tam jestem. 

- Myślę, że to uczciwe – mruknęłam, niechętnie kierując swoje kroki w stronę najbliższego placu zabaw. 

Zuza wyrwała się z jego objęć, biegnąc w stronę atrakcji, oraz małej rudej dziewczynki, która stała przy krawędzi zjeżdżalni. Obserwowałam jak moja córka, coś jej pokazuje, uśmiechając się przy tym. Miała w sobie tyle ciepła i poczucia pewności siebie, że nawet głuchota jej w tym nie przeszkadzała. Rudowłosa kiwnęła głową, odważając się zjechać z zjeżdżalni. Blondynka spojrzała na mnie z triumfem wymalowanym na twarzy. Odpowiedziałam tym samym, wyciągając dodatkowo kciuk do góry. 

Usiedliśmy na jednej z ławek, chociaż ja wolałam uciec stąd najdalej, jak się dało. Przytłaczała mnie jego obecność. Jego zapach. Uśmiech. Spojrzenie. To jak Zuza się przy nim zachowywała. To jak on na nią reagował. 

- Gratuluję zgarnięcia trzech statuetek na VMA – rzuciłam niby od niechcenia, nie chcąc siedzieć w kompletnej ciszy. Louis spojrzał na mnie, uśmiechając się szerzej. – Głosowałam na was – dodałam niepotrzebnie, czując się jak idiotka. 

- Mogłem się tego spodziewać, w końcu jesteś Directionerką – odpowiedział pewnie. – I dzięki. To naprawdę wiele dla nas znaczy. 

- Słyszałam waszą mowę. Nie powiem, żeby była oryginalna. 

- Powiedziałabyś coś znaczenie lepszego? 

- Och, no oczywiście. Powiedziałabym, że dziękuję za znoszenie mojej dziecinady. 

- Tak, to z pewnością byłoby oryginalne. Cher o ciebie pytała i Danielle. 

- Piszę z nimi na twitterze, oraz e-maile. Chciały być miłe, w stosunku do ciebie. 

- Dlaczego wszystko odbierasz tak chłodno. Cierpko, gorzko. Wydaje mi się, że tylko Zuza jest w stanie wykrzesać z ciebie uśmiech. 

- Nic ci do tego, Louis – mruknęłam. 

Chciałam spokoju. Wrócić do domu, podać Zuzie obiad, pobawić się z nią, do powrotu mamy, a następnie iść spać, by następnego dnia robić dokładnie to samo, co dzisiaj. On jednak miał inne plany. Misia, którego uparcie trzymałam w dłoniach, dał na przechowanie starszej parze, która o dziwo, go zrozumiała, chociaż nie odezwał się do nich ani słowem, poczym pociągnął mnie w stronę wolnej huśtawki. Siłą zmusił mnie, bym na niej usiadła i nim zdążyłam z nim zeskoczyć, popchnął ją mocno. 

- Louis! – pisnęłam, kiedy huśtawka nabrała rozpędu. – Przestań! 

- Przecież to ulubiona forma rozrywki dzieci – zauważył i mogłabym przysiąc, że się uśmiechnął. – A dla mnie, właśnie nim jesteś. 

- Nie jestem – zaprzeczyłam, kiedy nogi ponownie zawisły mi nad ziemią. – Nie jestem – powtórzyłam, kiedy moje oczy spotkały się z jego. 

- Jesteś pewna? Dla mnie, to wygląda inaczej. 

- Niby jak? – zainteresowałam, nie piszcząc już, czy nie prosząc by przestał. Podobało mi się. Było miło, chociaż zupełnie nie tak jak powinno być. Miałam się na niego dąsać, nie dać się ponieść emocjom, a zamiast tego, robiłam wszystko na opak. 

- Jesteś najbardziej upartą osobą, jaką znam. 

- Upartość to cecha wrodzona. Ty też taki jesteś. Kto ci każe tutaj siedzieć? 

- Moje serce – odpowiedział, jednocześnie zatrzymując huśtawkę. – Kocham cię, Karolina i nie zmienisz tego, nawet dając mi w twarz. 

Zerknęłam na jego policzek, na którym wyraźnie widać było odcisk mojej dłoni. Nerwowo przegryzłam dolną wargę, czerwieniąc się kiedy doszło do mnie co zrobiłam. Doszczętnie go zraniłam; nie tylko psychicznie, ale i fizycznie. Louis zamiast ciskać we mnie piorunami, uśmiechnął się szerzej, przejeżdżając palcami po moich włosach. Podobało mi się. Naprawdę mi się to podobało. 

- Ładny kolor włosów i te pasemka – powiedział, zaplątując sobie końcówki wokół swoich długich palców, stworzonych do grania na pianinie. – Urosły ci. 

- Miały na to trzy miesiące. To mój naturalny kolor włosów, Louie – szepnęłam, obserwując jak się nimi bawi. – Miałam do nich nie wracać, ale po czarnej farbie, jaką im zaserwowałam i wcześniejszej czerwonej, zdałam sobie sprawę, że nie mogę ich tak dłużej obciążać. Fryzjerka pomogła mi wybrać lżejszą farbę i… Czy ja naprawdę opowiadam ci, o swoich włosach, kiedy moje dziecko robi dziwne akrobacje na drabinkach? Jestem popieprzona. 

- Słodko popieprzona – zgodził się ze mną, uśmiechając się czarująco. 

Resztę dnia spędziliśmy na placu zabaw, robiąc sobie małą przerwę na obiad, który Louis wspaniałomyślnie nam postawił. Okazało się, że ma razem z Zuzą podobne gusta kulinarne. Oboje lubią frytki z dużą ilością ketchupu. Po obiedzie wybraliśmy się na spacer, w czasie którego Louis gonił Zuzę, uważając przy tym by dziewczynka nie wybiegła na ulicę. Wraz ze zbliżającym się zachodem słońca, po około trzydziestu telefonach od mojej mamy i dwóch połączeniach do Louisa, wracaliśmy do domu. 

Zuza szła przed nami, podrzucając do góry misia, co jakiś czas pokazując mu coś w języku migowym, na jednej dłoni. Uśmiechałam się na ten widok. Nagle poczułam, jak coś, łączy się z moimi palcami. Spojrzałam w dół, widząc tak dobrze znane mi dłonie. Ścisnął mnie mocniej, jakby tym gestem obiecywał mi szczęście, bezpieczeństwo. Miłość. Kochałam go, byłam tego pewna, ale nie byłam pewna jutra. Tego, jak zareagują ludzie, kiedy dowiedzą się, kto jest ojcem mojego dziecka. Co powiedzą media, jego fanki, zespół, zarząd… 

- Nie mogę, Louis – szepnęłam, wyplątując swoje palce z jego uścisku. – Nie mogę ci tego zrobić. Ty musisz żyć jak dotąd. Beze mnie. 

- Nie rozumiem. Byłaś szczęśliwa, uśmiechałaś się. 

- To pozory, Louis. Cholerne pozory. Niczego nie zmienisz czułymi słówkami, gestami, prezentami. Będziemy mieli dziecko, ale tylko jedno z nas przyjmie za nie odpowiedzialność i to nie będziesz ty. Nie możesz zostawić zespołu. Nie zawiedziesz fanów, czy swoich szefów, bo ja jestem w ciąży. Nie zrobię ci tego. 

Płakałam. Już nie hamowałam łez, których z każdą kolejną chwilą przebywało. Miałam już dość udawania silnej. Wcale taka nie byłam i te czerwone blizny na nadgarstkach były tego dowodem. Louis zmusił mnie, bym stanęła. Ukradkiem spojrzałam na Zuzę, która przyglądała się nam z pewnej odległości, uśmiechając się na swój dziecinny sposób. 

- Zarząd. Fani. Media… Oni są ważni, ale ty jesteś ważniejsza, Karolina. To ciebie kocham, z tobą chcę żyć. Przy tobie codziennie się budzić, z tobą kłaść się spać. Jeść wspólnie posiłki, śpiewać, pisać kolejne piosenki. Chcę patrzeć jak rośnie ci brzuch, spełniać twoje ciążowe zachcianki. Chcę być obok ciebie, nawet jeśli zdecydujesz się zostać tutaj, w swoim kraju. Jestem w stanie poświęcić dla ciebie Wielką Brytanię, bo jesteś dla mnie najważniejsza. Ty, nasze dziecko i ta słodka osóbka – kiwnął w stronę Zuzy, która wyciągnęła przed siebie kciuka, podniesionego do góry. – A chłopaki zrozumieją. 

- Kocham cię, Louie – szepnęłam pokonana miłością do niego. 

- Nawet nie wiesz, jak długo czekałem na te słowa, Karo – odpowiedział, całując mnie, lekko, ale z miłością. 

Zachód słońca i czteroletnia dziewczynka zostali świadkami, naszej miłości.